The power of true love

Hoofdstuk 24 (Tine)

De rest van de dag verliep vlot op enkele gevalletjes van burenruzie en overlast. "Time to go home!" roep ik blij wanneer de klok zes uur tikt. Andy en ik gaan naar de wagen en rijden naar huis. Het is nu zo'n twee maand geleden dat ik samen met Rafaël ben ingetrokken bij Andy. "Eindelijk!" roept Rafaël blij. Ik pak hem in mijn armen en geef hem een dikke knuffel. "Ben je braaf geweest bij oma?" vraag ik. Rafaël knikt heftig. Ik geef Rafaël aan Andy en die twee stormen naar buiten om te ravotten. "Dag mama!" zeg ik. Ik geef haar een kus en doe mijn politiefleece uit. "Dat staat jullie wel goed he, dat uniform? Andy staat er heel sexy in..." zegt ze. "Mama alsjeblieft!" roep ik en begin te lachen. "Jij staat er ook heel aantrekkelijk mee, niet moeilijk dat jullie voor elkaar vielen! Ik wil een foto in jullie uniform!" zegt ze. We gaan naar de tuin en Andy en ik poseren snel voor een foto want even later hangt Rafaël alweer rond zijn benen. Mijn moeder bleef nog eten en vertrok daarna naar huis. Andy en Rafaël zijn al de hele tijd aan hun politiegebouw bezig en eindelijk is het af. Andy heeft zelfs de tijd nog niet gehad om zijn politiekleren uit te doen. Ik neem snel een foto van mijn twee spelende mannen en zet hem op Facebook. "Groot of klein, echt of niet, iedereen houdt van de politie!" zet ik erbij. Andy en Rafaël spelen nog wat tot Rafaël te moe is en zelf vraagt om naar bed te gaan. Ik leg hem in zijn bedje en kruip bij Andy in de zetel voor een gezellig filmpje.

Andy en ik liggen nu al een tijdje in bed, maar zo te zien kan Andy de slaap niet vatten. Vraag me niet waarom maar hij ligt de hele tijd te woelen in het bed en loopt om de vijf minuten naar het toilet. Soms hoor ik hem braken. Ik kijk op de wekker die 4u21 aangeeft. Ik leg me terug neer en val terug in slaap. Andy spoelt zijn mond nog eens en komt dan terug in bed liggen om een poging te doen om te slapen. Even is het rustig en lijkt het alsof hij de slaap eindelijk heeft gevonden, maar dan voel ik Andy plots ineen krimpen en hoor ik hem kreunen van de pijn. "Schatje, gaat het niet?" vraag ik bezorgd. Ik doe mijn nachtlampje aan en draai me naar Andy. Ik kijk in het lijkbleke en bezweet gezicht van Andy. Hij schud zijn hoofd. "Heb je zoveel buikpijn?" vraag ik. Hij knikt en ik ga uit bed om een washandje met koud water te gaan halen. Ik veeg het zweet voorzichtig van zijn hoofd. "Ik ga je temperatuur eens nemen." zeg ik en ga de thermometer halen uit de medicijnenkast. Ik neem Andy zijn temperatuur en kijkt hem geschrokken aan wanneer de thermometer een snel piepend geluid maakt. "Schat, we gaan morgenvroeg meteen naar de dokter. Je hebt bijna 40°C koorts!" zeg ik. Ik ga naar beneden om een pijnstiller en een glaasje water te gaan halen en hoor Andy harder kreunen. Ik heb zoveel compassie met hem. Ik ga terug naar boven en schrik me verrot wanneer ik Andy roerloos zie liggen in bed. Ik neem snel mijn gsm en bel een ambulance. Ik ga bij Andy op bed zitten en streelt door zijn haren terwijl mijn gsm al overgaat om mijn moeder te bellen. "Hallo?" vraagt een slaperige stem aan de andere kant van de lijn. "Mama, met Tine he!" "Goeiemorgen schat! Is er iets?" vraagt ze nog steeds slaperig. "Kan je zo snel mogelijk naar hier komen. Andy is ziek en heeft bijna 40°C koorts. Hij ligt bewusteloos in bed. De ambulance is onderweg, maar Rafaël ligt nog te slapen. Kan je naar hier komen? Anders moet ik hem nog wakker maken." zeg ik huilend. Ik hoor hoe mijn moeder zich snel probeert klaar te maken. "Natuurlijk wil ik bij hem blijven vandaag! Ik vertrek nu. Ik sta er binnen vijf minuten!" zegt ze gehaast. Ik leg af en kijkt huilend in de richting van Andy.

De sirene van de ambulance is in de verte hoorbaar. Ik streel door Andy's haar terwijl ik hem toefluister dat alles goed komt. Ik neem zijn hand in de mijne terwijl mijn tranen hun weg naar buiten blijven vinden. Een paar tellen later weergalmt de bel door het huis. Ik spurt naar beneden en doet de deur open. Ik laat de ambulanciers binnen. "Hij ligt boven!" zeg ik snel. Net op het moment dat ik de deur wil sluiten komt mijn moeder aan. Ik laat haar binnen en samen met de ambulanciers gaan we naar boven. Onderweg informeer ik hen hoe oud Andy is en wat er is gebeurt. Ik kijk vanop een afstand toe hoe ze hem onderzoeken en plaatsen een infuus in zijn hand. Ze geven hem extra zuurstof waarna hij op de schep wordt gelegd en vast gemaakt wordt zodat hij niet kan vallen als ze met hem naar beneden gaan. "Hoe is het met hem?" vraagt ik wanneer ze hem op de brancard leggen en wanneer ze hem voorzichtig in de ambulance duwen. "Meneer zou mogelijk een appendicitis hebben. In het ziekenhuis zullen we de nodige onderzoeken doen om de gehele toestand van meneer te kunnen evalueren." antwoord de verpleegkunde. "Kan ik mee?" vraag ik bijna smekend. "Natuurlijk!" reageert de verpleegkunde vriendelijk. Ik krijg nog een knuffel van mijn moeder voor ik in de ambulance stap. "Laat me iets weten als je meer weet!" zegt ze nog. Ik knik en verdwijn in de ziekenwagen. Zwijgend ga ik naast Andy zitten. Ik neem opnieuw zijn hand vast. De hele rit lijkt lang te duren en enkel het gepiep van de hartmonitor is hoorbaar.