Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Τζάνετ!" άκουσα τον Λουκ να με φωνάζει και αφού έστρωσα καλύτερα το πάπλωμα που σκέπαζε το σώμα του Άιζακ και άφησα την βρεγμένη πετσέτα μέσα στην λεκάνη, έτρεξα στον κάτω όροφο όπου αντίκρισα και τους τέσσερις να βγάζουν τα παλτό τους.
Κατέβηκα τις σκάλες τρέχοντας και άρπαξα την Άντζι από το χέρι τραβώντας της προς τον πάνω όροφο, ενώ οι άλλοι ακολούθησαν στον ίδιο ρυθμό. Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο άφησα το χέρι της Άντζι και πλησίασα τον Άιζακ. Κάθισα δίπλα του και χάιδεψα το ιδρωμένο μέτωπό του.
"Πόσην ώρα είναι έτσι; "ρωτάει πλησιάζοντας και κάθεται δίπλα μου.
"Κοντά μία ώρα." απάντησα αγχωμένα και τον εξέτασε.
"Δεν είναι καλό." σχολίασε μετά από λίγο κοιτώντας προς το μέρος των άλλων.
Κράτησα την ανάσα μου και στραβοκατάπια.
"Θα γίνει καλά έτσι; Εννοώ είναι λυκάνθρωπος, δεν γίνεται να πεθάνει τόσο εύκολα! Έτσι;" ρώτησα σχεδόν πανικόβλητη, αλλά οι άλλοι απέφυγαν να με κοιτάξουν.
"Έτσι;" ρώτησα φωνάζοντας πλέον και ξεφυσάω καθώς η Μπέλα έρχεται προς το μέρος μας.
"Συμπεριφερόταν περίεργα; Είπε κάτι παράξενο;" ρώτησε ο Έντουαρντ κάνοντας ένα βήμα μπροστά και ο Λουκ επέστρεψε το βλέμμα του πάνω μου περιμένοντας να δώσω μία απάντηση.
"Ήταν χαρούμενος. Πολύ χαρούμενος. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι κακό, αλλά ξέρετε τον Άιζακ οπότε ήταν περίεργο και... Είπε κάτι για ένα ακόνιτο;" ρώτησα και αμέσως όλοι γύρισαν απότομα προς το μέρος μου.
"Ακόνιτο είπες;" ρώτησε ο Λουκ υψώνοντας τον τόνο της φωνής του και κατένευσα διστακτικά.
"Γιατί; Το ξέρετε;" ρώτησα κοιτώντας έναν έναν ξεχωριστά.
"Είναι ένα φυτό, ένα λουλούδι. Είναι δηλητήριο για εμάς. Μερικές σταγόνες μπορούν να είναι μοιραίες." εξήγησε η Μπέλα και εγώ γούρλωσα τα μάτια μου.
