Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
"Τζάνετ;" ρώτησε ο Άιζακ και επικεντρώθηκε στο πρόσωπό μου, όμως το βλέμμα μου δεν άλλαξε κατεύθυνση.
Παρέμεινε προσκολλημένο στα πρόσωπα των επί 10 χρόνια χαμένων γονιών μου. Δεν είχαν αλλάξει καθόλου. Η σκηνή ήταν τόσο επίπονη που τα μάτια μου αντί να δακρύσουν έτσουζαν και πονούσαν. Ένα κύμα πονοκεφάλου και ανατριχίλας με κατέκλυσε.
"Γ-Γιατί είστε εδώ;" τραύλισα χαμηλόφωνα και παρακολουθούσα έκπληκτη τα μάτια της μαμάς μου να δακρύζουν.
"Νιώσαμε... κάτι. Μια αλλαγή. Μια αλλαγή μας τράβηξε εδώ." απάντησε ο πατέρας μου με την βαθιά φωνή του να βγαίνει πνιχτή μέσα από τον λαιμό του.
Κατάπια έναν λυγμό. Φορούσαν τα ίδια ρούχα με την ημέρα που εξαφανίστηκαν. Η μαμά μου ένα σκούρο τζιν, με μπατζάκια διπλωμένα και σηκωμένα μέχρι την γάμπα της και ένα αμάνικο σκούρο μπλε ζιβάγκο και ο πατέρας μου το καλό του σκούρο κουστούμι. Η γραβάτα του ήταν χαλαρωμένη γύρω από το κολάρο του πουκαμίσου του, μα δεν υπήρχε καμία άλλη ατέλεια πάνω του.
Σηκώθηκα όρθια αγνοώντας τα έντονα βλέμματα των παιδιών. Με ασταθή και αργά βήματα έφτασα μπροστά τους και χωρίς να αρθρώσω λέξη τους αγκάλιασα με όση δύναμη είχα.
"Δεν μπορείτε να πιστέψετε τι τρελά πράγματα έχουν γίνει όσο λείπατε." είπα απελευθερώνοντας τους λυγμούς μου μέσα στην αγκαλιά τους.
"Ω γλυκιά μου..." μουρμούρισε η μαμά μου πνιγμένα και τύλιξαν τα χέρια τους γύρω μου, κρατώντας την μέση μου και χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.
"Μας έλειψες τόσο πολύ, λυπόμαστε απίστευτα." είπε έντονα ο μπαμπάς μου και ένας ακόμα λυγμός ανέβηκε στον λαιμό μου.
"Μην ζητάς συγγνώμη μπαμπά, δεν κάνατε τίποτα λάθος." ξεκίνησα να λέω και η λέξη έφυγε τόσο φυσικά από το στόμα μου μετά από τόσα χρόνια που το σώμα μου γέμισε ανακούφιση και ένα γλυκό συναίσθημα οικειότητας.
