Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Λύπηση. Έπρεπε να ξέρω. Έπρεπε να είχα καταλάβει. Τι άλλο θα μπορούσε να νιώσεις κανένας για εμένα;
"Εγώ είμαι ερωτευμένος μαζί σου μωρό μου. άκουσα την φωνή του Ζακ στο αυτί μου.
"Δεν είσαι καν εδώ Ζακ!" φώναξα βάζοντας για άλλη μια φορά τα κλάματα.
"Με άφησες! Γιατί μπήκες μπροστά μου; Γιατί έσωσες κάτι τόσο αξιοθρήνητη; Γιατί δεν άφηνες μια αξιολύπητη ύπαρξη να τελειώσει μίαώρα νωρίτερα!" ούρλιαξα.
Πότε θα σταματήσω να κλαίω Θεέ μου;
Τρέχω στο μπάνιο πιάνοντας το ψαλίδι. Αρχίζω να κόβω με μανία το μέρος των μαλλιών μου που ήταν γαλάζιο. Όταν τέλειωσα έβγαλα το σκουλαρίκι από την μύτη μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
Ρίχνοντας ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα στο είδωλό μου, έτρεξα ξανά στο δωμάτιό μου. Έβαλα ένα μαύρο τζιν και ένα μάυρο κοντομάνικο. Τα ρούχα εκείνης της ημέρας.
Άνοιξα την ντουλάπα μου και με βιαστικές κινήσεις, άρχισα να ψάχνω για την κάμερά μου. Όταν την βρήκα, έβγαλα το τρίποδο από το συρτάρι μου και παίρνοντας ένα πακέτο χαρτιά και έναν μαρκαδόρο κατέβηκα κάτω και βγήκα στον κήπο.
Έστησα την κάμερα και κάθισα στο γρασίδι, ενώ άρχισα να γράφω στα χαρτιά, την δικιά μου ιστορία.
"Το όνομά μου είναι Τζάνετ Γουίλσον..."
Όταν τέλειωσα άνοιξα την κάμερα και ξεκίνησα να τραβάω.
Σταμάτησα την εγγραφή και βγάζοντας την μνήμη ανέβηκα με όλα τα πράγματα στα χέρια μου.
Άνοιξα τον υπολογιστή και αποθήκευσα το βίντεο σε έναν φάκελο.
