Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Φτάνω στο σχολείο, έχοντάς απομακρύνει από ώρα το χέρι του Ζακ. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει.
Μπήκα μέσα στην αυλή, ψάχνοντας με το βλέμμα μου τα παιδιά. Όσο κοιτούσα γύρω μου, παρατήρησα πως δεν υπήρχε άτομο στην αυλή που να μην κοιτούσε εμένα. Μουρμούριζαν, ψιθύριζαν, γυρνούσαν το κεφάλι τους ή γελούσαν, όμως οι δαίμονες μου κοιμούνται βαθιά πλέον. Και όσο περνά από το χέρι μου θα αργήσουν να ξυπνήσουν, με σκοπό οτιδήποτε άλλο πέρα από το καλό μου.
Εντοπίζω τα παιδιά σε μια γωνία του σχολείου και τα πλησιάζω με ένα ελαφρύ χαμόγελο.
Ο Λουκ με βλέπει και βγαίνει ανήσυχος από το γκρουπ.
"Τζάνετ είδες τον Άιζακ σήμερα;" ρωτάει νευρικά και κρατάω την ανάσα μου.
"Όχι. Γιατί; Τι έγινε;" ρωτάω στον ίδιο τόνο με εκείνον.
"Έχει να δώσει σημάδια ζωής από όταν έφυγε το πρωί από το σπίτι." απάντησε η Άντζι ανήσυχα.
Ήμουν έτοιμη να πανικοβληθώ όταν ξαφνικά άκουσα ένα βογκητό. Κοίταξα τριγύρω μου. Μόνο εγώ και τα παιδιά φαίνεται να αντιληφθήκαμε τον ήχο, καθώς όλοι οι άλλοι συνέχιζαν τις συζητήσεις τους.
Τους κοίταξα ανήσυχα. Το προηγούμενο βογκητό ακολούθησε κι ένα ακόμα κι ένα ακόμα, μέχρι που ήμουν πλέον σε θέση να αναγνωρίσω από πού προερχόταν.
Περπάτησα βιαστικά μπροστά με τους υπόλοιπους να ακολουθούν. Στην πίσω αυλή ένα πλήθος μαθητών ήταν μαζεμένο κυκλικά γύρω από ένα σημείο. Φώναζαν, γιούχαραν, γελούσαν μα η καρδιά μου ήταν σφιγμένη στον ήχο ενός μοναδικού βογκητού.
Άρχισα να περπατάω πιο βιαστικά από τους άλλους και όταν συγκρούστηκα με το πλήθος έσπρωχνα όποιον έβρισκα μπροστά μου, αγνοώντας βρισιές και παραπονεμένες κραυγές. Έχω μάθει να τα αγνοώ.
Φτάνοντας στο κέντρο, έρχομαι αντιμέτωπη με μια εικόνα που με κάνει να κρατήσω την ανάσα μου.
