The power of true love

Hoofdstuk 5 (Andy)

Op automatische piloot gaat deze dag verder. Ik ben een emotioneel wrak op dit moment, maar de praktische regeling van alles wat de dood met zich meebrengt zorgt ervoor dat ik niet wegval in een zwart gat dat op de loer ligt. Na het afscheid moeten we ons concentreren op de praktische kant  van het gebeuren. Niet eenvoudig als je net een dierbare verloren bent, maar wat moet dat moet. Romina heeft de huisarts opgebeld om het overlijden vast te stellen en ook de begrafenisondernemer is onderweg om Nina te komen ophalen. In de laatste zes weken van haar leven heeft ze alles goed voorbereid. Ze wilde niet dat wij te veel kopzorgen hadden na haar overlijden en heeft haar begrafenis daarom grotendeels zelf geregeld. Ze heeft de muziek gekozen voor in de kerk, een foto voor op haar doodsprentje, een tekstje volledig uit zichzelf geschreven en zelfs de adressenlijst van alle mensen die we niet mogen vergeten te verwittigen. Ik glimlach bij de gedachte aan Nina, altijd stond ze klaar voor anderen, met alle problemen kon ik steeds weer bij haar terecht. En nu is ze er niet meer. Ik zal nooit meer in haar armen kunnen liggen en genieten van onze momentjes samen of samen met haar lachen om de domste dingen.

Nina werd eerder die dag opgehaald door de begrafenisondernemer. Haar zien verdwijnen in één van die witte zakken was een vreselijk gevoel. Wetend dat je haar nooit meer thuis zal hebben, dat ik haar niet meer kan aanraken, knuffelen, vragen hoe het met haar is, dat maakt me helemaal kapot. De emoties zijn nog te vers om ons nu al te concentreren op de kerkdienst. We hebben samen gezeten om de doodsbrief op te maken en het gebedsprentje af te maken. De uitvaart vindt vrijdag plaats. Nina heeft al veel werk voor ons gedaan en de rest kunnen we morgen en de rest van de dagen nog verder afhandelen. Voor vandaag was het genoeg geweest.

Met een bang hartje lopen Lars en ik in de late namiddag het funerarium binnen. Het beeld van Nina op ons bed brandt nog steeds op mijn netvlies en ik heb schrik om mijn meisje opnieuw zo te zien. Bemoedigend legt Tine haar hand op mijn schouder waardoor ik enigszins rustiger word. Wetend dat Tine er altijd voor mij zal zijn stap ik de ruimte binnen waar Nina opgebaard ligt. Tine komt gelukkig met me mee. Ik kan dit niet alleen. Nina was voor Tine een soort zus. Het was altijd leuk om ze samen te zien lachen om roddels die ze vertelden aan elkaar. De eerste tranen rollen alweer over mijn wangen naar beneden wanneer ik mijn meisje vredig zie liggen. Nina heeft haar ogen terug dicht. Nu ziet het er tenminste iets minder bedreigend uit voor mij om haar aan te kijken dan een paar uur geleden. Het lijkt wel of ze ligt te slapen en elk moment wakker kan worden. Uren zou ik op die manier naar mijn meisje kunnen kijken al was het maar om zeker te zijn dat ik nooit zal vergeten hoe ze eruit zag. Van op afstand dicht tegen Tine aan kijk ik hoe Lars en Nina's ouders zich eerst tot haar wenden. Het is hartverscheurend om ze bezig te horen, precies alsof mijn hart een tweede keer breekt als ze tegen Nina praten. Vooral Nina's moeder heeft het moeilijk om zichzelf te beheerden. Bijna krijsend stort ze zich op haar dochter roepend dat ze terug moet komen, haar niet in de steek mag laten. Het gaat zelf zover dat Lars haar bijna van Nina moet af halen. Ze is helemaal overstuur waardoor het beter is dat ze de ruimte opnieuw verlaat. Een traantje wegpinkend kijk ik dan ook toe hoe de moeder van Nina in de zorgzame armen van haar vader de ruimte verlaat en hoe Tine hen volgt. Ondertussen komt Lars op zijn stappen terug. Voorzichtig slaat hij zijn arm om me heen en dicht tegen elkaar aan gaan we op onze beurt een stapje dichter bij Nina staan. Twijfelend strek ik mijn arm uit waarna ik mijn hand langzaam contact laat maken met Nina's gezicht. Ze voelt koud aan wat me onmiddellijk met de werkelijkheid confronteert, Nina komt nooit meer terug... Tranen vloeien als beken langs mijn wangen. Lars is ondertussen Tine gaan halen. Een hand op mijn schouder verraad dat Tine nu achter mij staat. Hard snikkend draai ik me in Tines richting waar ik huilend troost zoek in haar armen. Tines vochtige ogen kijken me aan. Ze willen me zeggen dat het goed komt, maar het lukt ze niet om dat over te brengen. Het verdriet en de angst voor wat komen gaat is te sterk aanwezig waardoor andere gedachten weggedrukt worden. Langzaam wrijft ze met haar hand door mijn haar terwijl ze allerlei mooie en troostende woorden fluistert. Ze probeert zich sterk te houden voor mij.

Tijdens de rit naar huis is het stil in de wagen. Flitsen van de voorbije dagen en weken vliegen voorbij. Het is een intense periode geweest en het zal nog even duren voor ik alles een plaats zal hebben gegeven in mijn leven. Ik weet niet hoe ik me nu moet voelen. Moet ik verdrietig zijn om het verlies van mijn meisje of moet ik juist dankbaar zijn dat ik de tijd heb gekregen om afscheid te nemen van haar. Voor ik het besef stopt Tine de wagen voor mijn huis. "Bedankt!" zeg ik zacht. "Bedankt dat je er voor me bent, dat je me steunt, dat je aandachtig luisterend naast me zit of me de knuffels geeft die ik nodig heb." ga ik verder terwijl ik Tine tegen me aan trek. "Ik zal er altijd voor je zijn Andy. Ook nu!" reageert Tine. Ik geef haar een dankbare kus op de wang en een laatste knuffel waar ik zelf wel behoefte aan heb. "Bel me als je me nodig hebt." zegt Tine nog voor ik uit de auto stap. "Doe ik!" antwoord ik en ik verdwijn in de richting van mijn huis waar ik verder zal piekeren over de gebeurtenissen van de voorbije weken.