Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
«Περίμενε! Μην πλησιάζεις! Κρατάει όπλο-» ο άνδρας σηκώνει το όπλο και χωρίς δεύτερη σκέψη τραβάει την σκανδάλη.
Και η σφαίρα σφυρίζει βγαίνοντας από το όπλο. Και σε χτυπάει. Ένα ουρλιαχτό ακούγεται. Το δικό μου ουρλιαχτό. Ο καλυμμένος άνδρας αρχίζει να τρέχει κουτσαίνοντας κρύβοντας το όπλο στο σκισμένο, παλιό παντελόνι του.
Δεν με νοιάζει ποιος είναι, ή γιατί το έκανε. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι κοντά στο αγόρι, που κάνει κάθε μέρα μου καλύτερη. Που δεν τον νοιάζουν τα λεφτά μου ή το ότι ήμουν ορφανή. Ίσως το μόνο άτομο που με αγάπησε πραγματικά, πέρα από τους γονείς μου.
«Κάνε υπομονή έρχεται το ασθενοφόρο!» λέω αγχωμένα καθώς χαϊδεύω το πρόσωπό του.
«Τζάνετ...» μουρμουρίζει ξεψυχισμένα.
«Όλα θα είναι εντάξει.» συνέχισα χωρίς να απαντάω.
«Τζάνετ.» ξαναλέει όμως αρνούμαι να ακούσω αυτό που θα πει.
«Ηρέμησε και μην μιλάς...» μην το κάνεις πιο δύσκολο.
«Τζάνετ!» φωνάζει πλέον.
«Τι;!» φωνάζω επίσης μην μπορώντας πλέον να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.
«Το ασθενοφόρο θα φτάσει πολύ αργά!» απάντησε ξεψυχυσμένα.
«Μην το λες αυτό! Θα έρθει θα σε πάει στο νοσοκομείο και θα γίνεις καλά! Μην με αφήνεις Ζακ...» του λέω με την φωνή μου να σπάσει στο τέλος.
«Θα είμαι πάντα εκεί τιγράκι... Σε αγαπάω να το θυμάσαι αυτό,» μουρμούρισε ξεψυχισμένα.
Έσκυψα πάνω στο στήθος του κλαίγοντας σιγανά, αφήνοντας να με συνοδεύει η μόνη μουσική που χρειάζομαι. Η καρδιά του χτυπάει αδύναμα κάνοντάς με να φοβάμαι ακόμα περισσότερο. Και ξαφνικά, δίχως να πει τίποτα, δίχως να ρωτήσει, σταμάτησε.
«ΖΑΚ;» φώναξα τρομαγμένη.
Δεν χρειαζόταν άλλος πανικός. Ήξερε και ήξερα ότι δεν υπήρχε λόγος.
