Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ανοίγω αργά τα μάτια μου και κοιτάω τριγύρω μου. Το στόμα μου είναι στεγνό και η όραση μου είναι τόσο θολή που με το ζόρι ξεχωρίζω μερικά χρώματα. Ο αέρας γύρω μου μυρίζει κλεισούρα, και γεμίζει τραχιά τα πνευμόνια μου.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αρχίζω να βήχω. Ανσηκώνομαι και η όρασή μου καθαρίζει. Ο Λουκ βρίσκεται απέναντί μου και μιλάει στον Έντουαρντ.
Προσπάθησα να καταπιώ, μήπως κι ο λαιμός μου σταματήσει να είναι τόσο ξερός. Αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να αρχίσω να βήχω.
Τα βλέμματα τους στράφηκαν μπροστά μου κοιτώντας με, με ένα ανέκφραστο βλέμμα. Ο Έντουαρντ άλλαξε έκφραση και με κοίταξε συμπονετικά, ενώ μετά τον Λουκ και αφού τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη βγήκε έξω από το δωμάτιο.
Σιωπή επικράτησε για λίγη και το μόνο που κάναμε ήταν να κοιτιόμαστε.
Μετά από μερικά λεπτά γύρισε το κεφάλι του και έκλεισε σφιχτά τα μάτια του. Έμοιαζε μπερδεμένος.
"Τους πλήγωσες τιγράκι..." άκουσα τον Ζακ να λέει πληγωμένα δίπλα στο αυτί μου.
"Τους έκανες να νομίζουν ότι δεν κατάφεραν τίποτα. Ότι προσπαθούν τζάμπα." συνέχισε στο ίδιο τόνο και κατέβασα το κεφάλι μου.
"Πώς μπόρεσες;" ρώτησε ο Λουκ και η φωνή του έσπασε στο τέλος.
Σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω, μπλέκοντας νευρικά τα δάχτυλά μου.
Είχε ακόμα την ίδια στάση μόνο που τώρα ένα δάκρυ κυλούσε στο αξύριστο πρόσωπό του.
"Ε-εγώ-" ξεκίνησα να λέω όμως σταμάτησα.
Τι να έλεγα; Δεν μπορούσα να τον πληγώσω άλλο. Με νοιάστηκε περισσότερο από όλους τον τελευταίο καιρό. Ήθελε να με βοηθήσει και το έκανε! Αλήθεια το έκανε! Αλλά θα χρειαστούν περισσότερα για να εξαλείψουν τον πόνο δύο χρόνων δεν νομίζετε;
"Άστο ρε Τζάνετ, μην προσπαθείς καν." είπε ψυχρά κάνονας μια χειρονομία.
