Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ο Κάμερον ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και εγώ βγαίνω έξω. Κοιτάω το σπίτι των Μάρτιν στραβοκατπίνοντας.
"Καμ..." ξεκίνησα κρατώντας το βλέμμα μου εστιασμένο στο φαινομαινικά ζεστό και φωτεινό σπίτι.
"Ναι;" ρώτησε κρατώντας καλύτερα στα χέρια του την σακούλα με το κρασί που σταματήσουμε να πάρουμε στο δρόμο.
"Ο Νέιθαν τι κάνει;" συνέχισα διστακτικά.
Νέιθαν.
Ο δεύτερος αδερφός του Ζακ. Ο Νέιθαν ήταν πάντα εκείνος που είτε θα λάτρευες, είτε θα αντιπαθούσες. Εκείνος με τις αποτυχημένες ατάκες για καμάκια, το στραβό χαμόγελο, τα ειρωνικά σχόλια.
Νομίζω με συμπαθούσε. Κύριώς γιατί "εξασκούσε" σε εμένα κάθε καινούρια ατάκα.
FlashBack
"Είναι και ο Νέιθαν;" ρώτησα δήθεν αγχωμένα τον Ζακ.
Έπιασε το χέρι μου και σταθήκαμε μπροστά στην πόρτα.
"Ναιπ." απάντησε και χτύπησε το κουδούνι.
Η κυρία Μάρτιν άνοιξε χαμογελαστή, φορώντας ένα εντυπωσιακό πράσινο πουά φόρεμα.
"Περάστε μέσα!" είπε εύθυμα και έκανε στο πλάι κουνώντας το χέρι της.
Μπήκα μέσα στρώνοντας αγχωμένα το φόρεμά μου.
"Αγάπη μου, με αγχώνεις." ψιθύρισε ο Ζακ κοντά στο αυτό μου σφίγγοντας το χέρι μου.
"Αν είσαι εσύ αγχωμένος φαντάσου εμένα!" απάντησα στον ίδιο τόνο.
Έβγαλα την τσάντα μου και την κρέμασα στην καρέκλα. Την τράβηξα πίσω και έκατσα ξεροβήχοντας. Οι γονείς του Ζακ και τα αδέρφια του μπήκαν στην τραπεζαρία.
"Γεια Τζάνετ!" είπε ο Κάμερον και έκατσε απέναντι από τον Ζακ, ο οποίος έκατσε δίπλα μου.
Η μαμά του Ζακ έκατσε στην δεξιά κεφαλή του τραπεζιού ενώ ο μπαμπάς του στην αριστερή. Χαμογέλασα στον Κάμερον και κοίταξα το αγόρι που κάθισε δίπλα του.
