Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
"Άιζακ..." μουρμούρισα καταπίνοντας.
Έσφιξα το χέρι του Ζακ κι εκείνος έσφιξε πίσω το δικό μου.
"Ποιός είναι εκεί Τζάνετ;" ρώτησε βουρκωμένος.
Ξέρω ότι με ακούς Άιζακ. Ξέρω ότι είσαι εδώ. Ξέρω ότι βλέπεις μέσα από τα μάτια μου.
Πήρε μια βαθιά ανάσα, καλύπτοντας ένα λυγμό.
"Η Λούνα." απάντησα αυτό που ήθελε να ακούσει και έκλεισε τα μάτια του, επιτρέποντας σε μόνο ένα τυχερό δάκρυ να κυλήσει.
Τα παιδιά με κοιτούσαν κοκαλωμένα. Σαν συνεννοημένοι, γύρισαν ταυτόχρονα το κεφάλι τους προς την κατεύθυνση της. Άφησα το χέρι μου να γλιστρήσει μέσα από του Ζακ, και την πλησίασα με αργά βήματα.
Δεν την ήξερα. Δεν ένιωθα ούτε πληγωμένη, ούτε συγκινημένη. Ένιωθα την ένταση στο δωμάτιο. Το πώς ανυπομονούσαν όλοι να την δουν για ακόμα μια φορά, το πως ήλπιζαν ο Ζακ να μην ήταν μια απλή σύμπτωση, κάτι το εντελώς ανεξήγητο.
Φτάνοντας δίπλα της, άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος της και εκείνη το έπιασε. Μόνο χτυποκάρδια και σφυγμοί. Δεν ανέπνεαν. Δούλευε. Την έβλεπαν, όπως εγώ.
Ο Άιζακ σηκώθηκε με μια γρήγορα κίνηση. Όμως τα βήματά του όσο μας πλησίαζε ήταν βασανιστικά αργά. Σαν να μετρούσε κάθε χιλιοστό.
Η Λούνα χαμογέλασε.
"Γεια σου αδελφούλη." μουρμούρισε και γέλασε συγκινημένη η μικρή αδερφή του Άιζακ.
Εκείνος άνοιξε τα χέρια του και η Λούνα, τραβώντας με, έτρεξε στην αγκαλιά του.
Ο Άιζακ, μην μπορώντας να κρατήσει τα δάκρυά του πλέον, αγκάλιασε σφιχτά την από καιρό χαμένη αδερφή του.
"Πως είναι δυνατόν αυτό;" ρώτησε σφίγγοντας την ακόμα περισσότερο.
"Γιατί δεν ρωτάτε την φίλη σας;" μου απεύθυνε τον λόγο ή Λούνα και ξεροκαταπίνω.
