N'OLUR GİTME

▪10▪

Gözlerimi açtığımda, karşımda babam vardı. Tepkisizce etrafa baktım. Hala konuşmak istemiyordum onunla. Gerçi bunca şeyden sonra ne konuşacaktık ya, neyse..

" Nerde kalıyorsun?" Diye sorduğunda, gözlerimi gözlerine kenetledim. Cevap vermek hiç içimden gelmiyordu ama işte.

"Hiçbir yerde" dediğimde, sıkıntıyla nefesini verdi.

"Eve gel. Konuşmuyor olmamız evden gitmeni gerektirmiyor" dediğinde, dalga geçercesine güldüm. Beni evden kovup gelmememi o söylemişti.

" Bana eve gelme diyen sendin!"

"E şimdi de gel diyorum" dedi rahatça. Bu kadar basit zannediyordu işte. Beni kırıp sonra hiçbir şey olmamış gibi davranabiliyordu.

"Ben gel diyince gelecek git diyince gidecek birisine mi benziyorum?"

Öfkeyle soludu.

"Gece ne dediysem o! Gidiyoruz eve"

Tepkisine karşılık sessiz kaldım. Zaten kaldıracak psikolojide değildim. İtiraz edecek gücüm bile yoktu.

Sonra kalkıp bir hışımla çıktı odadan. Bense arkasından bakakaldım. O kadar çökmüş hissediyordum ki kendimi. Sanki ruhum 80 yaşında bir kadının ruhuyla yer değiştirmişti. Bitkin, yorgun ve bir de çaresiz. Sanırım hissettiklerim tam olarak bunlardı.

Hava karardığında babam geldi ve "Hadi kalk gidiyoruz" dedi soğuk sesiyle.

Ağır usul kalkıp montumu giydim ve çantamı alıp çıktım. Arabaya binip eve gidene kadar tek kelime etmedim babama.
O da bir çabaya girmedi zaten. Eve girdiğimde direk odaya çıktım. Uzun zamandır girmediğim odamı özlediğimi fark ettim ve kendimi yatağa attım.

Zaten günlerdir yorgun olan ruhum ve bedenime yenik düşüp uyumuştum..

~~~

Gece uyandığımda, saat 4'ü gösteriyordu. Gün içinde de uyuduğum için daha fazla uyku tutmamıştı.

Aklıma düşen Uzay'a, sıkıntılı bir ruh haline büründüm. Acaba ne yapıyordu? Ya da nasıldı?

" Sanane?" Dedim sonra kendime kızıp. Beni istemiyordu bile.

Ama merak da ediyordum. Acaba nasıldı? Rahat uyuyabilmiş miydi? Ağrıları var mıydı?

Peki bana öyle söylediği için pişman mıydı?

Bilmiyordum.. Hiçbir şey bilmiyordum ve onu deli gibi merak ediyordum.