Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Άιζακ ειλικρινά δεν θέλω να το κάνω αυτό..." του είπα φοβισμένη, ενώ είχα ανέβει με το ζόρι πάνω στην μηχανή του.
"Έλα τώρα τιγράκι! Μια μηχανή είναι!" μου είπε γελώντας.
Δάγκωσα τα χείλη μου και προσπάθησα να μην ουρλιάξω. Πάλι αυτό το καταραμένο παρατσούκλι.
"Θα το κάνω αν μου απαντήσεις σε 3 ερωτήσεις." απαίτησα κοιτώντας τον προειδοποιητικά.
"Θα δούμε..." απάντησε και με κοίταξε σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.
"Ακούς σκέψεις;" ρώτησα απότομα.
Ο Άιζακ ξαφνιασμένος σήκωσε τι κεφάλι του κοιτώντας με έντονα. Κούνησε το κεφάλι του αργά καταφατικά.
"Γιατί;" έθεσα την επόμενη ερώτηση.
"Ήταν ένα χάρισμα που μου δόθηκε κατά την αλλαγή." απάντησε σοβαρός.
"Γιατί με κυνηγάνε αυτοί οι άνθρωποι; Τι ξέρετε που δεν ξέρω; Δεν γίνεται ξαφνικά να με εμπιστευτήκατε και να θελήσατε να με βοηθήσατε, διακινδυνεύοντας το μυστικό σας.".
Πήγε να ανοίξει το στόμα του για να απαντήσει αλλά αμέσως το έκλεισε. Τι μου κρύβεις Άιζακ;
"Τίποτα." απάντησε κάπως ένοχα.
"Είπες θα απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις!" παραπονέθηκα.
"Είπα 'θα δούμε'!" μου θύμισε.
Ξεφύσησα κοιτώντας τον εκνευρισμένη. Χαμογέλασε ευχαριστημένος και ανέβηκε μπροστά μου στην μηχανή. Κρατήθηκα από το κάθισμα, έτοιμη να ξεκινήσουμε.
Έπιασε το κράνος από τον δεξί καθρέφτη και το πέρασε πάνω από το κεφάλι, κουμπώνοντας το λουρί.
"Ζακ δεν ξέρω για εσένα αλλά εμένα δεν μου αρέσουν οι μηχανές!" του φώναξα.
"Συν το ότι φοράω φόρεμα!" συμπλήρωσα και εκείνος γέλασε.
"Εγώ δεν έχω πρόβλημα με αυτό..." απάντησε ανεβοκατεβάζοντας τα φρύδια του.
Τον κοίταξα δήθεν αηδιασμένη.Με πλησίασε και μου έδωσε ένα φιλί στα χείλη, κλείνοντας τα μάτια του.
