{TYS17} El diario de un loco

Μίσος και βλακεία

Ανέκαθεν δεν συμπαθούσα τις παρελάσεις μιας και από ανέκαθεν δεν μου πρόσφεραν τίποτα το πνευματικό. Όσο μεγάλωνα κατάλαβα πως οι παρελάσεις φτιάχτηκαν για να μην προάγουν τίποτα το πνευματικό. Το ότι εν έτη 2017 σπαταλάμε σημαντικά χρηματικά ποσά για ένα απαρχαιωμένο έθιμο,με φασιστικές ρίζες για να γιορτάσουμε την ένταξή μας στον πιο αιματηρό πόλεμο της ανθρωπότητας όσο φασίστες εντός και εκτός του κοινοβουλίου με την συμμετοχή,την απάθεια και την υποστήριξη των μικροαστών βιάζουν την δημοκρατία και γαμούν δίχως έλεος την λογική είναι πέρα για πέρα παράλογο. 

Άρα έχουμε και λέμε. Έχεις ένα φασιστικό έθιμο,που μετατρέπεις μαθητές σε στρατιώτες (χωρίς προφανώς να είναι κάτι το προαιρετικό),ξοδεύεις ένα τσουβάλι λεφτά για να μετακινήσεις τα σαπάκια που μας πετάει το NATO όσο στα νοσοκομεία δεν έχουμε ούτε χαρτί υγείας,απλά και μόνο για να καμαρώνει ο μικροτσούτσουνος μικροαστός την πασαρέλα με τα σίδερα 2 φορές τον χρόνο και να ανεβάζει 32458134 φωτογραφίες τον γιο του που τον έντυσε λες και έχει να πάει σε πάρτι μασκέ. Κακογουστιά,υπερβολή και βλαχιά σε έναν λαό που δεν ξέρει την διαφορά μεταξύ 28ης Οκτωβρίου με 25ης Μαρτίου. Το κωμικοτραγικό της όλης υπόθεσης είναι πως σε αρκετές χώρες που βίωσαν στο πετσί τους (στην κυριολεξία) τους ναζί εκεί είναι που παρατηρούμε τα μεγαλύτερα φαινόμενα νεοναζισμού/φασισμού. Ελλάδα,Πολωνία,Ουγγαρία κτλ κτλ κάποιες χώρες που μου έρχονται στο μυαλό. Εν ολίγοις γιορτάζουμε την ένταξή μας στον πόλεμο (από τον Αγγλόφιλο Μεταξά και όχι από τον πατριώτη Μεταξά,που ουρλιάζει η αμόρφωτη μάζα) και πουθενά μα πουθενά κανείς δεν μιλάει για το αντιφασιστικό πνεύμα που έδειξε η γενιά των παππούδων μας. Όλοι μιλάνε για το εθνικό πνεύμα. aka η καλή μας η δεξιά. Ναι εκείνη η δεξιά που έβλεπε από το Κάιρο τον πόλεμο πίνοντας τσαγάκι με τους Άγγλους όσο αριστεροί και ο υπόλοιπος λαός πέθαινε στα βουνά πολεμώντας τον φασισμό. Εκείνη η δεξιά που τότε φορούσε κουκούλες και αγόραζε για ένα ντενεκέ λάδι περιουσίες των πολιτών που πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα και τώρα πετάει πέτρες και βρίζει παιδάκια που κρατάνε ένα πανί. Ναι ένα πανί. Κάποτε μιλούσαμε για σημαία. Από το τέλος του πολέμου και μετά τον εμφύλιο τότε που η χώρα έπεσε με την βοήθεια του δυτικού ''φιλελεύθερου'' τόξου στα χέρια των πρώην ταγματασφαλίτες,χίτων και συνεργατών των ναζί δεν μπορούμε να μιλάμε για σύμβολο της δημοκρατίας,παρά μόνο για σύμβολο της ρουφιανιάς,της αρπαχτής και του δήθεν πατριωτισμού της τσέπης και των τραπεζικών λογαριασμών της Ελβετίας.