The power of true love

Hoofdstuk 50 (Tine)

De mannen lopen voortdurend heen en weer in de ruimte. Af en toe wisselen ze een paar woorden uit maar voor de rest blijft er een ijzige stilte hangen in het kantoor. Ik voel hoe mijn hartslag geleidelijk aan de hoogte in gaat naarmate de tijd verstrijkt en ook ons kleintje reageert onrustig in mijn baarmoeder. Het duurt zeker tien minuten voor er eindelijk beweging komt in de mannen. Twee van hen komen op ons af. Met een angstige blik kijk ik naar Andy die me op zijn beurt probeert gerust te stellen. Op de één of andere manier slaagt hij er ook in om mij een rustiger gevoel te geven, maar dat verdwijnt terug wanneer de mannen halt houden bij Andy en de tape op een brute manier van zijn mond trekken. "Waar zijn Nathan en Killian?" vraagt één van hen kordaat. Ik heb geen idee over wie ze het hebben en aan de blik van Andy te zien weet hij ook van niets. Hij kijkt de mannen dan ook vragend en zwijgend aan, maar dat wordt hem niet in dank afgenomen. Een kwade blik ontstaat op het gezicht van de grootste man, en met de nodig woede in zijn stem spreekt hij Andy aan. "Awel, uw tong verloren?!" roept hij en hij brengt de kolf van zijn geweer in het gezicht van Andy. Helder rood bloed sijpelt onmiddellijk langs zijn gezicht naar beneden. Geschrokken probeer ik te roepen, maar meer dan wat eentonige klanken is er niet te horen. "Oei, is onze aanstaande mama verschoten?" lacht de grote man. Hij komt dichterbij en brengt de loop van zijn geweer tegen mijn slaap. Mijn ademhaling wordt onrustig en zachtjes begin ik te snikken. "Laat haar verdomme gerust!" roept Andy woedend terwijl hij zich probeert los te wringen. "Blijven zitten jij!" reageert de andere, iets gespierdere, man en hij duwt Andy hardhandig terug in zijn stoel. "Als jullie niet doen wat we vragen is zij de eerste die eraan gaat!" zegt de grote man en hij duwt zijn geweer nog harder tegen me aan. Huilend sluit ik mijn ogen in de hoop om aan deze nachtmerrie te ontsnappen, maar wanneer een pijnscheut in mijn buik optreedt sta ik onmiddellijk terug met mijn beide voeten op deze wereld. Instinctief wil ik mijn hand op mijn buik leggen, maar de tape verhinderd me hiervan. Met gesloten ogen breng ik dan maar mijn ademhaling onder controle aan de hand van een soort meditatie. Ik probeer mijn innerlijke zelf uit deze situatie weg te halen en tot rust te komen. Angst en stress zijn boosdoeners voor ons kindje en ik wil ten allen tijde vermijden dat hem iets overkomt omdat ik mezelf en mijn gevoel niet onder controle heb...

Met een ondertussen al wat rustigere ademhaling en gesloten ogen hoor ik hoe Eric de mannen iets probeert duidelijk te maken. Voorzichtig kijk ik terug in het rond en ik zie nog net hoe ook bij Eric de tape van zijn mond wordt getrokken. "Ik weet waar ze zijn!" zegt hij snel. De mannen knikken goedkeurend. "Dan gaan we ze nu halen." reageert de grote en hij trekt Eric recht uit zijn stoel. "Ze zitten wel niet samen." antwoord hij nog. De man doet teken naar zijn kompaan dat hij Brigitte moet recht trekken. "Jullie gaan ons nu tonen waar onze vrienden zijn. Maar geen spelletjes of jullie leven en dat van jullie collega's gaat eraan." Angstig werpt Brigitte ons nog een laatste blik toe voor ze met z'n vieren de vergaderruimte verlaten. De man die achterblijft, een kleine mager ventje die tot nu toe nog geen woord gezegd heeft, staart voor zich uit. In mijn ooghoek zie ik hoe Andy een poging onderneemt om zijn handen los te wringen. Angstig kijk ik hem aan terwijl ik hem duidelijk probeer te maken dat hij niets mag doen wat risico's met zich meebrengt. Met zijn blik probeert hij me gerust te stellen en wanneer hij erin slaagt om zijn handen te bevrijden verandert zijn bemoedigende blik in een hoopvolle. "Sluit je ogen en speel mee." zegt hij zacht en zonder dat ik weet wat hij van plan is richt hij zich tot de overgebleven man. "Je moet haar helpen, ze voelt zich niet goed. Geef haar alsjeblieft wat water." zegt Andy bijna smekend. De kleine man kijk hem seconden lang aan zonder iets  te zeggen. "Ze is zwanger! Alsjeblieft help haar." vraagt Andy opnieuw. Nu lijkt de man toch overtuigd te zijn en hij vult een glas water. Op het moment dat hij tussen Andy en mij instaat slaat Andy toe en overmeestert hij de overvaller. Vliegensvlug slaat hij hem in de boeien en neemt hij een wapen. Daarna loopt Andy de kantoorruimte in. Hij is nog maar net uit het zicht verdwenen waneer mannenstemmen verraden dat de daders al op de terugweg zijn. Waar is Andy nu toch? Is hij wel veilig? Wat is hij van plan? Gaan ze ons iets aan doen? Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd.

Terwijl die beangstigende gedachten voorbij flitsen hoor ik verschillende voetstappen dichterbij komen. Zweetdruppels glijden langs mijn voorhoofd naar beneden en mijn hartritme schakelt een versnelling hoger. Onduidelijk geroep maakt me bang en wanneer de stoelen in de kantoorruimte verschuiven begin ik het ergste te vrezen. Ik voel hoe alle haren op mijn arm rechtop komen te staan wanneer ik Andy's stem door de ruimte hoor weergalmen. Gedreig, geroep en gestommel volgen. Even lijkt het alsof een gevecht ontstaat, maar dan wordt het plots akelig stil. Geschrokken kijk ik naar de collega's. Hun blik stelt me niet onmiddellijk gerust en langzaam wend ik die van mij dan maar af door naar de deuropening te staren. Minuten strijken voorbij zonder dat er enige vorm van beweging is.