Just Hit The Drums! || Ashton Irwin

46. Alles is te veel

Rose's POV

Het is warm... heet... Mijn adem haling is zwaar, zweet vermengt zich met het bloed dat langzaam uit mijn open wonden stroomt. De pijn snijdt door mijn lichaam en neemt niet af. 'Blijf ademen!' Commandeer ik mezelf in gedachten. 'Hou vol!'

Nadat Jenna binnen was gekomen begon een marteling waar geen einde aan lijkt te komen. Mijn stoel staat weer rechtop, maar het uitzicht is niet beter. Ik adem weer diep in. Mijn hoofd hangt vermoeid voorover gebogen en zweet druppeltjes glijden langzaam door mijn haren naar beneden. De details van de marteling ben ik al weer vergeten door de stevige hoofdpijn en vermoeidheid. Het enigste dat ik weet is dat Jenna me pijn doet, mijn lichaam verminkt en tot alles toe in staat is. Ze is erger dan gestoord... geöbsedeerd... door Ashton... Mijn hersenen werken traag en ik vraag me af hoelang ik het nog vol kan houden. Mijn lichaam voelt min of meer al dood aan. Alles lijkt op te geven. Mijn benen... mijn armen... mijn ogen... zelfs mijn gehoor. Ik voel mezelf constant langzaam wegzakken. Elke keer als dat gebeurd commandeer ik mezelf dat ik vol moet houden. De zoveelste gil komt los uit mijn keel wanneer het mes zich in mijn schouder zet. Ik gooi mijn hoofd naar achteren en kijk met betraande ogen naar het plafond. Hier komt geen einde aan... 'Concentreer je. Concentreer je op wat er gebeurd en niet op de pijn!' Commandeer ik weer in mijn hoofd. Ik haal diep adem en knijp mijn ogen dicht. 'Hou Jenna in de gaten. Concentreer op wat ze doet en wat ze zegt.' Met ingehouden adem besluit ik te doen wat mijn gedachten me vertellen. Jenna's vage stem klinkt zo ver weg alsof iemand zijn handen over mijn oren houdt. Langzaam versterkt het geluid en komt mijn gehoor weer terug. Ik hou mijn hoofd recht en open mijn ogen. Het dreigende geschreeuw dat los komt uit de blonde jonge vrouw tegenover me, snijdt tegen mijn trommelvlies aan. De woorden gaan langs me heen, maar het geschreeuw is duidelijk te horen. Af en toe vang ik dingen op zoals: "slet", "dood", "Ashton". Jenna's ogen zijn bloeddoorlopen. De obsessie is in haar blik te zien. Een ijkoude blik, bijna onmenselijk. Mijn angst geeft me een adrenaline stoot. Ik begin sneller te ademen en mijn ogen staan wijd open. De spieren in mijn vast geketende handen trekken zich samen. 'Rustig!' Commandeer ik mezelf weer. Opeens houd Jenna op met schreeuwen en gooit het mes, die ze in haar rechterhand houdt, tegen de muur. Gefrustreerd grijpt ze haar hoofd vast en draait zich om naar waardoor ze met haar rug naar me toe staat. Ik probeer me tot het uiterste te concentreren op alles wat ze doet. 'Jij hebt mijn leven verwoest...' Hijgt Jenna met op elkaar geklemde kaken. Het is even stil. 'Als jij er niet was...'

'Waarom maak je het dan niet af?' Mijn stem klinkt niet meer zoals ik hem herinner. Schel, vermoeit, zuchtend. 'Waarom maak je me dan niet meteen dood?' Voor ik het weet zijn de woorden al uitgesproken. Jenna schudt haar hoofd en draait zich weer naar me toe. Langzaam hurkt ze zich tot we op de zelfde ooghoogte zitten. Haar kille ogen kijken recht in die van mij. Alle angst is ineens weg, ik lijk net verdooft. Emotieloos kijk ik haar aan. 'Een snelle dood zal veel te vriendelijk zijn.' Sist ze. Er valt weer een stilte waarin Jenna overeind komt en heen en weer door de kamer begint te lopen. 'Waar heb ik dit aan verdient?' Vraag ik. Jenna lacht even alsof ik een kleuter ben. Nu ik haar gezicht beter bekijk zie ik dat ze ook gehuilt heeft. 'Je bent echt heel dom weet je dat?' Zegt ze wanneer ze recht voor me komt staan en met betraande ogen op me neer kijkt. 'Waarom kan je Ashton niet los laten? Er zijn zóveel jongens, waarom dan net hem?' Vraag ik door en benadruk "zoveel". Jenna's ogen vullen zich weer met tranen die ze weg probeert te knipperen. 'Dat kan ik ook aan jou vragen!' Snauwt ze waarbij haar stem een octaaf omhoog schiet. Het is weer stil en Jenna begint weer heen en weer te lopen. Ik weet niet waarom, maar ik ben niet bang meer. Als ik vandaag dood zal gaan dan vind ik het niet eens erg meer. Mijn lichaam is zo vermoeid en zo gemarteld dat het niet eerlijk zou zijn om het te dwingen om verder te gaan. En dit allemaal omdat ik verliefd werd op de donkerblonde drummer. Ik had Mia's gesmeek om mee te gaan naar hun show moeten weigeren... maar dat deed ik niet. En nu betaal ik de prijs. Weet je wat? Het kan me ook allemaal niets meer schelen. Het maakt me niet meer uit wat er gebeurd. Ik heb het gehad... het is klaar... ik wil niet meer... 'Ashton heeft me door mijn problemen geholpen.' Geeft Jenna opeens toe. Ik kijk naar haar op, verward aan de plotselinge wending van de situatie. Zuchtend gaat ze tegen de muur tegenover me zitten en trekt haar knieën op. 'Ik had problemen... met mijn ouders... vrienden... school... alles.' Gaat ze zuchtend verder. Wacht? Is dit zo'n vrouwen moment waarin alles te veel wordt en we hopeloos dingen gaan zeggen? En vrienden? Jenna? 'Mijn ouders wilde me niet meer, ik bestond niet meer voor hen. Dat gelde ook voor mijn vrienden. Ik werd overal uitgekotst dus besloot ik om te vluchten. Ik steelde een auto, nam de zoveelste lading hard drugs mee die ik ook had gestolen, stak een joint op en reed weg.' Aandachtig luister ik naar Jenna's stem. Drugs? What the fuck?! Waar gaat dit heen? Gaat ze me nu haar levensverhaal vertellen? 'Toen ik de radio aanzette hoorde ik "Unpredictable" en zette de auto aan de kant om ernaar te luisteren. Gelijk daarna zocht ik de band op en downloade alle nummers van hun EP. Hun muziek gaf me weer een beetje hoop op een nieuw leven. Het maakte me zelfverzekerd. Ik zocht foto's op en had op het eerste oog een gigantische crush op Ashton.' Jenna pauzeerd even en kijkt naar de grond. Ze lijkt het met tegenzin te vertellen, maar toch gaat ze verder. 'Uiteindelijk heb ik door hun muziek hulp gevonden en ben afgekickt van mijn drugsverslaving. Al dat deed ik voor Ashton... hij gaf me weer nieuwe hoop. Ik gaf niets om mezelf, maar zijn tweets, keeks... gaven me het gevoel dat hij wél om me gaf. Hoe hij over de fans praat is geweldig.' Tot mijn verbazing verschijnt er een mooie glimlach op Jenna's gezicht wanneer ze dat zegt. Met tegenzin geef ik aan mezelf toe dat als ze oprecht lacht, ze er super knap uitziet. Het lijkt bijna alsof ze een ander persoon is. Het ene moment is ze me aan het martelen en het andere moment verteld ze me haar levensverhaal... Verward wacht ik tot Jenna verder gaat. 'Elke dag stuurde ik hem honderden tweets waarin ik hem vertelde hoeveel hij voor mij betekent. Op een gegeven moment ging ik naar een show... in Melbourne. Doordat ik vroeg was had ik een staanplaats helemaal vooraan gekregen. Natuurlijk wilde ik ook graag een meet & greet ticket, maar ik had niet genoeg geld. Ik had al amper geld om een gewoon kaartje te kopen. De show was geweldig en wanneer hij eindigde, kwam Ashton achter zijn drumstel vandaan om samen met de rest van de band een buiging te maken. Hij legde zijn bril op de dichtstbijzijnde speaker die heel dicht bij mij stond. Zijn bril was in handbereik en voor ik het wist, had ik hem al in mijn jaszak gestopt. Later kreeg ik er spijt van. Ik had gestolen van de enigste persoon waar ik om gaf. Uiteindelijk besloot ik naar Sydney te reizen, een meet & greet te krijgen en zijn bril terug te geven. Het probleem was dat ik niet genoeg geld had. Uit wanhoop pleegde ik een aantal overvallen en reed in mijn gestolen auto naar Sydney. Toen ik eenmaal in Sydney was en kaartjes had bemachtigt, voelde het alsof mijn plan zou slagen. Maar toen maakte Ashton oogcontact met jou tijdens de show.' Jenna's muren leken even gevallen te zijn, maar bouwen zich nu weer als een schild om haar heen. Haar gevoelige kant is weg en haar woede is weer terug. 'Jullie droegen hetzelfde shirt en ik kende zijn gezichtsuitdrukkingen goed genoeg om te weten dat hij je leuk vond.' Gefrustreerd komt Jenna weer overeind en kijkt me met bloeddoorlopen ogen aan. 'Ik wist dat als ik niets zou doen dat jullie sowieso bij elkaar zouden komen.' Sist ze dreigend. Op dat moment gaat de deur langzaam open en stappen er twee personen binnen. 'Red me!' Wens ik in gedachten. Één van hen doet een stap naar voren en spreekt. 'Je wilde ons hier hebben?' De moed zakt me gelijk weer in de schoenen. Natuurlijk, het zijn die twee die me het busje in hadden getrokken. Mijn gedachten gaan snel weer terug naar Jenna's verhaal. Hoe kon ze in één klap zo geöbsedeerd zijn? Blijkbaar was ze dat al. Zoals ze zei, ze deed alles voor Ashton...