Είναι δύσκολο. Δύσκολο να κρίνεσαι για κάτι που δεν έκανες, να περνάς καθημερινά βασανιστήρια γιατί έμεινες μόνος σου. Ούτε γονείς, ούτε φίλοι και η Τζάνετ Γουίλσον παλεύει μόνη της για να ξεπεράσει τον θάνατο του αγοριού της. Δύο χρόνια μετά, όταν...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
"Δεν ήξερα ότι επιτρέπονταν οι δολοφόνοι σε κομμωτήρια!" είπε ειρωνικά και όλοι τους γέλασαν.
"Δεν ήξερα ότι επιτρέπονταν βόδια σε καφέ!" απάντησα και τον κοίταξα χαμογελώντας.
Ξαφνικά σήκωσε το χέρι του και με χαστούκισε. Όλο το μαγαζί γύρισε να μας κοιτάξει αλλά κανείς δεν σηκώθκε για να με βοηθήσει. Όλοι απλά κοιτούσαν παθητικά.
Ο Άιζακ, σηκώθηκε απότομα και άρχισε να τρέχει έξω από το καφέ. Κοίταξα απογοητευμένα προς το μέρος του.
Όλοι σε παρατάνε Τζάνετ! φώναξε το δαιμονάκι που στηριζόταν πάνω στην κούπα με την σοκολάτα μου.
Πήρα την τσάντα μου και πήγα να σηκωθώ για να φύγω όμως ξαφνικά η Κέιτ με έπιασε αγκαζέ από το δεξί χέρι και η Τζούλιετ από το αριστερό. Κοίταξαν χαμογελώντας ναζιάρικα τον καταστηματάρχη που τις ανταπέδωσε ένα καχύποπτο βλέμμα.
Σχημάτισα με τα χείλη μου την λέξη "βοήθεια".
"Μην ανησυχείτε κύριε, απλά η φίλη μας πάσχει από σχιζοφρένεια." είπε δήθεν στεναχωρημένα και εγώ βούρκωσα βλέποντας τον νεαρό άνδρα να με κοιτάει συμπονετικά.
Τις πίστεψε.Μα και εγώ το έκανα κάποτε.
*FlashBack*
"Κορίτσια δεν θέλω." γκρίνιαξα και της κοίταξα.
"Έλα τώρα αγάπη μου είσαι πανέμορφη!" επέμεινε η Κέιτ χαμογελώντας μου γλυκά μέσααπό τον καθρέφτη.
"Του Ζακ θα του τρέχουν τα σάλια!" μουρμούρισε η Τζούλι κοιτώντας με πονηρά και μου έκλεισε το μάτι.
"Μα δεν νιώθω άνετα..." ξαναείπα και προσπάθησα να απομακρυνθώ από τα χέρια τους όμως με αγνόησαν και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε και οι τρεις τις σκάλες.
Κάτω υπήρχαν πολλά παιδιά. Πάρα πολλά παιδιά.
Στην πισίνα, στους καναπέδες, όρθιοι στο τεράστιο σαλόνι και ψάχνοντας ποτά στην κουζίνα.
