Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Μπήκα στο αστυνομικό τμήμα για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 2 χρόνια. Παρά το ξαφνικό συναίσθημα οικειότητας που με περιέβαλε βλέποντας τα πρόσωπα των αστυνόμων και τα γραφεία τους, προσπάθησα να κρατήσω το βήμα μου σταθερό και να μην δώσω σημασία σε κανέναν.
Πολλά βλέμματα καρφώνονταν πάνω μας, πολλές συζητήσεις διακόπηκαν και ένας αστυνομικός πήγε να σηκωθεί, αλλά με ένα βλέμμα και από τους τρεις μας επέστρεψε στην θέση του.
Ωραίοι αστυνομικοί.
Έστριψα δεξιά, προχωρώντας στον φωτισμένο διάδρομο, μέχρι που έφτασα στο γραφείου του ανθρώπου που αναζητούσα.
Η καράφλα του Τζόνσον γυάλιζε κάτω από τις λάμπες φθορίου, ενώ ο καφές που κρατούσε στο δεξί του χέρι άχνιζε. Το άλλο χέρι του το χρησιμοποιούσε για να αλλάζει σελίδες σε έναν φάκελο. Τα γυαλιά του στέκονταν χαμηλά στην μύτη του ενώ το πρόσωπό του πλαισιωνόταν από το γκρίζο μούσι του.
Μπήκε στον κόπο να με κοιτάξει μόνο μερικά δευτερόλεπτα και ξανακατέβασε το κεφάλι του στην στοίβα με τα χαρτιά.
"Σε τι οφείλω την τιμή της επίσκεψής σας, δεσποινίς Γουΐλσον;" μου απευθύνθηκε ειρωνικά και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του.
"Ξέρω ποιός είναι ο δολοφόνος." μπήκα κατευθείαν στο ψητό και από ό,τι φαίνεται κέντρισα την προσοχή του, καθώς το βλέμμα του απομακρύνθηκε από τα χαρτιά και κατάπιε αργά την γουλιά του.
"Έχετε αποδείξεις;" ρώτησε γυρνώντας προς το μέρος μου.
Κοίταξε πάνω από τα γυαλιά του επικριτικά εμένα και τα παιδιά, σταυρώνοντας τα χέρια του πάνω στο ακατάστατο γραφείο του.
"Έχω στοιχεία που δεν μπορούν να είναι απλές συμπτώσεις." απάντησα δυναμικά, για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, χωρίς να χαμηλώσω την φωνή μου, χωρίς να απομακρύνω το βλέμμα μου.
"Σας ακούω." είπε τελικά αφού το σκέφτηκε λίγο, και πήρα το θάρρος να κάτσω στην δερμάτινη καρέκλα μπροστά στο γραφείο.
