Always Remember #Μεταφυσικό2020

@_prettygirl__-The author (ME)

Μ- Επιτέλους! Πού είσαι τόσην ώρα; την ρώτησα καθώς έτρεχε για να με φτάσει.

Κ- Το... Λεωφορείο... Άργησε και... Μια γιαγιά έπαθε καρδιακό... Και... Έπεσα... έλεγε ξεψυχισμένα παίρνοντας ανάσες ανάμεσα από κάθε λέξη.

Μ- Θα μου τα πεις όσο πίνουμε μια ζεστή σοκολάτα... απάντησα κα έτριψα την πλάτη της.

Έγνεψε καταφατικά και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε στο μικρό μαγαζάκι.

Μπαίνοντας μέσα πήραμε ταυτόχρονα μια βαθιά ανάσα.

Η μυρωδιά των φρέσκων κρουασάν, του μοσχομυρωδάτου καφέ και της γλυκιάς σοκολάτες γέμιζε με το παραπάνω την ατμόσφαιρα.

Καθίσαμε σε ένα γωνιακό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο.
Σηκώθηκε και άρχισε να βγάζει το χοντρό μωβ μπουφάν της.

Μετά απο τρία λεπτά τελικά, ξεκούμπωσε τα κουμπιά και τις δύο σειρές από φερμουάρ (true story) και έκατσε στην καρέκλα απέναντι μου.

Ο σερβιτόρος μας πλησίασε και αφού παραγγείλαμε τις σοκολάτες μας την κοίταξα χαμογελώντας.

Μ- Τι έγινε και ήρθες ξεψυχισμένη;

Κ- Καθόμουν στην στάση και περίμενα το λεωφορείο. Άρχισε τότε μια γιαγιά από δίπλα να μου μιλάει, και ξαφνικά άρχισε να φωνάζει "Δεν νοιώθω καλά", "Η καρδιά μου", κάτι για ένα Ανδρέα [ ;) ]... Δεν άκουσα πολλά. Όμως μέσα στην ταραχή μου και την βιασύνη μου να καλέσω ασθενοφόρο, δεν είδα το λεωφορείο που έφευγε. Το ασθενοφόρο πάλι καλά ήρθε γρήγορα και εγώ περίμενα το επόμενο λεωφορείο. Όταν κατέβαινα έφαγα τα μούτρα μου και μέχρι να καθαρίσω το τζιν άργησα. είπε σχεδόν με μία ανάσα.

Την κοίταξα σοκαρισμένη με ανοιχτό στόμα.

Μ- Μόνο εσύ τα καταφέρνεις αυτά... μουρμούρισα τρίβοντας το κεφάλι μου.

Γελάσαμε και οι δύο και τελικά βολευτήκαμε λίγο καλύτερα.

Μ- Λοιπόν ρώτα... είπα ενθουσιασμένη στηρίζοντας το κεφάλι μου στην γροθιά μου.

Κ- Πρώτον μην με κοιτάς με το χαμόγελο "Μόλις-το-έσκασα-από-το-Δαφνί". άρχισε κοιτώντας με φρικαρισμένη.

Έκανα μια δήθεν θλιμμένη φατσούλα και την κοίταξα με puppy face.

Κ- Αυτό είναι χειρότερο! ψιθυριφώναξε.

Τελικά την κοίταξα δολοφονικά πίνοντας μια γουλιά από την μόλις σερβιρισμένη αχνιστή σοκολάτα.