"Ακόμα δεν μου είπατε που πάμε..." τους υπενθύμισα μετά από αρκετή ώρα στο αυτοκίνητο.
Με το που βγήκαμε από το σπίτι μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Λουκ. Ο Λουκ στην θέση του οδηγού, ο Άιζακ στον συνοδηγό, κι εγώ πίσω ανάμεσα στην Μπέλα και στην Άντζελα. Ο Έντουαρντ δεν έχω ιδέα που εξαφανίστηκε.
"Και ούτε πρόκειται." απάντησε χαμογελαστά η Μπέλα.
Ξεφύσισα και έπεσα βαριά πίσω.
"Δεν με λυπάστε ε; Με τραβολογάτε από εδώ κι από κει, ένα δίωρο και δεν μου λέτε και τίποτα!" παραπονέθηκα σαν 5χρονο.
Αφού κανένας δεν απάντησε έπρεπε να μιλήσω. Ο υπ' αριθμόν ένα κανόνας της κοινωνικότητας.
Να γεμίζεις την σιωπή.
"Ο Έντουαρντ που εξαφανίστηκε;" ρώτησα χαλαρά.
"Έχει καιρό να αλλάξει. Όταν χθες σε βρήκε έκατσε μαζί σου για να σε προσέχει. Εμείς πήγαμε όσο εκείνος ήταν σπίτι." μου εξήγησε ο Λουκ.
"Γιατί είναι απαραίτητο να αλλάξει;" ρώτησα και έσκυψα προς τα μπρος.
"Γιατί αλλιώς μας επηρεάζει πολύ η πανσέληνος." απάντησε.
"Η πανσέληνος συνδέεται με την άλλη φύση μας. Εντείνει την ανάγκη μας να αλλάξουμε. Αν μεταμορφωνόμαστε συχνά η ανάγκη αυτή μειώνεται." συμπλήρωσε ο Άιζακ κι εγώ έκατσα πίσω στην θέση μου.
Κοίταξα έξω από το πράθυρο. Θα έβρεχε. Ο ουρανός ήταν βαρύς και μου θύμιζε τις μέρες και τις αναμνήσεις που προσπαθώ να αφήσω πίσω μου. Δεν είναι εύκολο. Είναι σαν να μου είπαν να θυμηθώ κάποιον που δεν γνώρισα ποτέ.
Θα τα καταφέρω όμως. Για μία φορά στην ζωή μου είμαι αισιόδοξη για κάτι. Για κάτι που θέλω πάρα πολύ. Θέλω η ζωή μου -όχι να φτιάξει, αισιόδοξη είμαι όχι ηλίθια- να διορθωθεί. Έστω και λίγο. Έστω και αν δεν μπορέσω ποτέ να γλιτώσω από τα παιδιά στο σχολείο.
Ο ήχος από χαλίκια κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Κοίταξα γύρω μου. Χρώματα, μουσική, θόρυβος, φωνές.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Always Remember #Μεταφυσικό2020
LobisomemΕίναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...