Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
"Τζάνετ μην λες μαλακίες..." είπε κοιτώντας με.
"Όχι Λουκ... Δεν καταλαβαίνεις... Εγώ το έκανα αυτό στον εαυτό μου. Εγώ ζήτησα από τους γονείς μου δώρο για τα γεννέθλιά μου. Εγώ άφησα τον Ζακ να με πείσει να πάμε στο στοιχειωμένο σπίτι. Εγώ επέτρεψα σε όλους τους πρώην φίλους μου να με χτυπούν να με αποκαλέσουν δολοφόνο και ό,τι άλλο. Εγώ έγινα ο σάκος του μποξ πολλών. Θέλω να αλλάξω αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορώ. Αυτή είμαι. Εκείνη που συγχωρεί τα πάντα. Εκείνη που θα ακούει τα χειρότερα λόγια, θα το παίζει λιπόθυμη και θα ξεσπάει μόνο όταν έχει πλέον γυρίσει σπίτι της. Εγώ μου το έκανα αυτό..." είπα και η φωνή μου έσπασε στο τέλος.
Στην αρχή καθόταν απλά και με κοιτούσε. Ξέρω πως δεν ήθελε να το κάνει, αλλά καταλάβαινε αυτά που έλεγα. Δεν ήθελε να πιστέψει ότι άκουγε, αλλά ήξερε ότι ισχύει.
Και χωρίς να το καταλάβω -πιάνοντάς με απροετοίμαστη- με έκλεισε στην αγκαλιά του και με έσφιξε. Σαν να προσπαθούσε να πάρει κάθε στάλα του πόνου μου.
Και ανέπνευσα βαθιά γιατί ο σωματικός πόνος εξαφανίστηκε απότομα, αλλά ο ψυχικός;Με τον κατεστραμμένο μου εαυτό τι θα γίνει;
Ξέρω ότι δεν έχει ελπίδες ότι είναι καμμένο χαρτί, αλλά απλά ελπίζω για το αδύνατο. Εξάλλου και εγώ ακόμα ζωντανή είμαι. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων...
Τύλιξα αδύναμα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του κάνοντας μύτες, μιας και ήταν αρκετά ψηλός για εμένα. Τον έσφιξα όσο μου επέτρεπε ο πόνος που έβγαινε από τις πληγές μου.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα στην πόρτα τον Άιζακ να προχωράει προς το μέρος μας μα βιαστικά βήματα.
Έκλεισα γρήγορα την ζακέτα μου και αρπάζοντας τα γυαλιά μου από τα χέρια του Λουκ τα ξαναέβαλλα, μαζί με την κουκούλα μου και απομακρύνθηκα φορώντας καλύτερα την τσάντα μου.
Με παράτησε. Με άφησε μόνη μου. Έμεινα απροστάτευτη μπροστά στους δαίμονες του πραγματικού κόσμου. Έγδαραν κάθε σημείο τόσο του σώματος όσο και της ψυχής μου και κανένας δεν ήταν εκεί να με υπερασπιστεί.
