Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Έμεινα λίγα δευτερόλεπτα να κοιτάω την εικόνα του Έλιοτ να απομακρύνεται. Υπέφερε, όμως αντί να δείξει κατανόηση σε κάποιον που πέρασε ακριβώς την ίδια κατάσταση εις τριπλούν, αποφάσισε να μου γυρίσει την πλάτη. Να αγνοήσει τι πραγματικά του συμβαίνει, να τρέξει μακριά του και να μην το αντιμετωπίσει. Κι εγώ όμως το ίδιο δεν έκανα;
Κούνησα το κεφάλι μου διώχνοντας τις αρνητικές σκέψεις που προσπαθούσαν να εισβάλουν μέσα μου για ακόμα μια φορά. Γύρισα προς το μέρος του Άιζακ και είδα πως έχει κάτσει λίγο πιο μακριά μου βογκώντας.
Το κουδούνι χτύπησε και ο ήχος με έκανε σχεδόν να κλείσω το αυτιά μου. Υποθέτω θα το συνηθίσω αυτό. Όπως και πολλά ακόμα.
"Ευχαριστώ." μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του, τραβώντας την προσοχή μου, όμως του απευθύνθηκα σαν να μην το άκουσα.
"Πονάς;" ρώτησα κοιτώντας τον στα μάτια.
Ωραία μάτια.
"Είσαι ηλίθια; Προφανώς και πονάει!" με αιφνιδίασε η Λούνα από πίσω μου και σχεδόν αναπήδησα από την έκπληξη.
Προφανώς δεν με πολυσυμπαθούσε, άσχετα από το αν ήμουν το μόνο μέσο για να έρθει σε επαφή με τον αδερφό της. Εκτός της αντιπάθειας που προφανώς έτρεφε για εμένα, δεν είχα κάποιον σημαντικό λόγο να την αντιπαθήσω κι εγώ. Φοβόμουν όμως πως δεν θα αργούσα να βρω περισσότερους.
Κοίταξα διακριτικά τον Άιζακ και γύρω μου σιγουρεύοντας πως πλέον, όλο το σχολείο υπακούοντας στον ήχο του κουδουνιού είχε περάσει στις τάξεις του. Η αυλή ήταν άδεια. Κάθε μαθητής που πριν ήταν μαζεμένος γύρω μας ζητωκραυγάζοντας, διψώντας για καυγά και για ξύλο μπήκε μέσα, φοβούμενος την πιθανότητα μιας ποινής.
"Πες μου πως μπορώ να βοηθήσω και θα το κάνω." γύρισα και της είπα και εκείνη κοίταξε ψηλά σε ένδειξη αγανάκτησης ξεφυσώντας.
Με πλησίασε και γονάτισε δίπλα μου χαλαρώνοντας ελάχιστα τα εκνευρισμένα χαρακτηριστικά της. Ο Άιζακ με κοιτούσε ήδη λίγο περίεργα, αλλά δεν το έδειχνε, κρατώντας την υπόσχεση να μην μπει στο μυαλό μου.
