Sobrang natagalan po ang update, ano po? Pasensya po talaga. Sobrang abala lang po ang tao sa maraming bagay, :) Pasensya na rin po sa typo ulit. HAHAHAHAHAHA Walang panahon mag-edit. Kung x grammar man o x spelling, pasensya po ulit. Mistake is common to pretty po hahahahahahahah joke!
PS. Maraming salamat sa mga nagbabasa nito. Maraming salamat po talaga!
***
Familiarity
JERYL's PoV
I'm on my way out from the operation room when a nurse approached me while panting. As if she had a 1M kilometer run. She looks afraid of me but managed to deliver the news. "The patient from VIP 112 is awake, Doc." she said while I am removing the mouth mask in my mouth.
Just in time, I guess.
Napatingin ako sa suot kong relo habang tinatahak ang daan patungo sa VIP department. Tinanggal ko ang mouth mask na nakasabit sa leeg ko at ang hair net na nasa ulo ko. Ginulo ko ang buhok ko gamit ang kanang kamay. I'm so tired today but I need to spend extra time tonight, even I really wanted to take a rest now. Pagdating ko sa VIP 112 ay nadatnan ko nagwawala habang umiiyak ang pasyente.
"I need to see my family!" sigaw nito habang pilit na kumakawala sa dalawang doktor na hawak hawak ang magkabilang balikat.
"Please calm down, iha." pagpapakalma sa kanya ni Papa.
"President Cayetano, please let me just leave." lumuluhang pagmamakaawa niya kay Papa.
Akmang magsasalita ang si Papa kaya inunahan ko na. "What the heck are you doing?" malakas kong tanong dahilan para mapatingin siya sa gawi ko. Napatingin silang lahat ngunit nakatuon ang mga mata ko sa kanya.
"I need to go." she hissed. "I need to know what happened to my family." saad niya.
"You're making it hard for everyone who's trying to help you. How can you go while messing up?" tiim bagang kong bulyaw sa kanya. "It's 12 midnight Architect Kim. Doctors, besides you deserves a rest. Now, go back to that bed." saad ko habang iritable akong nakatitig sa kanya na itinuro ang kama sa likuran niya.
Bumagsak ang mga balikat niya habang nakatingin sa akin. She bit her lip to restrain her emotion. Nagpakawala ako nang isang malalim na hininga na tila sagad sagad na ang pasensya ko. Kusa siyang binitawan ng mga doktor habang nakatingin pa rin sa akin na tila ako na ang pinakamasamang tao na nakilala niya. Kung nakakamatay lang ang tingin ay kanina pa ako bumagsak sa sahig. I saw her smiled bitterly. Lalapitan ko sana siya ng tumalikod ito at nahiga sa kama. She even wiped her tears and locked her eyes on the window. Typical brat.
Linapitan ako ni Papa. "She needs comfort, son. Not the other way around." payo ni Papa sabay tapik sa balikat ko. Napahilot ako sa sintido ko bago tumango. "I need to go." paalam niya kasama ang dalawang doktor.
Huminga ako ng malalim. "Take care, Pa." sabi ko.
Naiwan akong nakatayo habang nakatingin sa kanya. Comfort? How can I comfort someone like her? I'm not good on it. Without a reason, lumapit ako sa kanya. Pumwesto ako sa gawi ng bintana kung saan siya nakatingin and I blocked it. Kumurap siya pero salubong ang mga kilay habang nakatingin sa akin. Pinag-krus ko ang parehong braso ko sa dibdib habang nakatingin sa kanya. She's mad at me. Really mad. Kung hindi ko siya sinigawan ay hindi siya titigil sa pagwawala. Girls are really emotional. Hindi ba pwedeng huminahon muna before to do something? You can't do anything when you're in panic. Napatingin ako sa isang upuan sa tabi ng kama. Hinila ko ito at naupo. Bahagya pa siya nagulat pero sinamaan niya pa rin ako ng tingin.
