The power of true love

Hoofdstuk 12 (Andy)

Ik word wakker van lawaai in de kamer. Eric, Obi en Robin lopen al rond in de kamer. Ik kijk op mijn gsm om te zien hoe laat het is, 8u11. "Ah slaapkop!" hoor ik Robin plots zeggen. "Tis toch nog niet zo laat?" verdedig ik mezelf. "Het valt nog mee." lacht Obi. Ondertussen is Eric erbij komen staan. "We hebben nog even op je gewacht gisterenavond, maar je kwam niet meteen af. Ik denk dat we dan maar in slaap gevallen zijn." zegt Eric. "Ja sorry mannen, ik ben nog efkes wakker gebleven. Ik zat nog even buiten bij het vuur en Tine is naar buiten gekomen om het vuur te doven en we hebben dan nog even gepraat." verduidelijk ik en sla mijn ogen neer. Eric geeft me een schouderklopje. "Het zal je wel een opgelucht gevoel gegeven hebben." zegt hij dan. Ik knik. "Ik ga mij ook gaan opfrissen!" zeg ik dan maar en loop naar de badkamer.

Wanneer ik terug in de kamer kom om mijn spullen op te bergen, zijn de andere al weg. Het is 8u25 als ik de slaapkamerdeur achter mij dicht trek. Ik passeer de kamer van de vrouwen en hoor hen nog uitbundig praten. Allé, dan ben ik toch niet de laatste, denk ik bij mezelf en loop de trap af. De geur van vers gemaakte koffie komt me tegemoet en wanneer ik beneden ben zie ik dat de ontbijttafel al rijkelijk gevuld is. "Goeiemorgen allemaal!" roep ik wanneer ik de mannen in het salon aantref. "Ah, daar is onze Andy si!" roept de commissaris. "Nu enkel nog de vrouwen en we kunnen aan het ontbijt beginnen!" De woorden van de chef waren nog niet koud of de dames kwamen met z'n vieren de trap af. "Ah Voila si, de vrouwelijke delegatie van ons team is ook klaar geraakt!" grap ik wanneer ik de vrouwen in de gaten krijg. "Ela, opt gemak he!" lacht Tine en ze port me in mijn zij. "Bon mannekes, ik stel voor dat we dan aan ons ontbijt beginnen want we hebben nog een drukke dag voor de boeg!" zegt de commissaris. Hij staat recht en loopt als eerste richting de ontbijttafel. Iedereen volgt zijn voorbeeld en al snel zitten we met z'n allen te ontbijten. De chef heeft deze ochtend lekkere ontbijtkoeken gehaald bij de bakker in het kleine dorpje wat verderop gelegen en iedereen smult ervan. Al snel is er weer een gezellige drukte aan tafel. Wat heb ik het toch getroffen met mijn collega's, denk ik bij mezelf. We komen allemaal kei goed overeen. Eigenlijk zijn we meer vrienden onder elkaar, dan collega's en dat vind ik geweldig. Na het ontbijt ruimen we met z'n allen op zodat we straks terug kunnen thuiskomen in een proper huisje. Wanneer we klaar zijn zegt de commissaris dat het tijd is om te vertrekken. We doen allemaal onze schoenen en jassen aan en vertrekken met de auto alweer naar een onbekende bestemming.

Even later komen we aan bij een gebouw. Er is een grote groene vlakte achter het gebouw en je kunt van ver zien dat er een parcours gebouwd is. Dat beloofd, denk ik bij mezelf. De commissaris leidt ons onmiddellijk naar de achterkant van het gebouw. Een jonge man staat ons op te wachten en begroet ons vriendelijk wanneer hij ons ziet. "Mannekes, ik heb al gezegd dat we tijdens onze uitstap gaan werken aan vertrouwen en teamwork." zegt de commissaris. "Dat gaan we hier doen en Minho zal ons daarbij helpen. Ik stel voor dat ik het woord nu dus aan hem geef zodat hij ons kan uitleggen hoe we vandaag te werk zullen gaan." Minho lacht vriendelijk naar de commissaris en stelt zichzelf voor. Iedereen luistert nieuwsgierig naar wat ons te wachten staat. Het lijkt me een toffe dag te worden en ik heb er zin in. We starten onze dag met een groepsactiviteit. De bedoeling van het spel is om met z'n allen, geboeid, een parcours af te leggen. Teamwork en leiderschap zullen hier een belangrijke waarde hebben. We gaan op een rij staan, Minho bindt ons aan de voeten vast aan elkaar. Rechts van mij staat Robin en aan de linker kant staat Tine. "Oké mannen, als jullie er klaar voor zijn mogen jullie van start gaan!" zegt Minho. "Ik zal alles filmen en dan kunnen we nadien het gebeuren eens evalueren en kijken hoe jullie het gedaan hebben." vervolgt Minho zijn uitleg en hij start de camera. Dit beloofd een moeilijke opgave te worden, denk ik bij mezelf. Er zitten klimparcours tussen, stukken waar we moeten slalommen of ergens onderdoor kruipen en nog heel wat andere zaken waar overleg een belangrijke factor zal zijn. Zoals te verwachten neemt de commissaris het voortouw. "Oké mannekes, ik stel voor dat ik op kop loop en dat we per hindernis bespreken hoe we het zullen aanpakken." Logisch, denk ik bij mezelf. De chef staat het verst rechts van mij en is maar met 1 kant vastgebonden aan Brigitte. Voorzichtig gaan we van start. De eerste hindernis die we tegen komen is een kruip parcours. Dit valt al bij al goed mee. Als de commissaris zijn tempo niet te hoog legt kunnen we allemaal gemakkelijk volgen en zo gebeurt het ook. De chef is een goede leider en zonder veel moeilijkheden geraken we aan het einde van het parcours. Volgens de instructies van Minho moeten we ons nu losmaken van elkaar en op teamkracht de muur beklimmen. Een muur zoals je ze vaak op parcours tegen komt, zonder voetsteunen of andere hulpmiddelen om de top te bereiken. We staan met z'n allen voor de muur om te overleggen hoe we het zullen aanpakken. "Misschien moeten we eerst twee mensen omhoog helpen die in staat zijn om met ondersteuning van ons zich op te trekken aan de muur." zeg ik plots. "Dat lijkt me wel iets!" zegt Robin. "Misschien moeten jullie mij eerst een zetje geven en daarna Obi en dan kunnen wij jullie omhoog helpen, wat denk je?" vraagt Eric. Iedereen gaat akkoord. Robin en ik houden onze armen als brug samen en laten Eric erop staan. We duwen hem de hoogte in en Eric trekt zich op aan de muur. Na enige moeite klimt Eric op het platform dat zich achter de muur bevindt. Daarna is het Obi zijn beurt. Obi kruipt voorzichtig op onze handen en hij trekt zichzelf vervolgens omhoog aan de muur. Het lukt hem beter dan verwacht en samen met Eric staat hij nu op het plafond. Tine is de volgende die de klim waagt. Ze gaat op de met de handen gevormde brug staan en trekt zich omhoog. Eric en Obi helpen haar door Tine bij de arm omhoog te trekken. De rest volgt geleidelijk aan en op een bepaald moment staan enkel de commissaris en Patrick nog beneden. "Jullie zijn mijn team!" zegt de commissaris plots. "Dus ik blijf als laatste beneden en ik wil eerst dat jullie eerst allemaal het doel bereikt hebben!" Dat is nu eens een echte chef, denk ik bij mezelf. Een goede kapitein helpt ook eerst zijn bemanning en verlaat dan pas als laatste het schip en dat vind ik moedig. De commissaris geeft Patrick een zetje en wij trekken hem met een paar de hoogte in. Nu is enkel nog de chef aan de beurt, maar er schiet niemand meer over om hem omhoog te duwen. Plots krijg ik een schitterende ingeving. "Seg chef, zie je die boomstronk daar liggen?" vraag ik en wijst naar een boomstronk. "Misschien moet je die gebruiken om hogerop te komen zodat we bij je kunnen om je omhoog te hijsen."