{TYS17} El diario de un loco

Ηγέτες

Ηγέτης. Τι σημαίνει να είσαι ηγέτης; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα μακριά από τυποποιημένους ορισμούς. Ο λόγος είναι ένας. Ένας ηγέτης δεν είναι απλά ένας ήρωας. Δίνει την ψυχή και πολλές φορές ακόμα και την ζωή του για την ψυχή και την ζωή του λαού του. Κουβαλάει το βάρος της συνείδησης,των επιλογών και των πράξεων του από την ώρα που γίνεται ηγέτης μέχρι την ώρα να κλείσει τα μάτια του. Καλό απόγευμα Φιντέλ Κάστρο.

Πέθανε ο Φιντέλ στα 90 του χρόνια. Άλλοι χάρηκαν και άλλοι λυπήθηκαν. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το έργο που άφησε. Πολλοί μιλάνε για μια Κούβα εξαθλιωμένη,πνιγμένη στα ναρκωτικά και στην πορνεία. Κακά τα ψέματα αν δεν πας Κούβα δεν μπορείς να γνωρίζεις τι πραγματικά συμβαίνει. Ο καθένας έχει την αποψάρα του μιας και σε αυτόν τον τόπο των δούλων χειρότερο από ένα μαλάκα,είναι ένας μαλάκας με άποψη.

Η λογική αυτοκτονεί όταν ο χουντικός μαλακοκάβλης θείος στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι που διαβάζει Ελεύθερη Ώρα και Λιακόπουλο και βλέπει Χίο και Μπογδάνο χαρακτηρίζει τον Φιντέλ δικτάτορα. Το ίντερνετ πέρα από το να ειρωνεύεσαι τον ΠΑΟΚτση που έχει να πάρει πρωτάθλημα από την εποχή που δεν υπήρχε τηλεόραση χρησιμεύει και για πρόσβαση στην γνώση ακόμα και αν σε χωρίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα από το εκάστοτε γεγονός. Κλάμα στην κηδεία του Φιντέλ από 1 εκατομμύριο ψυχές. Πένθος από κάθε φτωχό,απλό,καθημερινό άνθρωπο στον πανέμορφο τόπο που άνθισε μία από τις ρομαντικότερες επαναστάσεις. Αν ήταν δικτάτορας απλά θα πήγαινε ο κόσμος εξαναγκασμένος. Μόνο που για κακή τύχη του κάθε φιλελέ και του κάθε τύπου που δηλώνει ''καταδικάζω την βία από όπου και αν προέρχεται'' ο Κουβανικός λαός πενθούσε σύσσωμος. Όσο θα πενθήσει ο φιλελές και ο θείος ο χουντικός για κάτι ανθρώπινες κουράδες τύπου Παττακού,Γεωργιάδη,Τζήμερου,Πλέυρη κτλ. Όσο πένθησαν και οι πρόγονοι του τον Χίτλερ,τον Μουσολίνι κτλ. Κακή τύχη και για εμάς που κηδεύουμε ανθρώπους που με την φωνή τους και με τα έργα τους πολέμησαν για την ελευθερία. 

Η Κούβα ανέκαθεν ήταν πληγή για την Αμερική. Πληγή για τον ιμπεριαλισμό της. Η Κούβα διέθετε φυσικό πλούτο,όχι τόσος πολύτιμος όσο η στρατηγική της θέση. Η Κούβα αποτελούσε αποικία των ΗΠΑ μιας και στην Κούβα υπήρχαν οι φυλακές του Γκουαντάναμο όπου η ΗΠΑ παρέδιδε μαθήματα δημοκρατίας όσο έστελνε το ετήσιο ενοίκιο της περιοχής στον στημένο Κουβανό δικτάτορα Μπατίτσα. Όλα αυτά μέχρι ο Φιντέλ και ο Τσε να τους στείλει για μαργαρίτες. Αυτήν την απόφαση την πλήρωσε με έναν πρωτόγνωρα σκληρό εμπορικό αποκλεισμό από τις ΗΠΑ. info: Ο Φιντέλ αρνούνταν μέχρι να κλείσει τα μάτια του το ενοίκιο για το Γκουαντάναμο. Η Κουβα δεν πτώχευσε και δεν πείνασε (κουπόνια σίτισης κλπ) παρά μόνο με την πτώση της ΕΣΣΔ που ήταν και ο κύριος τροφοδότης πετρελαίου. Με το εμπάργκο των ΗΠΑ είναι ειλικρινά άξιο θαυμασμού πως άντεξε μια χώρα κι ένας λαός τόσες δεκαετίες. Με υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και χάρη (χορός, ποίηση, μουσική κλπ).Με έναν εντελώς άλλο τρόπο ζωής από τον αμερικανόφερτο δικό μας. Δίχως άγχος. Δίχως έγνοια πλουτισμού. Δίχως καθημερινό ωράριο εργασίας. Δίχως αξιολόγηση κάποιου από το πόσα χαρτονομίσματα έχει στην τσέπη. Που να καταλάβει ο μίζερος ο Έλλην από αξιοπρέπεια. Η αξία του Έλλην μετριέται με το πόσο μεγάλη είναι η τηλεόρασή του,πόσο κοστίζει το κινητό του,πόση τελική ταχύτητα έχει το αυτοκίνητό του και το πόσα γαρίφαλα θα πετάξει στα σκυλομπούζουκα. Αυτή είναι αξία του.