The power of true love

Hoofdstuk 10 (Andy)

De vrouwen waren sneller in de kleedkamers dus kon ik niet anders dan mijn beurt afwachten. Als laatste vertrek ik uit het politiegebouw om mijn spullen te gaan verzamelen voor de teambuilding. Onderweg naar huis denk ik terug aan de voorbije ochtend, die gelukkig beter meegevallen is dan ik had verwacht. Ik ben blij dat Tine mijn partner is en ik ben haar zo dankbaar dat ze tijdens de middagpauze van onderwerp veranderden wanneer het over ons privé leven ging. Gelukkig zijn de anderen er niet verder op ingegaan.

Als ik er zo over nadenk heb ik Tine al veel eerder ontmoet. Ik herinner me nog dat ik met mijn vrienden in Center Parcks was en zij met haar vriendinnen. Tine is namelijk van Duitse afkomst. Ze is daar geboren en heeft ook daar een groot deel van haar studies gedaan. Toen ik haar voor het eerst zag dacht ik bij mezelf 'die mag ik niet laten schieten'. We zijn aan de praat geraakt, weliswaar in het Frans wat voor mij niet zo heel praktisch was, maar we verstonden elkaar toch. We hebben daar een leuke tijd gehad. Er werden feestjes gehouden en we nodigden Tine en haar vriendinnen uit en omgekeerd gebeurde ook. Tine kwam af en toe glazen vragen, ook al hadden ze er genoeg, al was het maar om elkaar even te kunnen zien. We werden al snel verliefd op elkaar maar na het fantastisch weekend hebben we elkaar zoveel mogelijk blijven zien. Tine gebruikte haar spaarcenten om naar België te komen. We hadden ergens afgesproken dat het fiftyfifty bleef qua kilometers en minuten. We hebben ook via brief en mail zoveel mogelijk contact proberen te houden, aar wanneer haar studies verder gingen werd het contact verbroken wat ik heel jammer vond. Ik was dan ook verbaasd toen ik zag wie mijn nieuwe collega werd. Ik was dolgelukkig toen ik haar terug zag. Mijn gevoelens voor haar zijn nooit overgegaan maar ik had iemand nieuw leren kennen waarmee ik al drie jaar samen was.

Met al die gedachten die door mijn hoofd spoken heb ik het gevoel dat ik sneller thuis ben dan anders, maar mijn klok spreekt me tegen. Ik begroet de buurvrouw die net buiten komt en ga daarna snel naar binnen. Wat moet ik in godsnaam allemaal in mijn tas steken. Ik weet niet eens waar we naartoe gaan dus hoe moet ik dan weten wat ik moet meenemen. Ik beslis dan maar om me op van alles te voorzien want overdag is het best gezellig in de zon, maar 's avonds koelt het snel af. Op één, twee, drie is mijn tas volledig gevuld. Ik heb nog wat tijd over voor ik terug op kantoor moet zijn. Ik beslis dan maar om wat spulletjes te nemen voor Barry. De juiste hoeveelheid eten voor 's morgens en 's avond, zijn balletje,... Ik gun de klok een snelle blik die aangeeft dat het 13u05 is. Dringend tijd om Barry naar mijn moeder te brengen. Ik pak onze spullen en vertrek richting mijn moeder om vervolgens door te rijden naar het politiekantoor. Desondanks het feit dat ik om 13u20 mijn wagen al de parking opdraai ben ik toch de laatste van ons gezelschap die aankomt. Iedereen staat al te wachten aan het busje en de chef is al de spullen in de koffer aan het steken. "Ah daar is mijn laatste teamlid!" roept de commissaris wanneer ik uit mijn auto stap. "Ik ben nochtans ruim op tijd!" roep ik hem lachend terug. Ik haal mijn zak uit de auto en loop in de richting van mijn collega's. "Kom, geef je spullen maar hier!" zegt de commissaris. Hij steekt mijn spullen in de koffer en zegt dat we ons een plaatsje moeten zoeken in het busje. De commissaris is chauffeur, Patrick wordt zijn co-piloot. Wij zetten ons met de vier mannen achter de chef en Patrick. De vrouwen zetten zich met z'n vieren op de rij achter ons.

"Nog altijd geen zin om te zeggen waar we naartoe gaan chef?" vraagt Eric wanneer de commissaris het busje in gang heeft gezet. De commissaris lacht. "Daar zal je wel snel genoeg achter komen als we onze bestemming naderen."

De sfeer in het busje is heel gezellig. Ik zit wat te praten met de mannen over van alles en nog wat, terwijl de vrouwen voortdurend zitten te kletsen over kleren, schoenen, make-up en allerlei vrouwenpraat. Obi, Eric, Robin en ikzelf kunnen onze lach soms niet inhouden als we ze bezig horen. Op de autosnelweg vertraagt het verkeer. Blijkbaar is er een accident gebeurt en we raken maar met mondjesmaat vooruit. De autorit beloofd dus langer te worden dan gepland. Na een klein anderhalf uur rijden, waarvan de helft eigenlijk meer stilstaan was dan iets anders, beslist de commissaris dat het tijd is voor een plaspauze. Hij parkeert het busje op de parking naast de autosnelweg en stapt uit om zijn benen te strekken. Iedereen maakt van de korte pauze gebruik om even buiten te zijn of naar het toilet te gaan. Na tien minuutjes stappen we terug het busje in en vertrekken opnieuw richting een onbekende bestemming. Ik zit wat met de mannen te speculeren over onze eindbestemming. Hoe verder we rijden hoe meer de geheime bestemming in zijn kaarten laat kijken. De richtingsborden op de autosnelweg tonen ons dat we in de richting van de Ardennen aan het rijden zijn. "Gaat onze uitstap naar de Ardennen?" hoor ik Floor plots van achter ons vragen. "Ja mannekes, nu kan ik het niet langer verborgen houden natuurlijk." antwoord de commissaris. "We gaan inderdaad onze teamgeest versterken in de Ardennen!" gaat hij verder. Iedereen reageert enthousiast wanneer we eindelijk de bestemming van onze rit kennen. Ongeveer een kwartiertje later draait de commissaris het busje op de oprit van een vakantiehuisje. Het ziet er groot en gezellig uit. Ik kan niet wachten om te zien hoe het er langs binnen uitziet. Voor we onze valiezen uithalen gaan we met z'n allen binnen op ontdekkingstocht. Er is een grote open keuken, een gezellige woonkamer met een haardje, twee badkamers en drie slaapkamers. Van binnen uit kunnen we ook al zien dat er een mooie open vlakte is met een adembenemend uitzicht. "Dit gaan toffe dagen worden!" zegt Brigitte wanneer we het volledige huis van onder tot boven geïnspecteerd hebben. Ook de kamerverdeling is ondertussen al een feit. De vier vrouwen slapen samen in de grootste kamer van het huis. De slaapkamer die naast hun kamer gelegen is, is weggelegd voor Eric, Obi, Robin en mezelf. De kamer op de bovenste verdieping wordt ingepalmd door de chef en Patrick. Een strategische zet volgens hen om het lawaai te vermijden van de nachtmensen. We halen onze spullen uit de wagen en bergen ze op in onze slaapkamers. Zoals verwacht zijn de vrouwen de laatste die terug in de woonkamer staan. Tine ziet dat ik van dit moment geniet waardoor er een glimlach ontstaat op haar gezicht. Wanneer ik haar aankijk ontstaat ook bij mij een glimlach op mijn gezicht. De commissaris is op alles voorzien en heeft een paar flessen champagne mee en hapjes van thuis. Zijn vrouw heeft hem ook zelfgemaakte spaghettisaus meegeven zodat we vanavond rustig kunnen genieten van onze eerste avond samen met het team. Het is een gezellige herfstdag en de chef heeft het perfecte idee om onze aperitief buiten op het terras te nuttigen. Hij vult de glazen en geeft iedereen een glas. "Mannekes, ik zou graag willen klinken op ons fantastisch team!" zegt de commissaris wanneer hij zijn glas heft. Iedereen geniet van het avondzonnetje en de gezellige sfeer onder de collega's. "Zal ik de spaghetti eens gaan klaarmaken?" vraagt Brigitte wanneer de duisternis al grotendeels gevallen is. "Dat is een goed idee!" zegt de commissaris en samen met Brigitte gaat hij naar binnen om alles in gereedheid te brengen voor het avondmaal. Plots krijgt Robin een schitterend idee. "Seg mannekes, wat zouden jullie er ervan denken als we na het avondeten een kampvuurtje maken? Dan kunnen we nog wat genieten van de gezonde avondlucht!" "Dat vind ik een top idee!" roept ik uit. Ook de rest reageert heel enthousiast en zo gezegd zo gedaan. Terwijl Tine, Floor en Femke de afwas doen, gaan Robin en ik naar buiten om het kampvuur in gang te steken. Een gezellig warme sfeer ontstaat wanneer de vlammen de hoogte in gaan. Ik zet de stoelen rond het vuurtje en iedereen komt er met nog een slaapmutsje bij zitten. Het is heel gezellig. Er worden anekdotes verteld over de beginjaren van de chef en al snel vliegt het ene verhaal na het andere eruit. Het is 23u wanneer er stilletjes aan gedacht wordt om te gaan slapen. Iedereen neemt zijn glas mee naar binnen en begint zich klaar te maken voor de nacht.