Heartiesss!!! Hello! Pinalitan ko pa ang title... and expect errors. Thank you!
***
"It takes something more than intelligence to act intelligently."
― Fyodor Dostoyevsky, Crime and Punishment
***
JERYL's PoV
Pagkatapos ko bumili ng pagkain ay bumalik na ako sa kwarto ni Jade. Nadatnan ko na ganun pa rin ang itsura at pwesto ni Harry. Hindi ko alam kung tutuloy pa ba ako o wag na muna. Hindi pa kumakain ang lalaking ito. Kailangan niya muna kumain bago ko siya iwan. Nilapag ko ang plastik na hawak ko sa center table dito sa sala. Isa -isa ko nilabas ang nasa loob nito. Sinadya ko buksan na rin para malanghap niya. Paborito pa naman niya.
"Harry, you have to eat." sabi ko.
Kinuha ko ang isang frap juice at sinimulang inumin ito. "How can I eat?" malungkot na tanong niya. Kita ko ang pagpunas nya ng gilid ng mga mata niya. "Tell me how to be okay after losing our son." He added.
I don't know how.
"You don't need to be okay right now. You need to be strong." I said.
I don't want him to convinced to be okay. Being okay is the hardest thing to do when situation like this happened. It's the hopeless thing.
"Kakainin mo ba ito o kakainin ko na?" Paghahamon ko.
Nilingon niya ako at ang mga pagkain sa lamesa. Kita ko ang paglunok niya. Sige maglaway ka. Akmang kukunin ko ang chopstick nang patakbo siyang lumapit at tinapik ang kamay ko. Napangiti ako. Nagsimula na siyang kumain na ramen. Harry loves ramen. Korean ramen. Naalala ko noon, he used to eat everyday noong college namin. Lalo na pag nagpupuyat. Pinagmasdan ko na lamang siya habang nilalaro ang hawak kong frap. Hindi na ako nagulat kung wala pang limang minuto ay ubos na niya.
Ramen monster.
"Thanks, bro." He said.
Tumango ako. Mahabang katahimikan ang namayani. Halatang malalim ang iniisip niya. Inubos ko muna ang frap bago nagsalita. "Harry, what really happened?" I asked.
Tinignan niya ako tsaka nag-iwas ng tingin bago binalingan ang asawa. "Tinakbo ni Dean ang isang infant short na bagong bili namin kahapon. Sabi ko sa kanya wag niya ng habulin. Pero hinabol niya pa rin. Sinundan ko siya agad kasi baka mapano siya. You know how much I love them. Konting daing niya lang, sobrang nag-aalala na ako.". Nagsimula na siyang naging emosyonal. Gumaralgal na ang boses niya pero nanatiling nakatingin sa asawa. "Hindi niya napansin ung buto na laruan ni dean sa hagdan. Though she's walking carefully, natapakan nya yun. Kahit gaano ako kabilis bumaba pero huli na ang lahat. She's dragging down. Takot na takot akong lumapit. Nawalan pa siya ng malay, plus blood came out." Humagulgol na siya. Nakahilamos ang parehong palad sa buhok.
Wala ni isang salita ang nagtakang lumabas sa bibig ko. I wanted to say it's an accident. Na kasalanan ng aso nila na si Dean. AT lalong walang may gusto sa nangyari pero it's no use. Everything's broken. He's broken. Paano pa kaya ang kapatid ko?
"J, paano ko ipapaliwanag sa kanya?" Tanong niya na tila natatakot siya magiging reaksyon ng asawa niya.
Again, I don't know.
