The power of true love

Hoofdstuk 66 (Andy)

Na ons korte gezinsmomentje gaan Tine en ik eindelijk van start met het badje. Zorgvuldig zeep ik Sam helemaal in voor hij in het water verdwijnt. Met zijn hoofdje op mijn arm dobbert hij heen en weer. Het huilen houdt meteen op en met een genietende blik kijkt Sam in het rond. Het badje werkt rustgevend, niet alleen voor Sam maar ook voor mij. Hem zien genieten van het warme water doet deugd en ik heb er mijn plezier in om hem bezig te zien.

Na een paar minuutjes genieten in het water komt het minst aangename moment. Sam laat zijn stem dan ook onmiddellijk horen wanneer ik hem uit het water haal. Zo snel mogelijk draai ik een handdoek om Sam heen en zorgvuldig droog ik hem af. Het gehuil houdt op wanneer Sam zijn pampertje op zijn huid voelt en rustig blijft hij liggen terwijl ik hem verder aankleedt. Zijn pyjamatje is net aan wanneer de kinderarts de ruimte binnenkomt. De verpleegkundige volgt hem op de voet terwijl ze de laatste evoluatie van Sam expliceert. "Goeiemorgen meneer en mevrouw Peelman." De pediater schudt ons vriendelijk de hand terwijl hij een eerste blik werpt op onze kleine Sam. "En hoe gaat het met Sam?" vraagt de man na onze begroeting. "Hij doet het eigenlijk heel goed!" antwoord ik trots. "Sam weegt vandaag 3.180 kg." Goedkeurend kijkt de arts in onze richting. "Dat klinkt heel goed... Wat mij betreft zouden jullie jullie kindje morgen kunnen meenemen naar huis, als dat lukt voor jullie." Verwonderd kijk ik van de pediater naar Tine. Haar ogen schitteren wanneer ze me aankijkt en de glimlach op haar gezicht wordt alleen maar groter als de arts zijn woorden beëindigd. "Natuurlijk zien wij dat zitten!" antwoord Tine overenthousiast. "Dat dacht ik wel." reageert de pediater met een lach. "Ik kom morgen rond 10u voor het ontslaggesprek en daarna mogen jullie Sam meenemen naar huis!" Tevreden kijk ik de man aan. "Dat is geweldig! Bedankt dokter!" Ik schud de man opnieuw de hand. "Tot morgen dan!" zegt de pediater terwijl hij de ruimte verlaat. "Tot morgen!" roepen Tine en ik in koor. Tine's blik schiet onmiddellijk in mijn richting wanneer we terug alleen zijn met onze kleine schat. "Morgen wordt een fantastische dag!" zegt Tine enthousiast terwijl ze naar me toe komt. "Morgen zijn we eindelijk het gezinnetje dat we willen zijn." reageer ik vrolijk. Voorzichtig ga ik met mijn hand door Tine's haren. "Zie je wel dat alles goed komt..." fluister ik haar toe. Ze glimlacht en de mooie fonkeling die dikwijls in Tine's ogen aanwezig is keert geleidelijk aan terug. "Je had gelijk!" reageer ze en langzaam brengt ze haar lippen dichterbij. Het idee dat we morgen een normaal gezin kunnen vormen maakt me intens gelukkig. Ik kan dan ook al bijna niet meer wachten tot we vierentwintig uur verder zijn om eindelijk samen met Tine en onze kleine schat naar buiten te kunnen wandelen...

Na een paar uur genieten in het ziekenhuis beslissen Tine en ik om terug te vertrekken. We hebben al een hapje gegeten in de bistro en nu onze kleine schat na zijn middagvoeding opnieuw in slaap ligt, kunnen we met een gerust gevoel de neonatologie verlaten. Zij aan zij wandelen we naar de wagen. "Gaan we nog even naar 't stad? Ik heb zin om een paar winkeltjes te doen." vraagt Tine wanneer we bij de wagen gearriveerd zijn. "Allé omdat je het zo lief vraagt." reageer ik lachend. Samen verdwijnen we in de wagen om hem niet veel later in het centrum van de stad te parkeren. Met Tine dicht tegen me aan slenteren we langs de vele winkeltjes. De ene etalage is al wat interessanter dan de andere, maar toch gaan we in meer dan de helft van de winkels binnen. Vooral de kledingwinkels trekken Tine's aandacht en zeker wanneer er kinderkleding te vinden is blijven we lang in de winkel rondhangen. Zelfs ik vind er mijn plezier in om samen met Tine de vele kleertjes en pyjamaatjes te bekijken en het is dan ook niet verwonderlijk dat we in bijna elke winkel wel iets mee hebben. We zijn ook al aan het kijken voor de cadeautjes voor kerstmis en Nieuwjaar. Tevreden kijkt Tine me aan wanneer we de laatste winkel verlaten. "Wat denk je... Zullen we onze gezellige namiddag afsluiten met een romantisch etentje bij kaarslicht?" vraag ik terwijl ik mijn arm om Tine's schouder leg. "En Rafaël dan?" vraagt ze. "Geen paniek schat! Ik heb aan mama gevraagd of ze Rafaël kon gaan halen en of hij bij haar mag blijven slapen en ze vond het geen enkel probleem." zeg ik haar. Met een grote glimlach lacht Tine me toe. "Dat is een geweldig plan schat!" antwoord Tine enthousiast. "Efkes genieten van ons tweetjes en vieren dat Sam morgen naar huis mag, dat zal deugd doen!" gaat ze verder. Voorzichtig trek ik Tine dichter tegen me aan terwijl ze haar hoofd op mijn schouders laat rusten. Op een langzaam tempo wandelen we terug door de winkelstraat op weg naar een voor ons bekend restaurantje in de buurt. Het is een plekje waar Tine en ik best wel mooie herinneringen aan hebben. Zowel herinneringen aan onze vele vriendschapsmomenten als aan de momenten die we er al besteed hebben als koppel.

We nemen plaats aan ons favoriete tafeltje dicht bij de open haard. Met een glaasje wijn in de hand toosten we op de goede afloop van de extreem premature geboorte van ons klein vechtertje. We hebben veel geduld moeten hebben en er zijn heel wat lastige dagen geweest, maar eindelijk kunnen we nu echt zeggen dat het einde in zicht is... "Op ons gezin dat eindelijk zal worden zoals we het gedroomd hebben." zeg ik terwijl de glazen tegen elkaar klinken. Tine's ogen schitteren wanneer ze me aankijkt en haar glimlach is terug de meest magische glimlach van de hele wereld geworden. "Op ons gezin!" herhaalt Tine. Voorzichtig komt ze wat naar voor en ik laat haar zachte lippen de mijne raken. Zoals gewoonlijk voelt de kus fantastisch, maar vandaag lijkt hij magischer te zijn dan anders. Sinds ik weet dat Sam naar huis mag voel ik me intens gelukkig. Ik wil dan ook niets liever dan voor altijd samen zijn met Tine en onze twee kleine ventjes. Mijn liefde voor mijn gezin is groter dan ooit! Genietend van elkaar en van het vooruitzicht op de thuiskomst van ons kindje sluiten we dan ook de avond af.