Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Σε παρακαλώ μαμάκα! Θα ήταν το καλυτερότερο δώρο!" την παρακαλούσα κάνοντας γλυκά ματάκια.
"Αγάπη μου χιονίζει πολύ έξω! Δεν μπορούμε να πάμε στο εμπορικό!" προσπάθησε να μου εξηγήσει, αλλά εγώ βούρκωσα κι η μαμά ξεφύσισε.
"Καλά! Κέρδισες..." είπε γελώντας και εγώ την αγκάλιασα όσο πιο σφιχτα μου επέτρεπαν τα χέρια μου.
"Ευχαριστώ πολύ μανούλα και μπαπάκα!" φώναξα κρατώντας την ακόμα.
Η εικόνα σκοτείνιασε. Τα πάντα ήταν θολά, μέχρι που ακούστηκαν σειρήνες περιπολικού. Το κόκκινο και το μπλε φως της σειρήνας γέμιζε το σπίτι μέσα από το παράθυρο.
Η Μαίρη με πλησίασε και προσπάθησε να με οδηγήσει στο δωμάτιό μου, όμως η πόρτα χτυπούσε.
'Πάντα να ανοίγεις στους καλεσμένους Τζάνετ!' άκουγα ξανά και ξανά την φωνή της μαμάς μου στο κεφάλι μου.
Ξέφυγα από χέρια της Μαίρη και άνοιξα την πόρτα χαμογελώντας.
"Γεια σας!" είπα χαρούμενα κι ο αστυνόμος που στεκόταν μπροστά μου προσπάθησε να χαμογέλασει.
Κοίταξε άβολα την Μαίρη που στεκόταν πίσω μου.
"Είναι τα γεννέθλιά μου! Και η μαμά κι ο μπαμπάς μου πήγαν να φέρουν το δώρο μου!" συνέχισα ενθουσιασμένα και το βλέμμα του επέστρεψε σε εμένα.
Έβγαλε το καπέλο του και με κοίταξε λυπημένος.
Ήμουν 8 χρονών. Δεν ήμουν ηλίθια.
"Τι έγινε κύριε;" ρώτησα χάνοντας κάθε ενθουσιασμό.
Κάθε γαμημένη στάλα χαράς.
"Το αυτοκίνητο των γονιών σου γλίστρησε και- και... και τράκαρε με ένα άλλο." μουρμούρισε ο αστυνομικός και εγώ κράτησα την ανάσα μου.
"Κι εκείνοι που είναι;" ρώτησα αρχίζοντας να κλαίω, δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που ηξερα οτι επρόκειτο να μου έλεγε.
