Just Hit The Drums! || Ashton Irwin

45. Herinneringen

Ashton's POV

Ik denk dat je deze keer bereidt bent meer moeite te doen om iets terug te krijgen...

xxx

Love you ;) Xx J

De spieren in mijn vingers trekken zich krampachtig om mijn iPhone heen. Ik ben echt het slechtste vriendje op aarde! Wie laat zijn vriendin nou kidnappen door een één of andere doorgedraaide psygopaat?! ...Nou ik dus... Die stomme ruzie! Als ik niet zo debiel had gereageerd was Rose nu niet weg! Wat zal Jenna met haar doen? Of wat heeft ze met haar gedaan? Duizende antwoorden op die vraag schieten door mijn hoofd waardoor mijn woede steeds erger wordt. Als ze Rose ook maar met één vinger aanraakt...

'Rustig Ash! We hebben die nog nodig!' Dringt Luke's stem tot me door. Verward kijk ik op en realiseer me dat ik op het punt sta mijn iPhone tegen de muur te gooien. Luke's hand is strak om mijn pols geklemt om me ervan te weerhouden. 'Gast, we kunnen dit fixen.' Probeert Michael me gerust te stellen. 'Fixen?! Fixen?! GAST, MIJN VRIENDIN IS ONTVOERD DOOR EEN GESTOORDE PSYGOPAAT DIE TOT ALLES TOE IN STAAT IS! ER VALT NIKS TE FIXEN!' Schreeuw ik veel te hard. Alle drie de jongens doen een grote stap naar achteren en kijken me bezorgt en geschrokken aan. Een stilte volgt waarin mijn ogen van Michael naar Luke, naar Calum en weer terug gaan. Na een tijdje schraapt Luke zijn keel. 'Laten we naar de politie gaan.' Stelt hij voorzichtig voor. Ik zucht diep en knik.

Rose POV

De stekende pijn aan de zijkant van mijn hoofd versterkt zich wanneer ik bij bewustzijn kom. Niet alleen de zijkant van mijn hoofd doet pijn, maar mijn hoofd in het algemeen. Ik ben veel te moe om mijn ogen te openen of om te bewegen, dus hou ik me stil. Moe... Ik ben vreselijk moe. Alsof ik een marathon heb gerend en daarna de elf steden tocht geschaatst heb. Wat was er gebeurd? Waarom heb ik zo'n koppijn en ben ik zo moe? Het duurt even voordat mijn herinneringen weer terug komen. Rustig zet ik ze op een rijtje. Ruzie met Ashton. Gekwetst. Avond wandeling. Ik werd een busje ingetrokken... En als laatste een klap tegen mijn hoofd... Wacht! Ik werd een busje ingetrokken?! Een paniekerig gevoel borrelt omhoog vanuit mijn maag. Ben ik ontvoerd? De gedachte maakt me bang. Kom op Rose, wat zag je vanaf het moment dat je het busje zag? Ik probeer me uit alle macht details te herinneren, maar mijn hersenen werken niet mee. En nu? Waarom liep ik ook weg?! Als ik gewoon was gebleven dan was dit niet gebeurd. Maar nee hoor! Mijn stomme ik moest weer zo nodig van mijn problemen weglopen! En daardoor liep ik grotere problemen tegemoet. Ik ben echt super dom...

Uiteindelijk besluit ik mijn ogen toch open te doen. Met veel moeite lukt het me. Ik hang met mijn hoofd voorover en zit op een stoel. Verward frons ik mijn wenkbrauwen. Oh geweldig... touwen, denk ik wanneer ik het strakke touw, dat me aan de stoel vast ketend, opmerk. Zit ik in een CSI aflevering ofzo? Geïrriteerd probeer ik te bewegen, maar het touw snijdt bij elke beweging in mijn huid. Fuck, shit, schijt zooi! Vloek ik in mezelf. Ik went mijn aandacht van het touw af en kijk om me heen. Waar de fuck... Ik maak de zin in niet eens meer af. Mijn mond valt open wanneer mijn ogen over de volgeplakte muren van de kamer gaan. Dit is het engste dat ik ooit gezien heb in mijn leven. Het paniekerige gevoel versterkt en mijn ogen schieten steeds sneller over de foto's aan de muren. Ik krijg de sterke drang om te gillen en te schreeuwen, maar mijn stem lijkt in mijn keel te steken. Ook krijg ik het idee dat schreeuwen me niet gaat helpen, maar me waarschijnlijk nog meer problemen zal geven. Deze kamer maakt me gek! Alles hier maakt me gek! Gefrustreerd begin ik weer tegen de touwen worstelen, wat me alleen maar meer pijn kost. Ik haal diep adem en leun tegen de rugleuning van de stoel aan. Die foto's... ze maken me gek... ze maken me ziek... maar geven me ook weer hoop... Mijn ogen vallen weer op de foto's aan de muur. Op elke foto staan Ashton en ik afgebeeld. Op enkele alleen Ashton of alleen ik, maar de meeste foto's zijn van ons samen. Het zijn net paparazzi foto's... Bespioneerd. Een koude rillen gaat over mijn rug terwijl ik een aantal foto's beter bekijk. Mijn blik blijft hangen bij een foto van Ashton en ik tijdens het Coldplay concert. Vage flashbacks flitsen door mijn hoofd...

'Oh ik ben...'

'Rose. Weet ik.'

'Hoe...'

'Heb ik je onthouden?' Onderbreekt Ashton me weer lachend...

Ashton's lach, of moet ik zeggen; giechel, galmt door mijn hoofd. Ik mis die giechel lach. Ik mis zijn stem, ik mis zijn ogen, ik mis hém. Ik mis Ashton...

And the tears come streaming down your face

When you lose something you can't replace

De muziek is prachtig en zacht op de achtergrond. Ashton drukt me zachtjes dichter tegen zich aan terwijl we langzaam heen en weer wiegen. Ik ben gewoon met een jongen aan het dansen! Oh mijn god...

Ik realiseer me dat er een traan over mijn wang rolt. Al deze foto's roepen herinneringen op. Het ergste is dat al deze herinneringen blijkbaar niet alleen tussen mij en Ashton zijn. Op alle foto's waarop ik afgebeeld ben, staat een rode cirkel om mijn hoofd heen getekend. Wauw... ik ben echt een doelwit... Na een tijdje merk ik dat er twee momenten met Ashton er niet bij staan. Onze filmavond en de drumles...

'Just hit the drums.' Moedigt Ashton me aan. Aarzelend sla ik hetzelfde ritme aan dat hij had voorgespeeld.

~~~

Onze neuzen raken elkaar zachtjes aan de zijkant aan en onze lippen zijn zo dicht bij. 'En hier is het podium dan weer!' Ik draai m'n gezicht snel van Ashton weg en probeer mijn rode wangen te verbergen...

Mijn ogen vallen op een andere foto. Ik sta voor mijn slaapkamerraam en tuur door de regen naar buiten, recht in de camera. Wacht. Dat was die keer dat ik die witte auto op de hoek van mijn straat zag staan... Jenna's auto. Ik herinner me dat dezelfde auto voor Ashton's huis stond toen hij me alles uitlegde over Jenna's gestalk. Shit! Natuurlijk! Jenna is de enigste persoon op aarde die me zou willen ontvoeren op dit moment. Mijn neus verstopt vanwege de tranen die over mijn wangen stromen. Ik ben bang, echt verschrikkelijk bang. Wie weet wat Jenna wel niet van plan is. Ik schrik van het geluid van voetstappen achter me. Door de schrik val ik met stoel en al achterover. Een pijnlijke kreun ontsnapt uit mijn keel wanneer ik de grond raak. In mijn hoofd is het een complete gaos. Paniek, adrenaline... Even blijf ik met dichtgeknepen ogen liggen. Wanneer ik ze open kijk ik op naar het plafond. Achter mij klinkt het geluid van een deur die open gaat. Mijn hart pompt een overdoses adrenaline door mijn lichaam heen waardoor de paniek zich versterkt. Alsjeblieft ga weg! Laat me gaan, laat me met rust, smeek ik in gedachten. 'Ah, kijk eens wie er ontwaakt is uit d'r winterslaap.' Klinkt een bekende ijzige stem die me rillingen over mijn riggengraad geeft. Alsjeblieft laat het stoppen...

A/N:

Yeah! ik heb geüpdate!! Hopelijk vonden jullie dit hoofdstukje leuk :D Deze week was erg vermoeiend en druk voor me, maar ik heb het overleeft! Volgende week is weer wat rustiger dus dan heb ik waarschijnlijk wel tijd om verder te schrijven ;)

Laat me alsjeblieft in de comments weten wat je ervan vind, want ik ben altijd nieuwsgierig naar jullie mening. Vergeet niet te stemmen als je het leuk vond :)

xxx

StoryTimeWith

Sasha