The power of true love

Hoofdstuk 64 (Andy)

Geeuwend word ik wakker. Een moe gevoel bekruipt mijn lichaam en met zware ogen kijk ik in het rond. Tine ligt nog rustig te slapen en omdat ik haar niet wil wakker maken blijf ik roerloos in het bed liggen. Starend naar het plafond denk ik terug aan de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. De zwangerschap van Tine verliep haast perfect. Op een aantal zwangerschapskwaaltjes na, konden we maandenlang genieten van het groeiende leventje in Tine's buik. Alles liep goed... tot onze kleine schat besliste om vroeger het daglicht op te zoeken dan gepland was. Met 27 weken kwam de bevalling dan ook bijna drie maanden te vroeg en dat bracht heel wat kopzorgen en emoties met zich mee. We waren helemaal niet voorbereid op een vroeggeboorte en we hadden er dan ook helemaal geen rekening mee gehouden dat ons kindje zou worden opgenomen op de neonatologie door zijn extreem prematuriteit. Hem niet mogen vasthouden wanneer je dat wil, de badjes niet kunnen geven, er niet kunnen zijn voor je kindje wanneer hij je nodig heeft. Allemaal zaken die ervoor gezorgd hebben dat de afgelopen weken heel zwaar en emotioneel waren. Vooral Tine had het moeilijk om haar emoties onder controle te houden. Haar hormonenbalans was na de bevalling nog serieus verstoord en bij het minste wat gezegd of gedaan werd kon ze beginnen huilen. Het is voor mij dan ook een hele opgave geweest om haar gedurende die zware periode bij te staan en te ondersteunen. Gelukkig deed onze jongen het al zeer goed en konden we elke dag opnieuw fier zijn op de grammetjes die hij bijgekomen was. Maar we hebben ook lange tijd met grote angst geleefd. Plots ging het sterk bergaf met hem omdat hij ziek was geworden en het steeds erger werd. We zagen dat Sam steeds meer zijn best moest doen om zijn flesje leeg te drinken en we zagen ook aan zijn parameters dat hij steeds vermoeider geraakte. Zijn leven hong aan een zijde draaitje en de dokters hadden ons vertelt dat we ons langzaam mochten voorbereiden op het ergste. De nacht van 12 november kregen we een telefoontje dat Sam's hartje eventjes was gestopt met kloppen maar dat ze hem terug in leven hebben kunnen krijgen en hem zo weinig mogelijk gingen belasten door hem nog meer zuurstof te geven. Hij had ook een buisje in zijn neusje voor zijn voeding omdat hij zelf veel te weinig kracht had om van zijn flesje te drinken. Voor mij was het een ontzettend zware klap, maar voor Tine moet die klap eens zo hard zijn geweest.

1 december was voor ons dan ook het eerste grote lichtpunt in ons leven sinds de opname van Sam. Met zijn 2,900 gram en zijn lengte van 45 cm werd hij door de kinderarts goed gekeurd. De overgang van de couveuse naar een bedje was dan ook een feit en sinds die dag heb ik steeds meer het gevoel gekregen dat ik een vader ben. Mijn zoon op mijn arm kunnen nemen wanneer hij huilt, hem 's morgens samen met Tine een badje kunnen geven... Dat voelt gewoon fantastisch! Eindelijk kunnen we echt de mama en papa zijn die we willen zijn. Of toch bijna... Het feit dat we nog elke dag naar het ziekenhuis moeten gaan om onze kleine schat te zien knaagt nog altijd. Het feit dat ikzelf geen vaderfiguur heb gehad, heb ik amper geweten hoe het is om een vader te hebben. Ik heb eerlijk gezegd lang getwijfeld of ikzelf een kindje wou omdat ik bang was dat ik geen goede vader zou zijn voor mijn kinderen en dat ik veel te streng zou zijn voor hen. Ik had er met Tine over gesproken en ze begreep mijn angsten en daarom hebben we het rustig aan gedaan. Rafaël heeft me doen inzien dat het geweldig is om vader te zijn en ik wil er ook zijn voor mijn kinderen.

Het over en weer rijden begint door te wegen en het wordt nu wel stilletjes aan tijd dat onze kleine schat naar huis mag komen... Gelukkig is die dag nu bijna aangebroken en vandaag zal dan ook meebepalend zijn voor de uiteindelijke ontslagdatum. Het beloofd dus best nog wel spannend te worden vandaag. Zal onze kleine jongen de grens van 3.200 gram bereikt hebben? Dat is de vraag die al de hele tijd door mijn hoofd spookt en wat me ervan belet heeft om op een rustige manier de nacht door te brengen.

Gewriemel van Tines kant doet me ophouden met piekeren. Voorzichtig draai ik me in haar richting en genietend van haar prachtig snoetje staar ik haar aan. De bewegingen die ze maakt komen steeds frequenter en beetje bij beetje ontwaakt ze uit haar slaap. Haar ogen maken contact met de omgeving, maar al snel worden het terug kleine spleetjes wanneer het ochtendlicht haar ogen binnendringt. Langzaam draait ze haar hoofd in mijn richting en wanneer haar blik de mijne kruist komt een kleine glimlach tevoorschijn. "Goeiemorgen schat!" fluister ik zacht terwijl ik mijn hand langzaam over haar gezicht laat glijden. "Goeiemorgen lieverd!" antwoord Tine met een steeds groter wordende glimlach. Voorzichtig brengt ze haar hoofd dichterbij en een liefdevolle ochtendkus volgt.

Na onze kus nestelt Tine zich tegen me aan. Langzaam breng ik mijn arm om haar heen en voorzichtig druk ik een kus op haar haren. Verliefd kijk ik Tine aan terwijl ik in stilte geniet van haar schattige blik. "Ik ben benieuwd naar het gewicht van onze kleine schat..." zegt Tine na enkele minuten van stilte. "Ik ook schat! Ik verlang zo naar het moment dat we hem op de weegschaal leggen..." Vol verlangen kijkt ze me aan. "Het einde is in zicht." reageert ze hoopvol. Ik knik bevestigend. "We zijn bijna waar we willen zijn..." Tevreden geeft Tine me een kus waarna ze aanstalten maakt om het bed te verlaten. "Ga je nu al weg?" vraag ik met een pruillipje. Lachend kijkt Tine me aan. "Schatteke, Rafaël moet naar school en als onze Sam thuis is hebben we nog tijd genoeg om in ons bed te liggen." reageert ze met een knipoog. Tine kijkt nog een laatste keer in mijn richting voor ze de kamer verlaat en naar Rafaël's kamer gaat. Ze maakt Rafaël wakker en kleed hem aan. Met Tines woorden in mijn achterhoofd spring ik uit het bed. Ik loop haar achterna naar beneden en wanneer ze Rafaël op de grond heeft gezet en ik haar eindelijk ingehaald heb, sla ik mijn armen om haar heen. Lachend draait ze zich om en met een twinkeling in haar ogen slaat ze haar armen rond mijn hals. "Ik zie je graag!" zegt ze zacht. Haar verleidende blik maakt contact met die van mij en wanneer ook haar schattige glimlach op haar gezicht tevoorschijn komt, kan ik Tine niet langer weerstaan. Ik breng mijn lippen dichterbij de hare terwijl ik het contact met haar ogen zolang mogelijk behoud. Onze neuzen raken elkaar haast aan wanneer het beeld van Tine steeds waziger wordt. Langzaam sluit ik mijn ogen en breng ik mijn lippen tegen de hare. Genietend van het moment klem ik Tine dichter tegen me aan.

Tine's ogen zoeken opnieuw contact met die van mij wanneer onze lippen elkaar gelost hebben. Glimlachend staart ze mee aan. "Kom dan gaan we ontbijten en kunnen we ons verder klaarmaken. Ik wil onze kleine schat zien!" zegt Tine enthousiast. Langzaam laat ik mijn handen van haar rug glijden en zij aan zij wandelen we verder naar de keuken. Op het gemak genieten we eerst van een stevig ontbijtje voor we ons uiteindelijk verder klaarmaken. Na een snelle douche en de nodige afwerking, breng ik Rafaël naar school. Hij was nog net op tijd, maar zijn school weet de reden waarom hij op sommige dagen wat later is. Geduldig zit ik in de zetel op de iPad te kijken terwijl Tine zich nog in de badkamer bevindt. Bij vrouwen duurt het nu immers altijd ietsjes langer dan bij mannen vooraleer ze zich goed genoeg voelen om op straat te komen, wat ik ook wel begrijp. Het is iets wat ik persoonlijk nooit echt begrepen heb, maar nu ik bijna drie jaar samen ben met Tine ben ik het wel gewoon geworden. Ik heb de tijdsbesteding van een vrouw in de badkamer wat beter weten te relativeren waardoor ik me nu minder druk maak als Tine langer wegblijft dan gezegd. Zo weet ik ondertussen al dat ik nog tijd genoeg heb om op mijn Facebook te kijken als Tine zegt dat ze nog vijf minuten nodig heeft...

Nadat ik al mijn Facebook meldingen bekeken heb, mijn startpagina doorbladerd heb en alle foto's van onze kleine engel nog eens bekeken heb, komt Tine eindelijk de trap af naar beneden. "Klaar!" roept ze vrolijk wanneer ik haar aanstaar. "Eindelijk..." reageer ik lachend. Gespeeld kwaad kijkt Tine me aan. "Ik moet er toch deftig uitzien wanneer ik over straat loop. Of wil je dat ze denken dat je met een sukkelaar over straat loopt?" antwoord ze zo serieus mogelijk. Met een onderdrukte glimlach kijk ik haar aan. De pretlichtjes in haar ogen zijn duidelijk zichtbaar en ik blijf haar aanstaren terwijl ik in haar richting loop. "Weet je wat schat? Of je nu rondloopt in je mooiste kleedje of in een jogging, make-up op hebt of er naturel bijloopt, je zal in mijn ogen altijd de allermooiste vrouw zijn." Glimlachend kijkt ze me aan. De pretlichtjes in haar ogen maken plaats voor een verliefde blik en voorzichtig slaat ze haar armen om me heen. "Charmeur!" reageert ze zacht. De woorden rollen sierlijk over haar lippen terwijl ze haar hoofd langzaam dichterbij brengt. Haar betoverende lippen raken de mijne en ik laat me meevoeren door een golf van genot.

Langzaam haalt ze haar zachte lippen van de mijne. De verleiding is in haar ogen te lezen wanneer ze terug contact zoekt en glimlachend kijkt ze me aan. "Zullen we?" vraagt Tine. Haar hoofd bevindt zich op een paar centimeters van de mijne en met haar indringende blik kijkt ze me aan. Ik knik bevestigend terwijl ik mijn armen wat minder strak rond Tine breng. Voorzichtig brengt ze haar lippen nog een laatste keer tegen de mijne voor we onze knuffelpositie verlaten. Met een gevoel van verlangen om onze kleine kanjer te zien vertrekken we richting het ziekenhuis.

De spanning bouwt zich geleidelijk aan terug op in mijn lichaam en wanneer de dienst neonatologie in het zicht komt voel ik hoe mijn hartje sneller begint te slaan. De hoop dat Sam één dezer dagen naar huis mag is zo groot geworden dat mijn hele lijf zich erop gefixeerd heeft. Zenuwachtig wacht ik tot het mijn beurt is om mijn handen te wassen. Zorgvuldig droog ik ze af en maak ik gebruik van de handontsmetting voor ik Tine volg naar de ruimte met de bedjes. Sam vertoeft nog heerlijk in dromenland, maar al snel ontstaan de eerste bewegingen wanneer Tine en ik naast zijn bedje zachtjes staan te praten. Lachend kijk ik naar Tine wanneer Sam zijn kleine oogjes openspert. Ze glimlacht terwijl een glinstering in haar ogen tevoorschijn komt.