The power of true love

Hoofdstuk 41 (Andy)

Met een dolgelukkige Rafaël staan Tine en ik voor de deur van het huis van mijn moeder. "Ik wil bellen!" roept Rafaël. Ik til hem snel op en laat hem op de bel duwen. Na een paar tellen komt mijn moeder de deur al opendoen. "Oma!" roept Rafaël vrolijk. Hij vliegt rond haar nek en geeft haar een dikke knuffel. Mijn moeder kijkt me vragend aan terwijl ze Rafaël in haar armen neemt. Het enige wat ik kan doen is glimlachen en geëmotioneerd toe kijken hoe Rafaël mijn moeder een knuffel geeft. "Dag mama!" lach ik nadat ik haar een kus heb gegeven. Ook Tine geeft haar een begroetende kus. "Kom binnen, kom binnen!" zegt ze vrolijk. Met een grote glimlach op mijn gezicht gaan we naar binnen. "En hoe gaat het nu?" vraagt mama nieuwsgierig wanneer Tine en ik eindelijk in de zetel zitten. "Super he!" zegt Tine vrolijk. Ik leg mijn hand op haar been en wrijft er kort over. "Voel je je niet te misselijk ofzo?" vraagt ze toch ietwat bezorgd. "Af en toe, maar dat hoort erbij he!" lacht Tine. "Ik blijf het na die ene keer dat ik het heb meegemaakt, toch echt ontzettend speciaal vinden. Een cadeau van moeder natuur, een klein wondertje. Ook al zie je er nu nog niets van." zegt ze een beetje geëmotioneerd. Bij die uitspraak wrijf ik even trots over haar buik. "Ons klein wondertje..." glimlach ik zachtjes. "Na ongeveer elf weken begin je het te zien, maar we hebben het woensdag voor een eerste keer echt heel duidelijk gezien!" zegt Tine blij. "Ah ja, je hebt je tweede echo gehad! Heb je terug een foto gekregen?" vraagt ze nieuwsgierig. Nog voor Tine haar handtas open heeft steekt mama haar hand al uit. "Ohh, kijk nu!" zegt ze terwijl ze naar de foto kijkt en een traantje wegpinkt. Tine kijkt me aan en ze ziet dat ik het een beetje moeilijk heb. Snel geeft ze mij een kus. "Het hartslagje was veel duidelijker om te horen deze keer!" zegt Tine daarna om de stilte even te doorbreken. Mijn moeder springt recht en geeft Tine en mij een knuffel. "Ik ben echt heel dankbaar! Ik kan niet beschrijven wat dit met me doet... Na al die jaren dat je zo uitbundig over Tine vertelde als je hier kwam eten, en nu zit ze hier als je vrouw en moeder van jullie kindje!" zegt ze huilend. De tranen van geluk stromen nu echt over haar wangen. Rafaël komt even kijken wat er aan de hand is. "Wat is er oma?" vraagt hij. "Oma is blij dat jij een broertje of zusje krijgt!" zegt mijn moeder terwijl ze Rafaël oppakt en knuffelt. Rafaël huppelt daarna weer vrolijk naar zijn speelgoed, hij begrijpt het allemaal niet zo goed. "Wanneer weten we eigenlijk wat het word?" vraag ik. "Was dat niet rond de negentiende week?" vraagt Tine aan mijn moeder. "Ik had het er gisteren nog over met de buurvrouw, en zij zei dat ze het bij een jongen sneller zien dan bij een meisje. Bij haar oudste dochter wist ze het al bij haar vijftiende week, maar bij haar jongste dochter pas met twintig weken. Bij haar zoon was het op de zeventiende week. Dus het zal inderdaad zoiets rond de negentiende week zijn. Als het kindje het niet wil zal het het ook niet laten zien!" zegt mijn moeder zelfzeker. "Nog zolang wachten!" zucht ik. "Wie zegt dat ik het wel wil weten?" zegt Tine plagend. Ik kijk haar niet begrijpend aan. "Ik plaag je maar!" lacht ze terwijl ze in mijn zij port. Ik lach en ze geeft me een zacht klopje op mijn been. "Ga maar zitten aan tafel, het eten zal wel al klaar zijn!" zegt mijn mama.

Ik heb net Rafaël in zijn stoel gezet wanneer mijn moeder binnenkomt met een stomende schotel. "Vol-au-vent?" roept Tine blij uit. "Vers gemaakt!" zegt mijn moeder trots. Het water loopt me al in de mond, ik ben verlekkerd op vol-au-vent. En dan dat lekkere krokante koekje op het einde, mmm... We krijgen allemaal een portie op ons bord. "Smakelijk he!" zegt mijn moeder tevreden. "Smakelijk!" zeggen Tine en ik. Rafaël's mondje zit al vol, hij vind vol-au-vent ook erg lekker, maar vind het vooral leuk omdat hij er dan mee kan smossen zoveel hij wil. In stilte genietend van het lekkere eten, verorberen we de lekkere maaltijd. "Het was overheerlijk!" zegt Tine wanneer ze haar mes en vork netjes in haar bord legt. "Je ziet van wie ik mijn kookkunsten heb he!" knipoog ik naar mama. Tine glimlacht en legt haar hand op mijn been. Ik leg mijn hand op de hare en samen blijven we nog even aan tafel zitten. Tine wil rechtstaan maar ik houd haar tegen. "Ik zal alles wel naar de keuken doen." Zo gezegd, zo gedaan. Ik zet alle borden op een stapeltje en draag ze samen met de schotel naar de keuken. Daar kan ik het niet laten om nog even met mijn vinger door de lekkere saus te gaan en deze af te likken. Rafaël komt ook de keuken binnengewandeld. "Wat ben je aan het doen?" vraagt hij. Ik ga nog eens met mijn vinger door de saus waarna ik hem weer aflik. "Ik ook!" roept hij. "Sshht! Ons geheimpje?" lach ik zachtjes. Ik til hem op en zet hem op het aanrecht. Snel gaat hij met zijn kleine vingertje door de saus en vervolgens propt jij zijn hele vinger in zijn mond. "Betrapt!" hoor ik Tine roepen. Rafaël en ik kijken haar geschrokken aan. "Die kopjes zijn goud waard!" lacht mijn moeder. "De saus moet maar niet zo lekker zijn!" verdedig ik ons. Rafaël en ik vluchten snel weg uit de keuken en gaan met zijn auto's spelen. Hij zit nog steeds te lachen omdat we betrapt zijn. En omdat zijn lachje aanstekelijk is begin ik ook weer te lachen. "Iemand dessertje?" roept mijn moeder vanuit de keuken. "Ikke!" roept Rafaël en ik in koor. Rafaël spurt snel naar de tafel en probeert op zijn stoel te klimmen. "Wacht wacht, ik help je wel. Seffens val je nog!" zeg ik snel. Ik zet Rafaël op zijn stoel en ga dan snel zelf zitten. Tine en mijn moeder komen binnen en hebben elk twee borden vast. Tine zet een bordje neer voor Rafaël en geeft hem een kus op zijn hoofd. Mijn moeder geeft mij een bord en onmiddellijk dank ik haar. De geur van warme chocolade dringt mijn neus binnen en geeft me kippenvel. Een chocolademoelleux met twee bolletjes vanille ijs liggen mooi gedresseerd op mijn bord. Rafaël heeft een bolletje ijs gekregen, daar eet hij zijn buikje wel mee rond. "Dat ziet er verrukkelijk uit!" zeg ik blij. Ik kan niet langer wachten en begin meteen te eten. Iets te snel helaas, want al snel heb ik een voldaan gevoel... Ik slaag er niet in om de hele moelleux, die nog zo lekker is, op te eten. De twee bolletjes ijs heb ik gelukkig wel opgekregen. Tine geeft Rafaël een klein stukje van haar moelleux, en niet veel later hangt zijn hele mondje vol chocolade.

"Tot de volgende keer! Ik bel nog wel!" zeg ik net voordat ik de deur buitenga. Tine heeft Rafaël al in de auto gezet, hij was op haar schoot in slaap gevallen dus besloten Tine en ik dat het maar eens tijd werd om naar huis te gaan. "Lang geleden dat ik me zo vol heb gevoeld!" zucht ik terwijl ik de knoop van mijn broek open doe. "Awel awel, wat is dit?" vraagt Tine grinnikend terwijl ze in mijn buik knijpt. "Dat is van dat eten he!" lach ik. Glimlachend start ik de auto en rijden we naar huis. Rafaël ligt lekker te knorren in zijn kinderstoeltje. Tine maakt snel een foto en opent dan weer haar Facebook. "Wauw, kei veel mensen hebben die foto van daarstraks geliket! Oh, Brigitte heeft erop geantwoord! 'Een knappe vent, een stoer zoontje en een lieve mama. Dat is al een leuk gezinnetje! Nu nog een schattig zusje voor Rafaël? Of een lief broertje?' Even reageren..." zegt Tine enthousiast. "We zullen zien he Brigitte! We zijn zelf ook heel benieuwd! Mijn schattig ventje zit nu al te zuchten omdat hij nog zoals moet wachten... ;)" leest ze luidop voor terwijl ze haar reactie plaatst. Ik glimlach en leg mijn hand op haar buik en wrijft er zachtjes over. Onder begeleiding van een aangenaam muziekje komen we al snel thuis aan. Tine haalt de slapende Rafaël voorzichtig uit de auto zonder hem wakker te maken en breng hem naar zijn bedje. Ik ga de badkamer binnen en doe mijn pyjama aan, zodat ik toch nog even comfortabel naar een film kan kijken met Tine. Tine komt op de tippen van haar tenen de slaapkamer van Rafaël buiten. "Goed idee, ik ga mijn pyjama ook al aandoen!" zegt ze wanneer ze mij in mijn pyjama ziet staan. Ik vervang nog snel de kleine pleistertjes die de draadjes beschermen. "Moet jij ook een tasje thee hebben? Of wil je liever iets anders?" vraag ik wanneer ik mijn armen rond haar middel laat glijden en een kusje in haar hals geef. "Thee is goed!" antwoordt Tine gevolgd door een lieve kus. "Tot seffens!" zegt ze speels terwijl ik de deur toe trek. Zoals Robin me onderweg naar het commissariaat al zei toen Lorenzo met mij had gevochten, ik heb echt geluk met een gezinnetje zoals het mijne. Tine is de beste vrouw die ik me zou kunnen wensen en Rafaël is een doomzoon, ook al ben ik officieel zijn papa niet. Toch zie ik hem als mijn zoon. Altijd vrolijk, lief en schattig. En over enkele maanden komt er dan nog een klein schatje bij. Tine en ik gaan een fantastische tijd tegemoet samen! Ik heb de zakjes thee net in het hete water gedaan wanneer ik twee handen rond mijn middel voel glijden gevolgd door een kusje op mijn schouderblad. Ik glimlach en draai me voorzichtig om. Ik til Tine op en houd haar stevig vast. "Dag liefje!" fluistert Tine in mijn oor. "Ik hou van jou!" fluistert Tine vlak voor ze mij een kus geeft. "Ik meer van jou!" antwoord ik. Ik zet Tine voorzichtig terug op de grond na onze kus en ik neem de twee tassen mee naar de living. Ik zet me in de zetel en Tine kruipt dicht tegen me aan, met haar hoofd leunend tegen mijn schouder en een dekentje over ons heen. Genietend van elkaar kijken we nog naar een film voor ook wij ons bedje opzoeken.