The power of true love

Hoofdstuk 49 (Tine)

Na een korte rustpauze wandel ik langzaam terug naar onze bureau waar Andy nog ijverig bezig is met het papierwerk. Met een hand op mijn, ondertussen toch wel dikke buik, neem ik plaats op mijn bureaustoel, wat niet altijd eenvoudig is aangezien mijn buik een grote ruimte inneemt tussen mij en mijn bureau. Eigenlijk ben ik er wel trots op, op dat buikje van mij. Iedereen heeft graag een strakke lijn en als er kilootjes bijkomen dan ontstaat er meteen paniek, maar nu voelt het anders. De laatste zes maanden ben ik al bijna vijf kilo bijgekomen in gewicht en het mooie ronde buikje dat daardoor ontstaan is maakt me super gelukkig. Wetend dat er een klein wezentje volop in ontwikkeling is, dat maakt het gelukkige gevoel gewoon af. Al moet ik wel toegeven dat zo'n buik ook wat nadelen met zich meebrengt. Zo heb ik de laatste weken steeds meer last van mijn rug en ook het aantrekken van sokken of schoenen is een heuse vechtpartij geworden met mezelf. Gelukkig is Andy er nog. Hij is de beste man die ik me kon wensen en hij zorgt er voor dat ik niets tekort kom. Zo wrijft hij samen met Rafaël mijn buik regelmatig eens in om striemen te voorkopen of geeft hij me een deugddoende massage na een lange werkdag. Ja ik kan niet klagen met mijn Andytje. Zelfs in het huishouden is hij een nieuwe man geworden en op het werk heeft hij ervoor gezorgd dat ik zowel in de voormiddag als in de namiddag twintig minuutjes extra pauze mag nemen. Op die manier kan ik wat extra op krachten komen en zal ik in staat zijn om het werken op zich langer vol te houden. Ik wil graag zo lang mogelijk aan het werk blijven zodat ik na de geboorte meer verlof kan opnemen. Of dat zal lukken dat weet ik niet, maar het feit dat ik nu vooral zittend werk heb en dat zowel Andy als de andere collega's mij zoveel mogelijk ontlasten, dragen er wel toe bij dat ik hier nog altijd kan zijn.

"En heeft het deugd gedaan?" vraagt Andy wanneer hij de afgewerkte papieren op een stapel deponeert. "Je mag gerust zijn, ik kan er weer helemaal tegenaan!" reageer ik opgewekt. En blijkbaar ben ik niet de enige die mijn energie teruggevonden heeft... Ook onze kleine boef maakt plots duidelijk dat hij aanwezig is. Hij beweegt zijn beentjes heen en weer en ik voel hoe ons kindje voorzichtig zijn voetje tegen mijn buikwand aanduwt. "Andy, kom eens!" roep ik enthousiast. Nietsvermoedend komt Andy dichterbij. Vliegensvlug neem ik zijn hand in de mijne en leg ik hem op de plaats waar ons kleintje voelbaar is. Een nieuwe schopbeweging volgt wanneer onze handen op mijn buik ligt. Ik zie hoe een gelukzalige glimlach op Andy's gezicht verschijnt wanneer hij het voetje tegen onze handen voelt. "Dat wordt een hevig bazeke!" zegt Andy lachend en geëmotioneerd kijkt hij me aan. Het is zo zalig om ons zoontje te voelen bewegen in mijn buik en ik vind het nog geweldiger dat Andy daar sinds kort ook van kan meegenieten. Het is het meeste fantastische van de hele zwangerschap en met een enorm gelukkig gevoel druk ik mijn lippen op die van Andy.

Ons gezinsmomentje wordt verstoord wanneer Patrick en de commissaris de kantoorruimte binnen stormen. "Mannekes, gewapende overval op de bank! Eric en Brigitte zijn al onderweg. Ik wil dat iedereen, behalve Andy en Tine, uitrukt! Ik ga mee ter plaatse!" roept de commissaris. "Chef, neem anders den Barry mee. Je kunt nooit weten..." onderbreekt Andy. De commissaris knikt terwijl Floor Barry uit zijn kennel haalt. Zonder dat er verder nog woorden worden uitgewisseld verlaat iedereen in een mum van tijd het kantoor. Op Patrick na, zijn Andy en ik de enige die nog in het gebouw aanwezig zijn. "Allé dat wordt hier een rustige namiddag!" zegt Andy met een knipoog. Hij geeft me nog een kus en neemt dan terug plaats in de bureaustoel naast mij. In alle stilte werken we verder aan de papierberg die voor onze neus ligt.

Na meer dan een uur onder ons tweetjes komen Eric en Brigitte het kantoor terug binnen met een verdachte, gevolgd door Roland die een tweede man met zich mee brengt. "Alles goed gegaan?" vraag ik wanneer de verdachten uit het zicht verdwenen zijn. "We hebben er twee van de vijf. De anderen zijn ontsnapt, maar de rest is nog op zoek naar hen." legt Brigitte kort uit. Daarna verdwijnt ze de verhoorkamer in om samen met Eric de eerste verdachte te ondervragen. "Amai met vijf... Ze konden het alleen niet aan zeker!" lacht Andy. Hoofdschuddend kijk ik hem aan. Typisch Andy, altijd klaar om het grappige in iets naar boven te halen. "Kom, tijd om even te pauzeren. Ik heb zin in wat zoetigheid." reageer ik. Voorzichtig kom ik uit mijn bureaustoel en loop ik in de richting van Andy. Geduldig wacht ik tot hij afgerond heeft om dan samen in de vergaderzaal te verdwijnen. In een oogopslag bekijk ik alle eetwaar dat op tafel terug te vinden is. De fruitmand is rijkelijk gevuld met heerlijk fruit, maar de drang naar iets zoet is te groot. Ik kies dan maar voor een stuk chocolade, dat in een paar seconden opgesmult is. Andy kijkt me lachend aan wanneer ik nog een tweede stuk uit de doos haal. "Wat?" vraag ik onschuldig. "Ik heb wel energie voor twee nodig hé!" verdedig ik mezelf. Ik stop het tweede stuk chocolade in mijn mond terwijl ik de tas koffie van Andy dichterbij trek. Voorzichtig neem ik er een slokje van zodat de chocolade langzaam op mijn tong kan smelten. "De rest is voor jou!" zeg ik met een brede glimlach. Andy lacht en drinkt zijn koffie in één keer leeg. Daarna maken we ons terug klaar om aan het laatste deel van onze werkdag te beginnen.

Lachend om iets wat Andy net zei lopen we naar de kantoorruimte. Mijn lach maakt plaats voor een adrenaline-kick wanneer ik zie dat de commissaris, Patrick, Roland en Nils onder schot worden gehouden door drie mannen. Hun handen zijn duidelijk samengebonden en er bevindt zich tape op de mond van onze vier collega's. Andy en ik trekken instinctief onze wapens, maar we weten goed genoeg dat we met twee tegen drie niets kunnen beginnen. Om het leven van onze collega's niet in gevaar te brengen, doen we wat ze vragen en leggen we onze wapens op de grond. De adrenaline maakt plaats voor een gevoel van angst en met hulp vragende ogen kijk ik in die van Andy.  Één van de drie mannen komt op ons af. Hardhandig neemt hij mijn handen en bindt ze samen. "Ey, een beetje voorzichtig hé! Ge ziet toch dat ze zwanger is!" roept Andy kwaad. De mannen trekken zich er niets van aan en samen met onze andere collega's worden we op de stoelen van de vergaderruimte geduwd terwijl ook Eric, Brigitte, Ines, Femke en Robin overmeesterd worden. Net als iedereen onder ons worden ze het zwijgen opgelegd en geboeid worden ze bij ons gezet. Ik kijk Brigitte vragend aan in de hoop om bij haar een antwoord te vinden, maar haar ogen stralen alleen maar angst uit.