N'OLUR GİTME

▪17▪

Saat gece 12'ye geliyordu ve ben evde deli gibi koşuşturuyordum. Onun yanına güzel gitmek istiyordum ama hala ne giyeceğime karar veremedim.

Elimdeki beyaz elbiseyi kaldırdım havaya.

"Nasıl olur ki bu?" diye düşündüm ve sonunda artık karar verip giymem gerektiğini düşünüp elbiseyi askıdan aldım. Hemen üzerime geçirip kenardaki fermuarını çektim. Üzerime de kahverengi bir ceket giyip saçlarımı hemen düzelttim.

Ayakkabılarımı da giyip odadan çıktım. Son kez dış kapının yanındaki aynaya baktım. Ardından evden çıktım. Ellerim titriyordu. Hatta bacaklarım bile. Öylesine heyecanlıydım ki.. Adımlarımı hızlandırdım bir an önce görmek istiyordum onu.
Uzunca bakmak istiyordum gözlerine..

Hastaneye yaklaştığımda, kalbim dört nala koşarcasına atıyordu. Az sonra bahçeye girdim. Koca bahçede kimse yoktu gecenin bir saatiydi çünkü. İçeri girerken, başımı çevirdiğimde, bahçede bir ağacın altında arkası dönük birisini gördüm. Durup iyice baktığımda, bu kişinin Uzay olduğunu anladım. Ne arıyordu bu saatte dışarda? Üşümüyor muydu? Oysa daha yeni kriz atlatmıştı.

Sessizce yürüyüp yanına yanaştım. Tam arkasında durduğum halde, varlığımı fark etmemişti.

Elimi yorgun omzuna dokundurmak için kaldırdım. Bir süre havada bekledi ardından teniyle buluştu elim. Titredi vücudum dokunmuştum ona..
Arkasını döndü hemen. Gözleri gözlerime değdi. Öyle bir bakış attı ki saniyelik zaman diliminde, kalakaldım.

Kollarını bedenime sarıp beni kendine çekti. Öylesine sarılmıştı ki içim titredi. Hiç düşünmeden bende doladım kollarımı boynuna. Derin derin nefes alıyordu saçlarımı kokluyordu sanırım.

" Uzay.." diye fısıldadım..

Uzunca sarılı kaldık ardından bıraktı beni sanki boşluğa düştüm o an. Ama yine de sarılmıştık ya aldığım nefesin bir anlamı vardı artık.

Aramıza koca bir boşluk girdi. Konuşmayı unutmuştum sanki tek kelime edemedim. Uzay'ın bakışları sertleşti. Kaşları çatıldı sanki nefret ediyordu benden.

" Git burdan." Dedi ardından. Gözlerim kocaman oldu.

"Uzay ba...."