Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Ο Έλιοτ, ο ένας από τους δύο, κλώτσησε την μπάλα. Με το που ο Λουκ την ακούμπησε έτρεξα κατά πάνω του κλωτσώντας την μπάλα κάτω από τα πόδια του.
Πέρασα γρήγορα από πίσω του και πήρα την μπάλα, γελώντας με την έκπληκτη έκφρασή του.
Τότε ο φίλος του με πλησίασε και πήγε να με κόψει, όμως πέρασα την μπάλα από πάνω του και τον προσπέρασα.
Ξαφνικά ένιωσα κάποιον να με σπρώχνει με δύναμη. Έπεσα κάτω χάνοντας την μπάλα. Ο Μάικ ήρθε δίπλα μου γελώντας με κακία και πήρε την μπάλα στα πόδια του.
Σηκώθηκα όρθια τρίβοντας το γόνατό μου και ανακουφισμένη συνειδητοποιώ ότι μπορώ να το πατήσω. Αυτό σίγουρα θα αφήσει μελανιά. Ας το προσθέσουμε και αυτό στις όμορφες αναμνήσεις μου.
Πλέον η Μπέλα -νομίζω πως την λένε έτσι- είχε την μπάλα. Έστειλε πάσα στην Άντζελα, η οποία έβαλε γκολ.
Όλη η ομάδα έτρεξε πάνω της και αγκαλιάζοντάς την. Εκείνη απλά τους ευχαριστούσε σοβαρή.
Η Μπέλα ήρθε κοντά μου κοιτώντας με διστακτικά.
"Είσαι καλά; Νόμιζα ότι οι συμπαίκτες δεν σπρώχνουν τους συμπαίκτες τους!" σχολίασε γελώντας και εγώ τη κοίταξα χαμογελώντας σφιγμένα.
Άπλωσε το χέρι της προς την μεριά μου.
"Μπέλα Ρίβερς!" είπε εύθυμα και εγώ έσφιξα το χέρι της.
"Τζάνετ Γουίλσον"απάντησα σφιγμένα.
"Ξέρεις τον Λουκ;" ρώτησε έκπληκτη.
"Χτες γνωριστήκαμε αλλά υποθέτω σας ενημέρωσε για το όλο φιάσκο..." απάντησα κατεβάζοντας το κεφάλι μου.
"Οι άνθρωποι είναι τέρατα γλυκιά μου... Δεν αξίζουν ούτε στο ελάχιστο την θέση τους στον κόσμο." είπε χαϊδεύοντας το μπράτσο μου.
Έγνεψα και πήγαμε πίσω στην θέση μας. Το παιχνίδι ξαναάρχισε και σε λίγο βρέθηκα με την μπάλα στα πόδια μου για ακόμα μια φορά. Εκεί που ήμουν έτοιμη να σουτάρω ένιωσα μια δυνατή αγκωνιά στην κοιλιά μου.
