Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
Έβαλε τρικλοποδιά στον πρώτο, έριξε αγκωνιά στον δεύτερο, αλλά ο τρίτος φαινόταν ο πιο ζόρικος.
Απέφυγε το χτύπημα του, αλλά το επόμενο τον βρήκε στο κεφάλι πράγμα που τον αποσυντόνισε, δίνοντας την ευκαιρία στον ευεργέτη μου να τον κλωτσήσει εκεί που δεν θα έπρεπε.
Βγάλε την. Βγάλε την κουκούλα και άσε με να σε ευχαριστήσω. Επέτρεψε μου να σου χρωστάω πλέον την ζωή μου.
Ό,τι έχει μείνει από αυτήν.
Ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Και εγώ έπεσα κάτω. Και κύλισα λίγο πιο κάτω στο πεζοδρόμιο.
"Σκατά!" γρύλισε ο άγνωστος.
Είχε πέσει και εκείνος κάτω και κρατούσε το χέρι του.
"Ω Θεέ μου χτύπησες!" φώναξα τρομαγμένη.
"Δεν είναι αυτό το πρόβλημα..." μουρμούρισε και η φωνή -αλλαγμένη τώρα- μου ήταν γνωστή.
Έβγαλε την κουκούλα του.
"Άιζακ;" αναφώνησα σοκαρισμένη.
"Τζάνετ πρέπει να φύγεις! Γρήγορα!" φώναξε αγχωμένος, κοιτώντας γύρω του.
"Με τα χέρια μου; Αν θυμάσαι δεν μπορώ να περπατήσω!" απαντάω στον ίδιο τόνο.
"Θεέ μου... Τότε πρέπει να σε προειδοποιήσω για κατ-" ξεκίνησε να λέει.
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του και έσκυψε απότομα το κεφάλι του.
Ανέφερα πιο πάνω γρύλισμα; Διάολε ορκίζομαι πως αυτήν την φορά ήταν πραγματικό γρύλισμα! Και ορκίζομαι πως δεν ήταν ανθρώπινο!
Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε. Τα μάτια του ήταν κόκκινα, δύο δόντια του προεξείχαν από τα χείλη του και είχε βγάλει κάτι σαν φαβορίτες.
"Τ-τι ε'ισ-είσαι;" ρώτησα τραυλίζοντας.
"Τι λες να το συζητήσουμε όταν δεν μας πλησιάζουν άνθρωποι με όπλα που θέλουν να σε σκοτώσουν;" απάντησε ειρωνικά και σηκώθηκε γρήγορα όρθιος και με έβαλε στην πλάτη του.
