N'OLUR GİTME

▪9▪

Gece olmuştu ve benim ne param vardı ne de gidecek bir yerim.

Ofladım ve hastane koridorunu 24. kez döndüm. İnsanlar artık bana tuhaf tuhaf bakıyordu ama benim düşünecek daha önemli sorunlarım vardı. Gidecek yerim yoktu.. Sabahtan beri koridorda dolaşıyordum belki bir ilham gelir, bişey olur ne yapacağımı bulurum diye. Ama yok.. Gelmiyor.

Yapacak bişey bulamayınca Uzay'ın odasına doğru yürüdüm. Omuzlarım bu ağırlığı daha fazla kaldıramıyormuşçasına çökmüştü sanki. Kendimi yenik hissediyordum. Hayata karşı, babama karşı..

"Selam.." diye mırıldanıp yanındaki koltuğa oturdum.

Bugün o da biraz düşünceli gibiydi sanki. Sormadım. Neyin var demedim o anlatmadı zaten. Kenardaki koltuğa oturdum o da öylece uzanıyordu.

Sessizce oturduk uzunca süre. Ben ne yapacağımı düşünüyordum peki ya o?

O ne düşünüyordu?

En sonunda dayanamayıp "Ağrın falan mı var?" Diye sordum. Dalgındı.

Başımı olumsuz anlamda salladı.

"Yok" dedi kısık bir sesle.

" Canım mı sıkkın?" Diye sordum bu kez. Öğrenmek istiyordum.

" Bilmiyorum.." dedi o da.

" Uzay.. Biz dost değil miydik?" Diye sordum dayanamayıp. Anlatabilirdi. Peki ya neyi bekliyordu? Neden susuyor ve gözlerinde korktuğum bir sükunet baş gösteriyordu?

Başını çevirip baktı. Gözlerinde anlamsız bir belirsizlik vardı.

Bişey demedi.

" Sadece biraz yalnız kalmak istiyorum Gece. Beni yalnız bırakır mısın?" Diye sordu. Küçük bir acı hüzmesi çarptı gönlüme. Gitmek istemiyordum. Ama yapacak neyim vardı Allah aşkına?

Başımı salladım ve usulca ayağa kalktım. Ondan refakatçi olarak kalabilir miyim diye soracaktım ama yalnız kalmak istiyordu.

Benim de kalacak yerim yoktu ama ne yapayım..

Çıktım ve sessizce yürüdüm koridorda. Bu geceyi dışarda geçirecektim...

♢♢♢

Gecenin 4'ü olmasına rağmen, denizin kenarında Uzay'a oturduğumuz banka oturuyordum. Ne de güzel şeyler olmuştu bu bankta. Başımı omzuna koyduğumda, o da yaslamamış mıydı başını başıma?