Everything Is Possible [BOOK 1] #READINT2017 #TYS17 #MBCA

Everything Is Possible part 21

-Ενταξει...ειπα και μπορουσα να δω το αγχος ζωγραφισμενο στα χαρακτηριστικα του προσωπου του

-Λοιπον...απλα ακουσε με και μην με διακοψεις μεχρι να τελιωσω ενταξει???

-Ενταξει...ειπα και πηρε μια βαθια ανασα χωρις να μιλαει...

-Ιασονα τι τρεχει??? Με τρομαζεις...ειπα αγχωμενα και εκεινος πηρε ακομα μια βαθια ανασα και περασε το χερι του μεσα απο τα μαλλια του...

-Ξερεις δεν ειμασταν παντα πενταμελης οικογενεια...υπηρχε και μια ακομα αδελφη...μεγαλυτερη...μια μερα λοιπον ημουν στην προπονηση...ποδοσφαιρο...και ημουν 12 χρονων...εκεινη ηρθε να με δει γιατι ελεγε πως ημουν ο αδελφουλης της και ηθελε να με καμαρωσει...το ξερω πως ημουν αρκετα μεγαλος αλλα ξερεις τις αδελφες και τις μαμαδες παντα μας βλεπουν σαν μωρα...λοιπον εγω εβαζα τα δυνατα μου για να την εντυποσιασω...καποια στιγμη πηγα στον παγκο για να ξεκουραστω και κοιταξα προς την αδελφη μου...διπλα της ηταν δυο μεγαλοι γυρω στα 40-45 και εκεινη ηταν 22...εμοιαζε ταραγμενη...της φωναξα και γυρισε να μου χαμογελασει...εκεινοι οι δυο τυποι εφυγαν αλλα ο ενας απο αυτους της εκλεισε το ματι...ειπε και πηρε μια βαθια ανασα...

-Οταν τελειωσε η προπονηση εκεινη οδηγουσε και εγω την ρωτησα ποιοι ηταν αυτοι αλλα μου τα μασαγε...μου ειπε πως απλα ηταν καποιοι που πουλουσαν σπιρτα και εκεινη δεν ηθελε να αγορασει...ποτε δεν ηταν καλη στα ψεμματα...αλλα δεν το συνεχισα...στην διαδρομη προσεξα πως εκεινη ειχε ταραχτει και κοιτουσε συνεχεια τον καθρευτη μεχρι που σταματησε το αμαξι σε μια ακρη και μου ειπε να μεινω μεσα στο αμαξι...πισω μας σταματησε ενα αλλο αυτοκινητο και απο μεσα βγηκαν εκεινοι οι τυποι...πλησιασαν την αδελφη μου και αρχισαν να φωναζουν...ο ενας απο αυτους απλωσε τα βρωμοχερα του πανω της και...ειπε και ειδα τους μυς του να σφιγκονται λογω της αναμνησης...χωρις να το πολυσκεφτω του επιασα το χερι για να ηρεμισει

-Και αρχισε να την χτυπαει προσπαθοντας να της βγαλει την μπλουζα...εγω κατεβηκα απο το αμαξι και τους πλησιασα φωναζοντας...εκεινη με εβαλε πισω της για να με προστατεψει και μου φωναξε να ξαναμπω στο αμαξι ομως οπως ηταν φυσικο δεν την ακουσα...ο ενας απο αυτους χτυπουσε την αδελφη μου και ο αλλος ηρθε σε εμενα...μετα απο μερικα χτυπηματα ακουσα την αδελφη μου να φωναζει και γυρισα να την κοιταξω...ο μαλακας την βιαζε...αποσπαστικα και πηγα να την σωσω αλλα ο αλλος με χτυπησε στο κεφαλι με μια πετρα...και τοτε ολα μαυρα...ξυπνησα μετα απο τρεις μερες στο νοσοκομειο και το πρωτο πραγμα που ρωτησα ηταν που ηταν η αδελφη μου...κανεις δεν με κοιτουσε στα ματια και τοτε καταλαβα...την βιασαν και την σκοτωσαν...τα παλιοκαθαρματα...της την ειχαν στημενη...η Δαναη, η αδελφη μου, τα ειχε φτιαξει με εναν τυπο ο οποιος ηταν μαστουρι και χρωστουσε λεφτα...η αδελφη μου τον αγαπουσε και του τα εδωσε...εκεινος εφυγε μακρια και ειπε σε αυτους που χρωσταγε λεφτα πως η αδελφη μου θα τους τα δωσει...για αυτο την κυνηγησαν και την σκοτωσαν...αλλα εκδικηθηκα για αυτην...καποια στιγμη τον μαλακα τον γκομενο της τον πιασανε και ετσι του εκανα μια επισκεψη στο τμημα...ημουν 15 τοτε...του τα ειπα ολα και εκεινος το μονο που ειπε ηταν "Ναι εε κριμα"...κριμα που εχασα τον πιο σημαντικο μου ανθρωπο εξετειας του...εκεινη την μερα τον χτυπησα...Πολυ...και πηρα το αιμα μου πισω...απο την μερα που η Δαναη εφυγε παντα προσεχα πολυ την Χριστινα μεχρι που εμφανιστηκε ο Μιχαλης και το ανελαβε...αλλα απο εκεινο το βραδυ κατηγορω τον εαυτο μου...αν ημουν πιο δυνατος θα μπορουσα να την ειχα σωσει...ειπε και δακρυα κυλουσαν απο τα ματια του...οπως και απο τα δικα μου...