The power of true love

Hoofdstuk 61 (Tine)

5 oktober, een dag waarbij ik verscheurd word door tegenstrijdige emoties. Aan de ene kant ben ik blij en opgelucht dat ik het ziekenhuis eindelijk mag verlaten en dat ik vannacht terug in de sterke en veilige armen van Andy in slaap kan vallen en dat ik terug met Rafaël kan spelen zoals ik voordien deed. Maar aan de andere kant vind ik het enorm spijtig dat ik ons baby'tje hier moet achterlaten. Tranen wellen op wanneer ik er nog maar aan denk en met een droevig gevoel begin ik met het inpakken van mijn spullen. Al bij al verloopt het inpakken nog vlot, maar wanneer ik het geboortekaartje in handen neem en de foto's van onze Sam zie verschijnen barst ik dan toch in tranen uit. Huilend ga ik op het bed zitten terwijl ik naar de foto's blijf staren. Ik had hem zo graag met me mee gehad naar huis, maar met ongeveer één kilo weegt hij veel te weinig om de couveuse al te verlaten. Geklop op de deur haalt me uit mijn trieste gedachten en zo snel als ik kan veeg ik de tranen weg uit mijn gezicht. "Goeiemorgen schat!" roept Andy opgewekt wanneer hij de kamer binnen komt met Rafaël op zijn arm. "Goeiemorgen lieverd!" antwoord ik zo vrolijk mogelijk. Mijn stem klinkt best wel opgewekt wanneer ik hem begroet, maar een krak in diezelfde stem en mijn vochtige ogen verraden dat er iets niet klopt. "Hey schat, wat is er?" vraagt Andy bezorgd. "Er is niets hoor..." probeer ik Andy te overtuigen maar de emoties in mijn stem komen niet overeen met de woorden die ik uitbreng. "Schatteke, ik zie toch dat je gehuild hebt. Ik ken je goed genoeg om te weten dat er iets is." gaat Andy verder terwijl hij langzaam dichterbij komt. Zijn lieve vragende blik zoekt contact met die van mij en opnieuw begeef ik het onder de emoties wanneer hij me zachtjes in zijn armen sluit. Rafaël kijkt ons verdrietig aan en legt zijn kleine armpjes rond Andy en mij heen. "Het voelt gewoon niet juist schat dat ik vandaag het ziekenhuis zal verlaten zonder Sam. Ik ben zijn moeder! Ik moet er altijd voor hem kunnen zijn, maar als ik thuis  ben dan lukt dat niet..." leg ik snikkend uit. "Moh lieveke toch. Jij bent een fantastische mama! En of je nu hier bent in het ziekenhuis of thuis, daar gaat niets aan veranderen!" reageert Andy. "Jij bent de beste mama ooit!" vervolgt Rafaël Andy's uitleg. Ik glimlach door mijn tranen heen. Andy kijkt me aan en hij haalt zijn hand van mijn heup en brengt ze voorzichtig naar mijn gezicht. Met zijn vingers tilt hij mijn hoofd lichtjes omhoog en opnieuw kijk ik in zijn mooie helder blauwe ogen. "Sam zal thuis zijn voordat je  het goed en wel beseft. Dat beloof ik je!" gaat Andy verder terwijl hij met zijn duim langzaam de ontsnapte tranen van mijn wang veegt. "Ik hoop het!" reageer ik al iets minder emotioneel. De lieve, charmante blik van Andy blijft op mij gericht en voorzichtig tovert hij een kleine glimlach op zijn gelaat. "Mijn klein piekerbeestje!" reageert hij zacht en langzaam brengt hij zijn lippen naar de mijne. Het warme gevoel dat in mijn lichaam ontstaat doet me mijn grootste zorgen vergeten. Andy weet perfect wat ik nodig heb om me terug beter te voelen en met zijn sterke armen om me heen en zijn zachte, tedere lippen op de mijne is hij de meest ideale persoon om me terug tot rust te brengen. "Wat zou ik toch doen zonder jou en Rafaël..." fluister ik wanneer onze lippen elkaar lossen. "Euh, niets denk ik!" reageert Andy lachend. Plagerig por ik hem in zijn zij. "Onnozelaar!" antwoord ik gespeeld kwaad. "Ja, maar wel jouw onnozelaar!" reageert Andy en opnieuw kruist zijn meest schattige blik mijn pad. Mijn gespeelde kwade blik maakt al snel terug plaats voor een verliefde en dit keer breng ik mijn lippen naar de zijne om te genieten van één van de meest magische momenten die er in een mensenleven bestaan. Ondertussen heeft Rafaël zijn hoofdje op Andy's schouder laten rusten terwijl wij kussen.

"Kom dan gaan we nog even gaan genieten van onze kleine doorzetter voor we het ziekenhuis verlaten!" zegt Andy nadat we na een minuten lange kus onze lippen van elkaar verwijdert hebben. Glimlachend kijk ik hem aan. "Dat is een heel goed idee schat!" reageer ik opgewekt en ik geef hem nog een klein kusje voor we in elkaars armen verstrengeld de kamer verlaten.

Zoals gewoonlijk worden we op de dienst op de meest vriendelijke manier ontvangen. Na wat uitleg over hoe het de voorbije nacht is geweest, mogen we eindelijk ons klein schatje terug bewonderen. Vooraleer het flesje gegeven word moet Sam eerst in bad. De verpleegkundigen hebben speciaal op ons gewacht zodat we kunnen meegenieten van het badmomentje van ons klein boefje. Ook al mogen we hem nog niet zelf wassen toch is het één van de meest geweldige momenten van de dag. Het gehuil dat ophoudt vanaf het moment dat hij in contact komt met het water en zijn genietende blik als hij heen en weer bewogen word, is gewoon zo adembenemend mooi dat je al je zorgen zomaar vergeet. Ook nu is dat weer het geval en sta ik bewonderen naar ons wondertje te staren terwijl ik geniet van Andy en Rafaël's armen om me heen.