Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Είναι απίστευτο πως μέσα σε ένα μόνο βράδυ, νιώθεις σαν να έχεις περάσει ξανά από την αρχή γεύματα 1 χρόνου.
Όλα μας τα χαρτιά ήταν ανοιχτά πάνω στο τραπέζι, κανένας δεν έκρυβε τίποτα. Ούτε καν την μετάνοια. Μου ζήτησαν τόσες πολλές φορές συγνώμη, που κάθε φορά που θα θυμάμαι αυτό το βράδυ η λέξη θα παίζει ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου σαν κολλημένη κασέτα.
Γέλια για κάτι που ούτε καν μπορούσα να θυμηθώ, άρχισαν να κοπάζουν, μέχρι που για λίγο το μόνο που ακουγόταν ήταν τα μαχαιροπίρουνα που χτυπούσαν τα πορσελάνινα πιάτα.
"Το φαγητό ήταν υπέροχο κυρία Μάρτιν." παραδέχτηκα σκουπίζοντας το στόμα μου με την πετρόλ πετσέτα.
"Ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου." απάντησε χωρίς να πάρει τα μάτια από το πιρούνι της που φτυάριζε τους τελευταίους σπόρους ροδιού από την άκρη του πιάτου.
"Τζάνετ;" ρώτησε ο Νέιθαν τραβώντας την προσοχή μου.
Γύρισα το κεφάλι μου χαμογελώντας γλυκά στον δίδυμο αδερφό του Ζακ.
"Ρίξτο Νέιθαν." τον παρότρυνα παιχνιδιάρικα.
"Πως είναι τα παιδιά στο σχολείο σου;" ρώτησε.
Στραβοκατάπια, νιώθοντας τον λαιμό μου να ξεραίνονται.
"Γιατί ρωτάς;" ρώτησα πίνοντας αργά μια γουλιά νερό.
"Μιας και μετακομίζουμε μόνιμα εδώ, πρέπει να τελειώσω το Λύκειο εδώ και αφού-" δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή του και άρχισα να βήχω σαν δαιμονισμένη.
"Θα... έρθεις στο σχολείο μου;" είπα σχεδόν φωναχτά, όταν ηρέμησα.
"Ναι." απάντησε απλά.
Κόλλησα την πλάτη μου στην καρέκλα και έκλεισα τα μάτια μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ένιωσα πως τα τελευταία δύο χρόνια πέρασαν μέσα μαζί της. Ακόμα ένιωθα τις χθεσινές γρατζουνιές και μελανιές παρά τις δεκάδες στρώσεις από μέικ απ.
