Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
Δεν μπορούσα να ξέρω τι γίνεται. Να βοηθήσω. Να τον είχα ακόμα δίπλα μου. Να μου χαμογελάει. Να πειράζει τα μαλλιά μου. Να με κάνει να κοκκινίζω και να νευριάζω.
«Δεσποινίς Γουίλσον, ο κύριος Στιούαρτ σας περιμένει στο γραφείο του», μου ψιθύρισε ευγενικά η ηλικιωμένη γραμματέας, ξυπνώντας με από τις σκέψεις μου.
Την ευχαρίστησα με ένα νεύμα και εκείνη ξανακάθισε στην θέση της, πληκτρολογώντας. Τα ρυτιδωμένα ακροδάχτυλα της χτυπούσαν το πληκτρολόγιο γεμίζοντας τον χώρο με αυτόν και μόνο τον ήχο.
Τικ τακ. Τικ τακ.
Σαν ένα ρολόι.
Ένα ρολόι που εξακολουθεί να μετράει τον χρόνο μου. Πότε θα υποκύψω. Δεν έχει συνηθίσει η τρέλα κάποιος να συνεχίζει να παλεύει με τους δαίμονες του και να μην βυθίζεται στο σκοτάδι των ίδιων του των μυστικών και των λαθών.
Στέκομαι για ακόμα μια φορά μπροστά από αυτήν την παλιά ξύλινη πόρτα. Την έχω κοιτάξει τόσες φορές, και με έχει ακούσει άλλες τόσες, που νομίζω πως με ξέρει καλύτερα από τον καθένα.
Σηκώνω το χέρι μου και την χτυπάω απαλά.
«Παρακαλώ;» ακούγεται η βαριά φωνή του ψυχολόγου μου.
«Εγώ είμαι κύριε Στιούαρτ.» απάντησα ανοίγοντας λίγο την πόρτα ώστε να φανεί μόνο το κεφάλι μου.
«Εσύ είσαι Τζάνετ; Πέρνα μέσα!» συνέχισε με τον όπως πάντα εύθυμο τόνο.
Ανοίγω περισσότερο την πόρτα και εκείνη τρίζει. Ο ήχος αυτός τόσο γνώριμος...
«Έλα τώρα Ζακ, πάμε να φύγουμε!» του φώναξα γελώντας.
«Εντάξει, εντάξει! Μην βαράς τιγράκι!» μου απάντησε και άνοιξε την πόρτα του παλιού σπιτιού, που κουβαλούσε στους ώμους του τον άδικο χαρακτηρισμό «στοιχειωμένο».
Και εκείνη έτριξε σαν να με προειδοποιεί. Ακόμα και εκείνη ήξερε.
Γελάω πικρά στην ανάμνηση των στιγμών μας. Ένα ανόητο δάκρυ κύλησε χωρίς την άδειά μου πάνω στα κάποτε ροδαλά μάγουλά μου και το σκούπισα βιαστικά.
