Everything Is Possible [BOOK 1] #READINT2017 #TYS17 #MBCA

Everything Is Possible part 29

Ναντιας Pov

Την επομενη μερα ξυπνησα αποτομα απο εναν εφιαλτη...εβλεπα τον Μαριο...ηταν πανω μου και μου εβγαζε τα ρουχα...ηταν τοσο ζωντανο που εκλεγα...το σωμα μου ετρεμε και τα χερια μου πονουσαν απο τα σκοινια...

Ο Ιασονας δεν ηταν διπλα μου...πραγμα που με φοβιζε και με εκανε να νιωθω ανασφαλης...μολις το σκεφτηκα αυτο η πορτα ανοιξε και ο Ιασονας με ενα δισκο γεματο πρωινο μπηκε μεσα...

-Ξυπνησες πριγκιπισσα μου???ρωτησε πριν προλαβει να με δει καλα καλα...οταν με προσεξε καλυτερα το προσωπο του σκοτεινιασε και τα ματια του αλλαξαν λιγο χρωμα...εγιναν πιο σκουρα...με πλησιασε...αφησε το δισκο στο κομοδινο και εκατσε διπλα μου ενω σκουπισε μερικα δακρυα που επεφταν στα μαγουλα μου...

-Γιατι κλαις καρδουλα μου???ρωτησε γλυκα ενω τα ματια του ειχαν καρφωθει στα δικα μου...απεφυγα το βλεμμα του και κοιταξα αλλου...

-Απλα ενας εφιαλτης...τιποτα το ανησυχητικο...ειπα και εκεινος γυρισε το κεφαλι μου με το χερι του αναγκαζοντας με να τον κοιταξω...

-Τι ειδες???ρωτησε και η φωνη του εσπαγε...στραβοκαταπια και κοιταξα τα καταμπλε ματια του

-Τον Μαριο...εξομολογηθηκα και τα χαρακτηριστικα του σκληρηναν...με τραβηξε κοντα του και με αγκαλιασε....

-Σστττ...μην ανησυχεις πλεον για αυτον...θα σαπισει στη φυλακη...ειπε αναστεναζοντας και προσθεσε...

-Μωρο μου...συγγνωμη...λυπαμε πραγματικα πολυ...και σε αγαπω ειναι αληθεια...απλα ειμαι μαλακας...εγω φταιω...για ολα...ψυθιρισε και δακρυα εκαναν την εμφανιση τους στα ματια μου...σιχενομαι να κλαιω μπροστα σε ανθρωπους...με κανει να νιωθω ευαλωτη...αδυναμη...αβοηθητη...και ομως αυτη τη φορα εκλεγα πανω στο στερνο του Ιασονα και δεν ενιωθα αβολα...τα δακρυα οπως ειχα ακουσει καπου ειναι 1% νερο 99% συναισθηματα...και εγω ξεσπουσα...το ειχα αναγκη...επρεπε να το κανω...

Ολοι κλαιμε μερικες φορες...το χρειαζομαστε...γιατι καθε φορα που ειμαστε στεναχωρημενοι και το κραταμε μεσα μας αυτη η θλιψη συσωρευετε και βγαινει σε θυμο και νευρα...για αυτο τα δακρυα ειναι ευεργετικα...

Ισως να ειχε δικαιο...ισως να εφταιγε...αλλα δεν τον κατηγορω για τιποτα...τον αγαπω ρε γαμωτο και μπορω να νιωσω πως και εκεινος με αγαπαει αλλα ειναι αυτος που ειναι...δεν ξερω αν ειμαι αρκετα δυνατη ωστε να αλλαξω αυτο που ειναι και βασικα δεν ξερω αν θελω και αν πρεπει να αλλαξω αυτο που ειναι...εγω ετσι τον γνωρισα βλακα, γυναικα, αξεστο, γοητευτικο και στην τελικη ετσι τον ερωτευτικα...θα ηταν αδικο απο μερους μου να περιμενω να αλλαξει αυτο που ειναι για εμενα...