The power of true love

Hoofdstuk 42 (Andy)

~Tine is nu 12 weken ver~

Ik word wakker gemaakt door een bonk op het bed. Langzaam open ik mijn ogen en een lachende, springende Rafaël verschijnt in mijn zicht. "Wakker worden papa!" roept hij blij. Ik trek zachtjes aan zijn beentjes waardoor hij op het bed valt. Ik zet mezelf snel recht en begin hem te kietelen. Rafaël giert het uit van plezier. "Zijn de jongens zich aan het amuseren?" zegt Tine wanneer ze plots in het deurgat verschijnt. "Goeiemorgen liefje!" zegt ze terwijl ze naar het bed toestapt. Ik schuif snel op zodat ze naast mij kan komen zitten. Snel sla ik mijn arm rond haar. Ze kijkt me met haar mooiste blik aan waardoor ik het niet kan laten haar een lange kus te geven. "Jij bent vrolijk zeg!" lacht ze. "Dat komt omdat we vandaag nog eens hierbinnen kunnen kijken!" glimlach ik terwijl ik haar buik kriebel. Sinds vorige week begin je echt duidelijk te zien dat Tine zwanger is. Niet dat ze al een bolle buik heeft, maar haar buik is gewoon een beetje dikker. Maar je kan het enkel zien als ze een strakke t-shirt of een strak topje aanheeft, want als ze bijvoorbeeld haar jas of haar fleece trui aanheeft zie je het nog niet. We hadden het eigenlijk zelf niet door, maar Floor maakte ons er vorige week attent op. Tijdens de middagpauze had Tine enkel haar politiehemd aan omdat ze het warm had, en toen riep Floor dat Tines buik dikker leek. En inderdaad, hij wordt stilletjes aan dikker. Haar buik is ook een beetje dikker dan de meeste zwangere vrouwen op 12 weken, maar Brigitte heeft ons gezegd dat dat verschilt van vrouw tot vrouw. "Rafaël, ga je straks mee naar broertje of zusje kijken?" vraagt Tine aan Rafaël, die ondertussen met zijn hoofdje op haar benen ligt. Rafaël zit meteen recht en tovert een kleine glimlach op zijn gezichtje. "Ik wil ook kijken!" zegt hij. Tine neemt hem vast en geeft hem een knuffel. "Hij is zo schattig!" zeg ik vertedert. Nadat we nog even met zijn drieën op het bed gelegen hebben staat Tine recht en pakt ze Rafaël op. "Wij gaan al pannenkoeken bakken, dan gaat papa zich misschien wat sneller klaarmaken!" lacht ze. Rafaël begint op en neer te bewegen in haar armen. "Pannenkoeken!" roept hij enkele keren na elkaar. Ik sta recht en ga voor Tine staan. "Ik ga mij eens zeer snel klaarmaken!" zeg ik uitdagend waarna ik haar snel een kus geef. Lachend gaat Tine naar beneden wanneer ik de badkamer binnenga. Zo snel als ik kan ga ik in en uit de douche, doe mijn kleren aan en zet mijn haar netjes recht met wat gel. Na een klein kwartiertje ben ik alweer klaar en ga ik naar beneden. Barry ligt nog steeds ver in dromenland te ronken in zijn mand. Rafaël zit al aan tafel op zijn stoeltje. Ongeduldig als hij is tikt hij met zijn vork op zijn nog lege bord. Ik kan de pannenkoeken al ruiken en een gevoel van honger welt op. Net wanneer ik de keuken wil binnengaan komt Tine buiten waardoor we tegen elkaar botsen en het bord met de lekkere pannenkoeken bijna laat vallen. "Seffens waren het geen pannenkoeken!" lacht ze. Ik neem het bordje van haar over en geef haar een kus. "Sorry..." fluister ik liefdevol. We zetten ons beide neer aan tafel en met zijn drieën genieten we van een heerlijk pannenkoeken ontbijt. Na het ontbijt ben ik met Barry nog snel een rondje gaan doen terwijl Tine de spullen bij elkaar neemt die we nodig hebben bij de gynaecoloog. Omdat de afgelopen 3 weken heel spannend waren voor zowel Tine en ik als de foetus, geeft de gynaecoloog Tine aangerand om een logboeken bij te houden. Daar moest ze telkens de datum plus de tijd in noteren wanneer ze iets raars voelde of wanneer ze zich slechter dan normaal voelde. We hebben op 10 weken een check up laten doen omdat Tine wat buikpijn had en een beetje bloedverlies had. De gynaecoloog heeft ons meteen tussen twee patiënten genomen omdat deze een noodgeval was. Op de echo die we toen hadden hoorde ze namelijk een hele zwakke hartslag, en dus hebben Tine en ik even met de angst geleefd dat ze eventueel een miskraam zou kunnen krijgen. In die drie weken hebben Tine en ik het erg zwaar gehad op emotioneel vlak, maar we vonden steeds steun bij elkaar door regelmatig met elkaar te praten over wat we voelen. Ook onze familie, vrienden en collega's hebben ons door dik en dun gesteund, altijd konden we bij hen terecht. Als vandaag alles tiptop in orde is met de baby, geeft de gynaecoloog het de volle 100% kans. Vandaag is dus een extra spannende dag, vandaar dat ik snel even een toertje ben gaan doen om mijn zenuwen wat onder controle te kunnen houden. "Ben thuis!" roep ik vrolijk. Rafaël loopt naar me toe en springt meteen in mijn armen. "Klaar voor?" vraag ik bezorgd wanneer ik haar aan het boekje zie prutsen. Rillend haalt ze haar schouders op. Ik ga naast haar staan en met een diepe zucht laat ze haar hoofd tegen mijn schouder leunen. "Alles komt wel goed, we hebben zo ons best gedaan en jij hebt meer dan voldoende je rust genomen! Alles gaat in orde zijn, geloof mij maar!" zeg ik met veel overtuiging. "Ik hoop dat alles oké is, anders ga ik me voor de rest van mijn leven schuldig voelen!" zucht ze. Ik leg mijn ene hand op haar buik en mijn andere hand leg ik op haar wang. "Je bent een fantastische vrouw, en een nog betere mama! Alles gaat prima in orde zijn met ons kleintje!" zeg ik waarna ik haar een lange kus geef. Mijn lieve woorden geven haar een al iets geruster gevoel, en uiteindelijk vertrekken we dan toch met een enthousiast en nieuwsgierig gevoel naar de gynaecoloog.