Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
"Τελειώσαμε την κουζίνα!" φωνάζει η Μπέλα μέσα από το σπίτι και φωνάζω ένα 'εντάξει' συνεχίζοντας να ανεβοκατεβάζω το ρολό με την γαλάζια μπογιά πάνω κάτω στον εξωτερικό τοίχο.
"Πώς πάει εκεί πάνω;" φωνάζω προσπαθώντας να κοιτάξω στην κορυφή της σκάλας, αλλά ο ήλιος με τυφλώνει και δεν μπορώ να δω.
Ο Άιζακ γυρνάει προς το μέρος μου, εμποδίζοντας για λίγο το εκτυφλωτικό φως.
"Μια χαρά σχεδόν τελείωσα εγώ." απαντάει ο Άιζακ και μου κλείνει το μάτι.
"Βλάκα." μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μου και δεν απαντάω.
"Σε ακούω από εδώ πάνω μωρό μου, μην με κάνεις να κατέβω." φωνάζει και στριφογυρίζω τα μάτια μου, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το πως χοροπηδάει η καρδιά μου κάθε φορά που με λέει έτσι.
Ακόμα να το συνηθίσω.
Το σπίτι στην οδό Χέβενς, είναι ένα μικρό μονώροφο σπίτι. Πούλησα το παλιό, ήταν πολύ μεγάλο πλέον για εμένα, ακόμα και αν θα έμεναν ακόμα 5 άνθρωποι μαζί μου. Μετά την απόδειξη της υπόθεσής μου, η Μαίρη συνελήφθη, χωρίς καμία αντίρρηση, χωρίς καν να ζητήσει δίκη. Ήξερε πως το τέλος ήρθε και δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα για αυτό.
Θα μου λείψει, αλήθεια. Όταν μεγαλώνεις με έναν μόνο άνθρωπο και τον νοιάζεσαι, ακόμα και αν προσποιείται ότι νοιάζεται κι εκείνος αποτελεί πλέον ένα κομμάτι του εαυτού σου που δύσκολα αποχωρίζεσαι. Αλλά έπρεπε.
Ο Λουκ και ο Έντουαρντ ανέλαβαν τον κήπο, η Μπέλα και η Άντζελα τις επισκευές στο εσωτερικό του σπιτιού και εγώ με τον Άιζακ αυτές στο εξωτερικό του. Μετά από σχεδόν δύο μήνες μήνες από την σύλληψη της υπηρέτριας μου και την πρώτη συνάντηση με τους γονείς μου, το σπίτι είναι σχεδόν έτοιμο. Τα έπιπλα είναι ήδη μέσα, η κουζίνα είναι πλέον -σύμφωνα με τα λεγόμενα της Μπέλα- έτοιμη και πλήρως λειτουργική, το εξωτερικό βαμμένο και περιποιημένο και ο κήπος έτοιμος να φιλοξενήσει οποιοδήποτε λουλούδι και φυτό.
Η οικογένεια του Ζακ βοήθησε πολύ. Οι γονείς του βρήκανε αγοραστές για το προηγούμενο σπίτι μου και κανόνισαν τα διαδικαστικά, ενώ ο Νέιθαν με τον Κάμερον έβαλαν μερικούς από τους αθλητές των σχολείων μας να βοηθήσουν με τα έπιπλα και τις ανακαινίσεις. Είδα τον Έλιοτ ανάμεσα τους και θα ορκιζόμουν ότι δεν με κοίταζε με όσο μίσος με κοιτούσε παλαιότερα.
"Τέλος." ανακοινώνει ο Άιζακ και προσγειώνεται με ένα σάλτο δίπλα μου από την κορυφή της σκάλας, κόβοντάς μου την χολή και κάνοντάς με να βγάλω μια μικρή κραυγή.
"Με κατατρόμαξες άνθρωπε μου!" φωνάζω κάνοντας μια χειρονομία, και εκείνος χαμογελάει πιάνοντας το χέρι μου.
"Λυκάνθρωπος." με διορθώνει και μου δίνει ένα γρήγορο φιλί αποσυγκεντρώνοντας με.
"Πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις αυτό κάθε φορά που πάμε να μαλώσουμε. Ξεχνάω τι θέλω να πω." γκρινιάζω και με κοιτάει γλυκά.
"Αυτός είναι ο στόχος." απαντάει και φεύγει από δίπλα μου.
Πιάνει το δεύτερο πινέλο και το βουτάει στον κουβά με την γαλάζια μπογιά. Συνεχίζω να βάφω και έρχεται και εκείνος δίπλα μου βοηθώντας με.
"Αυτό είναι το τελευταίο χέρι έτσι;" ρωτάει και εγώ νεύω χωρίς να γυρίσω προς το μέρος μου.
"Ξέρετε τι θα έπρεπε να κάνουμε που δεν έχουμε κάνει ακόμα;" ρωτάει δυνατά ο Έντουαρντ καθώς βγάζει τα γάντια του και τινάζει το χώμα από τα ρούχα του.
"Έχω μια αίσθηση πως θα πετάξεις βλακεία, αλλά για πες..." μουρμουρίζει ο Λουκ που έρχεται από πίσω του.
"Πόλεμο με μπογιές!" φωνάζει ακόμα πιο δυνατά και δεν προλαβαίνω καν να αντιδράσω, αφού σε ζήτημα δευτερολέπτων, όλοι είναι έξω από το σπίτι με ένα πινέλο στο χέρι και πιτσιλάνε μπογιά παντού.
"Ρε παιδ-" πάω να πω αλλά η Άντζι σέρνει τον πινέλο από το μέτωπό μου μέχρι τον αφαλό μου αφήνοντάς με άφωνη.
"Έτσι είστε;" λέω απειλητικά βγάζοντας την μπογιά από τα μάτια μου και κοιτώντας τους όλους έναν έναν, γαλάζιους από πάνω μέχρι κάτι με μάτια κόκκινα και λαχανιασμένους.
"Τώρα θα δείτε!" φωνάζω και βουτάω το πινέλο μου στον κουβά και τινάζοντας προς όποια κατεύθυνση μπορούσα καθώς η μάχη συνεχίστηκε.
Μπορεί να άργησα λίγο, αλλά ζω την εφηβεία που ήθελα. Έχω ένα σκοτεινό παρελθόν και ευθύνες στην πλάτη μου, όμως ξέρω πως πλέον δεν είμαι μόνη μου. Αυτό δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή της ιστορίας που πάντα ονειρευόμουν.
Γελάω καθώς νιώθω τα μάτια μου να καίνε και το αίμα μου να βράζει. Ανάμεσα σε όλους σηκώνω το βλέμμα μου και πάνω από τα δέντρα κοιτάω την πανσέληνο να βγαίνει στον ουρανό και χαμογελάω.
