The Virgin Mary [Edelbario Series#1]

KABANATA 43

"Mary anak, hindi talaga ako makapaniwala na nandito ka." Kanina pa suri ng suri si ante Marta sakin. Nandito kami sa pwesto niya sa palengke kong saan malapit lang din ito sa dagat.

"Nay picture lang yan para naman matigil kana," Pagmamaktol ni Becky habang pinapaypayan ang paninda nilang isda.

"Ikaw naman anak sinigurado ko lang naman kasi. Malaki kasi ang pinagbago ni Mary. Tignan mo mas lalo syang gumanda. Na miss ko talaga ang batang ito eh." niyakap ulit ako ni ante Marta. Tawa ako ng tawa dahil sa ekspresyon ng kanyang mukha ngayon.

"Na miss ko rin kayo ante," Sagot ko na ikinangiti ni Ante.

"Alam mo anak, Mary. Naalala ko tuloy ang nanay mo. Kamukhang-kamukha mo kasi sya." Bigla akong natahimik sa sinabi niya. Ang sakit ng aking didib ay mas lalong napunan.

"Nanay naman eh.... pinapa-alala pa ang lahat nakapag move-on na yung tao oh!" Pagmamaktol ni Beckey. Ngumiti ako kay Ante.

"Sorry anak huh? Okay ka naba talaga ngayon?" Tumango ako bilang sagot. Okay na ako ngunit hindi ko parin maiwasang masaktan sa nangyari.

"Tika lang bakla." turo sakin ni Becky. "Siguro naman eh nakabinggwet ka ng gwapong mayaman sa Mania?" Nagulat ako sa tanong ni Becky. Nakagat ko ang labi ko at tila pinipigilan ang sariling sumagot.

"Wala," Sagot kong nakangiti.

"Sure ka ba dyan? Sa dami-daming gwapo sa Manila eh wala kang nagugustohan kahit isa? Oh baka naman umaasa ka parin kay Rocky," namilog ang mata ko sa sinabi ni Becky. Agad syang binatokan ni Ante.

"Ikaw talagang bata ka," sermon ni Ante. Natawa ako sa kanilang dalawa.

"Hindi ko alam Becky. Ang hirap pumasok sa mundo ng mga mayayaman. Katulad lang din nila ang nababagay sa kanila." Sagot ko na ikinaiwas tingin ni Ante. Tila naramdaman niya rin ang punto ko.

"Walang pinipili ang puso mayaman kaman o mahirap, anak. Kong tumitibok ito sa taong gusto mo ay kailangan mo nalang sundin. Kahit kailan hindi nag papapigil ang damdamin." Seryosong saad ni Ante. Sa bawat sinabi niya sakin ngayon ay nag papahina ng tibok ng aking puso. Mahirap kalabanin ang puso lalo na't tumitibok ito sa taong nag papahirap din sakin ngayon.

"Talaga Nay? So it means pwede kong sundan ang puso ko patungo kay Dodong?" Agad syang pinalo ni Ante ng pamaypay. Kinati ni Becky ang kanyang ulo dahil sa ginawa nito. Si dodong? Hanggang ngayon ay patay na patay parin sya sa payatot na iyon.

"Hindi pwede..... Kong ayaw mong pumutok yang labi mo sa kamao ng tatay mo," Bulyaw na nakapamewang ni Ante. Oo nga pala si Ninong. Tanging si Ante lang naman ang nakakaalam sa totoo niyang pagkatao.

"Ante si Ninong? Bakit di nyo sya kasama dito?" Ngumiwi sya sa tanong ko ang kanyang mukha ay biglang umiba ang awra.

"Ayun pumalaot," Bunsangot niya. "Walang pinagbago ang ninong mo anak, hanggang ngayon eh basagulero parin. Palaging lasing." Galit niyang sabi. Hinimas ni Becky ang likod nito sabay lambing.

"Nay hayaan nyo na si Tatay..... Buti nga hindi nambabae eh. Okay na yung alak kaysa iba ang hinahanap." Nagulat si Ante sa sinabi ni Becky. Ang kanyang mukha ay mas lalong naging tigre. Padabog niyang inayos ang iilang isda.

"Subukan lang ng tatay mo na lukohin ako. Kundi puputolin ko ang itlog niya." Galit na galit niyang sabi kaya natawa kami ni Becky.

Tinulongan ko narin sila sa panininda. Patuloy kami sa pag tatawag ng mamimili. Palagi ako dito sa palengke noon pag nag lalabada si nanay. Habang si tatay naman ay sumasama kay ninong Jimmy sa pamamalaot.