The power of true love

Hoofdstuk 53

~30 september -27 weken zwanger~

Tine pov
Andy staat boven onder de douche en ik zit in mijn pyjama al aan tafel. Vandaag is het de zoveelste keer dat Andy moet gaat werken zonder mij. Hij heeft beloofd om Rafaël naar school te brengen. Rafaël zit naast mij te genieten van zijn boterham met choco. "Mama, waarom ben jij nog in je pyjama?" vraagt hij. "Mama moet nu rusten tot broertje komt. Want mama is nu te moe om te werken." zeg ik. "Wanneer komt broer?" vraagt Rafaël. "Nog 14 weekjes ongeveer. Nog redelijk lang wachten dus." lach ik. Rafaël zucht en neemt nog een hap van zijn boterham. "Goeiemorgen!" roept Andy vrolijk. Hij komt de trap af en verschijnt dan in de keuken. "Hey liefje!" fluistert hij waarna een liefdevolle kus volgt. "Eeiihh!" roept Rafaël. Andy lacht en gaat achter Rafaël staan. Hij neemt zijn armpjes vast en geeft hem kleine kusjes op zijn wang. "Stop! Dat kietelt papa!" lacht Rafaël. Andy laat na een tijdje los en gaat dan zitten om zelf ook even te ontbijten. Andy staat recht en trekt ook mij recht om mij vervolgens een knuffel te geven. "Je ziet er moe uit schatje!" zegt hij zacht terwijl hij over mijn wang streelt. "Ik ben ook moe. Ik heb niet zo'n goede nachtrust gehad. Mijn buik begint nu al een beetje te spannen en het maakt me bang... Ons klein boefje is ook veel heviger dan normaal." zeg ik met toch wel een tikkeltje angst in mijn stem. "Je hoeft geen bang te hebben schatje. Sam'eke is een klein vechtertje. Als je wil bel ik naar de chef om te vragen of ik niet bij jou mag blijven vandaag." reageert hij lief. "Nee hoor liefje. Ga maar werken! Ik red me wel!" antwoord ik overtuigend. Hij glimlacht. "Onze kleine Sam!" zegt hij vertedert en met zijn hoofd in de wolken. Hij gaat gehurkt voor mijn buik zitten. Rafaël springt van zijn stoeltje af en zet zich op Andy's knie waardoor hij bijna achterover valt. "Wat doe je?" vraagt hij nieuwsgierig. "Dag zeggen tegen broertje!" glimlacht Andy. "Dag broertje! Grote broer is hier!" fluistert Rafaël met zijn mondje tegen mijn buik gedrukt. Een grote glimlach verschijnt daarna op Rafaël's gezichtje. "Weet je nog hoe hij gaat heten? Of ben je het vergeten?" vraag ik. Rafaël schudt zijn hoofdje "Je broer heet Sam!" zeg ik. "Dag sam!" zegt Rafaël luid. Hij aait even over mijn buik en gaat dan weer aan tafel zitten om zijn boterham op te eten. Andy staat weer recht en legt zijn armen om me heen. "Ik zie je echt zó ontzetten graag!" fluister ik glimlachend en een beetje verlegen en geeft hem dan een lange kus. "Ik denk dat het tijd wordt om te vertrekken..." zucht Andy na nog een knuffel. "Pff... Dit wordt alweer een lange dag. Jij hebt tenminste iets te doen, maar ik heb eigenlijk niets te doen..." zeg ik. "Jij moet rusten! En probeer nog een beetje te slapen als Rafaël en ik vertrokken zijn." zegt hij schattig. Ik knik en steek snel alle spulletjes in Rafaël's boekentasje en neem vervolgens zijn schoentjes en jas al klaar. "Ben je klaar Rafaël?" vraag ik. Rafaël steekt snel zijn laatste stukje boterham in zijn mond en komt dan naar me toe gelopen. Ik help hem bij het aandoen van zijn schoentjes en jasje terwijl Andy de tafel afruimt. "Klaar!" roept Rafaël blij. Andy tilt Rafaël op en neemt zijn boekentasje in de ander hand. "Ben je zeker dat ik niet moet bellen naar de chef?" vraagt Andy nog voor de laatste keer. Ik knik vastbesloten en leg mijn armen rond zijn nek. "Tot vanavond!" fluistert hij vlak voor hij me een lange kus geeft en me dichter tegen hem aantrekt. Ik zwaai mijn jongens nog even uit en ga dan naar boven om een douche te nemen.

Andy pov
"Ik kom je vanavond ophalen he!" zeg ik terwijl ik gehurkt voor Rafaël zit aan de schoolpoort. "Mama niet?" vraagt hij. "Mama moet nu heel veel rusten voor broertje en mama gaat nu een beetje slapen want broertje heeft mama deze nacht wakker gehouden." Rafaël knikt met zijn hoofdje. "High five!" roep ik. Rafaël geeft me een harde high five en doet dan zijn boekentasje op zijn rug. Hij strekt zijn armpjes en klemt me stevig vast. "Dag papa!" zegt hij zacht. "Tot straks jongen!" reageer ik. Ik geef hem nog een laatste knuffel en kusje op zijn voorhoofdje waarna Rafaël vrolijk de schoolpoort binnenhuppelt. Hij zit in het tweede leerjaar. Een lastig jaartje om te wennen, maar Rafaël doet het super in de klas volgens zijn juf. Hij luistert flink en is altijd lief tegen iedereen. Een droomkind dus. Op papier is hij misschien niet mijn echte zoon, maar wat maakt zo'n stom papiertje nu uit. Onze band is dezelfde als een echte vader-zoonrelatie, en voor iedereen die we kennen is Rafaël wel echt van mij, en dat zal voor altijd zo blijven. Ik zwaai nog een laatste keer naar Rafaël en stap dan weer in de auto om naar het werk te rijden. Het is stil in de auto, zo zonder Tine. Straks zal ik haar eens een berichtje sturen als ik op kantoor ben want ik maak me toch wel wat zorgen om haar en de baby. "Onze Andy se. Ca va?" zegt Robin. "Yo Robin! Alles goed zenne!" antwoord ik lachend. "Ben je daar wel zeker van? Je ziet er wat bezorgd uit." reageert hij. "Tis Tine!" zeg ik dan maar. "Zet u even! Ik luister." zegt Robin vriendelijk en doet teken naar de bureaustoel naast hem. Ik neem plaats en begin te vertellen. "Alles voor de gijzeling ging super met zowel Tine als de baby maar vanaf de gijzeling gaat het slechter. Tine heeft al één centimeter opening en de gynaecoloog zegt dat ze ook al weeën heeft! Ze is nog maar 27 weken. Ik ben bang Robin, ik ben echt bang!" zeg ik terwijl ik naar de grond kijk. Robin legt zijn hand op mijn schouder. "Waarom ben je niet bij haar gebleven?" vraagt hij bezorgd. "Ik heb het haar voorgesteld maar ze wou dat ik kwam werken..." antwoordt ik. "Waarom vraag je het niet aan de chef?" vraagt Robin. "Omdat ik nog maar weinig verlofdagen heb staan." reageer ik. Robin knikt begrijpend. Ik sta recht en wandel recht naar de kleedkamer zodat ik alvast klaar ben. Ik zet me neer op het bankje en neem mijn gsm in de hand.