Everything Is Possible [BOOK 1] #READINT2017 #TYS17 #MBCA

Everything Is Possible part 9

Εδω και τρεις μερες ειμαι κλεισμενη στο σπιτι και δεν βγαινω καθολου εξω. Η δικαιολογια μου προς τους γονεις μου για τις απουσιες μου στο σχολειο ειναι οτι εχω συναχι και δεκατα πυρετο. Η μαμα μου φαγωθηκε να γυρισει πισω να δει πως ειμαι αλλα δεν την αφησα αλλωστε και τον Πετρο (τον αδελφο μου) εχει πολυ καιρο να τον δει και της εχει λειψει. Η Αριαδνη ερχετε και με βλεπει αλλα δεν καθετε πολυ...της ειπα ολα οσα ακουσα και καταλαβαινει γιατι περναω μια μινι καταθλιψη. Και η Χριστινα περασε κανα-δυο φορες αλλα δεν εκατσε πολυ...ενταξει το ξερω πως δεν φταιει αυτη που ο αδελφος της ειναι μαλακας αλλα δεν μπορω να μην επιρεαζομαι...

Αυτη τη στιγμη ειμαι καθισμενη στον  καναπε μου και βλεπω τον τιτανικο και κλαιω παλι...σε κατι τετοιες στιγμες λυπαμε πραγματικα τον εαυτο μου...

''Ντριν Ντριν "

Το κουδουνι...τελεια τωρα πρεπει να σηκωθω...

Ανοιγω την πορτα και δεν πιστευω στα ματια μου...

-Εχεις πολυ μεγαλο θρασος, ειπα νευριασμενη...

-Θελω να μιλησουμε...ειπε περασε και καθησε στον καναπε μου...

-ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΤΩΡΑ...φωναξα και εδειξα την πορτα

-Αφου πρωτα μιλησουμε...πρεπει να σου εξηγησω...

-Δεν θελω να μου εξηγησεις τιποτα..ξερεις τι εισαι??? Μια υπουλη βρομερη νυφιτσα...δεν φτανει μονο το οτι εισαι πουτανα και οτι εστεισες ολο αυτο το πραγμα πισω απο την πλατη μου...αλλα μου το επαιζες και φιλη...τι και καλα νοιαζεσε???Δεν το τρωω το παραμυθι...και τωρα περνα εξω...ααα πες και στον αλλο τον μαλακα οτι δεν θελω να τον ξαναδω ποτε στα ματια μου...δεν θελω να ξερω αν ζει ή αν παθανε...και τωρα στο διαολο...ειπα και την πεταξα εξω απο το σπιτι μου...βεβαια το τελευταιο το οτι δεν με νοιαζει αν ζει ή αν πεθανε ειναι ψεμα...νοιαζομαι πολυ και για αυτο ειμαι θυμωμενη με τον εαυτο μου...γιατι ξερω πως οτι και αν μου κανει, οσο και αν με πληγωσει παντα θα νοιαζομαι για αυτον...μπορει να νομιζετε πως ειμαι ηλιθια ή μαζοχα...μπορει και να ειμαι...δεν ξερω...δεν μπορω να το καταλαβω δεν μπορω να το εξηγησω...το μονο που ξερω ειναι πως καθε φορα που σκεφτομαι το χαμογελο του...νιωθω χαρα να με πλημυριζει...αλλα δεν κραταει πολυ...γιατι θυμαμε τι  μου εκανε και η λυπη περνει τη θεση της χαρας στην ψυχη μου...