Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Όλα ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια, στην τρίτη γυμνασίου. Ήμουν από τα πιο δημοφιλή κορίτσια της τάξης. Ήμασταν μια παρέα που αποτελούνταν από πολλά άτομα. Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν μας μέτρησα... Τότε λοιπόν, στην αρχή της χρονιάς, ήρθε ένας καινούριος μαθητής ο Ζακ Μάρτιν. Με τον Ζακ γνωριστήκαμε στα δοκιμαστικά για την ομάδα ποδοσφαίρου. Από τότε ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος θα μου άλλαζε την ζωή. Απ' ότι φαίνεται το έκανε αλλά όχι με τον καλύτερο τρόπο. Τα φτιάξαμε 1 μήνα μετά. Πίστευα πως θα ήταν από εκείνες της σύντομες σχέσεις, που η έλξη εξασθενεί και μετά τελειώνει. Όμως αυτό δεν έγινε. Ήμασταν μαζί για περίπου ένα χρόνο και θα ήμασταν για ακόμα περισσότερο. Ένα βράδυ λοιπόν, ήμασταν στο αγαπημένο μας στέκι. Μια εγκαταλελειμμένη ταράτσα μιας παλιάς πολυκατοικίας. Από εκεί βλέπαμε όλη την πόλη. Τα μικρά φώτα που αποτελούσαν τον δικό μας μικρόκοσμο. Ήμασταν μόνοι καθώς αυτό το σπίτι όλοι μας οι φίλοι το θεωρούσαν 'στοιχειωμένο'. Ήταν το βράδυ της επετείου μας και θα με πήγαινε για δείπνο... Κατεβήκαμε κάτω και βγήκαμε από την πολυκατοικία. Τότε ακούσαμε έναν ήχο από ένα σκοτεινό σοκάκι στην γωνία. Όταν όμως στρίψαμε για να δούμε από που προέρχεται ο ήχος ένας καλυμμένος άνδρας έβγαλε ένα πιστόλι με σημάδεψε, όμως ο Ζακ μπήκε μπροστά μου..." η φωνή μου έσπασε.
Πήρα μια ακόμα βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου, στην προσπάθειά μου να διώξω τα δάκρυα.
"Η σφαίρα τον πέτυχε. Και ξεψύχησε στα χέρια μου, λέγοντάς μου πως με αγαπάει. Όμως εγώ δεν πρόλαβα να του πω πως για εμένα ήταν ότι πιο σημαντικό μου είχε απομείνει..." τώρα πλέον έκλαιγα.
"Το ξέρω τιγράκι..." τον ξανάκουσα από την άκρη του δωματίου, μα δεν τόλμησα να κοιτάξω.
"Εκείνο το βράδυ η αστυνομία με πήρε στο τμήμα για να καταθέσω. Δεν μπορούσα να μιλήσω όμως, και έτσι με έβαλαν στην λίστα των υπόπτων διότι 'δεν είχα άλλοθι'. Κανείς όμως δεν μπορούσε να καταλάβει ότι δεν είχα ούτε κίνητρο. Οι φίλοι μου δεν μου ξαναμίλησαν. Στην αρχή ήταν απλά απόμακροι, μετά όμως άρχισαν να αφήνουν απειλητικά μηνύματα, να με βρίζουν και να με κατηγορούν για τον θάνατο του Ζακ. Με έχουν χτυπήσει αρκετές φορές μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια, όμως μόνο μία φορά, εκτός από αυτήν, αρκετά σοβαρά ώστε να λιποθυμήσω και να ξυπνήσω σε νοσοκομείο. Τότε, ήμουν στο μπάνιο και πέταξαν μια πέτρα στον καθρέφτη ώστε εκείνος έσπασε και μερικά κομμάτια προσγειώθηκαν στα χέρια μου. Αυτό μόνο...".
