Just Hit The Drums! || Ashton Irwin

48. Koffie & Cola

Mia's POV

Luid gapend word ik wakker in de half volle wachtkamer van het ziekenhuis. Ik knipper even met mijn ogen tegen het felle TL-licht dat recht in mijn ogen schijnt. Het bezorgde gevoel waarmee ik gisteravond in slaap ben gevallen is nog steeds aanwezig. Nooit gedacht dat dit alles zo ver zou komen, pijns ik in gedachten. Jenna is de jongens en Rose gevolgt naar Brisbane, zag Rose tijdens de show. Uit gestoordheid heeft ze twee gasten in gehuurd om samen met haar Rose te ontvoeren. Daarna heeft ze Rose gemartelt, haar ratten gif gevoerd en een pistool op Ashton gericht. Net op tijd schoot rechercheur John Waylon haar in haar been waardoor ze neer viel. Rose werd afgevoerd met een traumahelikopter en nu zijn we hier... in een ziekenhuis in Brisbane. Het is allemaal zo snel gegaan. En buiten dat is het bizar dat het zo dichtbij gebeurd. Daarmee bedoel ik dat mijn beste vriendin wel dood had kunnen zijn! Voor zover ik nu weet leeft ze nog. De artsen kunnen ieder moment klaar zijn. Wat ik heb gehoord is dat ze eerst het gif uit haar lichaam moesten pompen en daarna was kleine operaties moesten doen. Sinds ik het nieuws heb gehoord voel ik me zo raar in m'n buik. Een mix van misselijkheid en spanning door de bezorgtheid. Hannah had me meteen gebelt toen ze het nieuws kreeg dat haar dochter met een traumahelikopter naar het ziekenhuis werd afgevoerd. Samen namen we het eerste vliegtuig richting Brisbane. Ze was woedend dat niemand haar had gebelt dat Rose vermist was, laat staan het feit dat ze in levensgevaar was. Toen we aankwamen heeft ze Ashton een gigantische uitbrander gegeven. Luke en Calum moesten haar bij hem vandaan trekken. Ashton had helemaal niets terug gezegt. Alles aan hem maakte duidelijk dat hij vond dat hij het verdiende. Luke en Calum hadden Hannah gekalmeerd en Ashton sloot zichzelf af van de groep. Onderweg naar Brisbane had ik me niet gerealiseerd dat ik Calum en Michael zou zien. Mijn volle aandacht was bij Rose totdat Calum tussen Ashton en Hannah in sprong. Toen we eindelijk oogcontact maakten rende ik kei hard weg. Ik voel me zo beschaamd. 'Koffie?' Ik maak een sprongetje van schrik wanneer ik Calum de wachtkamer in zie lopen. Hij kijkt me onzeker aan en houdt twee bekertjes warme koffie omhoog. Snel knik ik, niet in staat om mijn stem te gebruiken. De sfeer tussen mij en Calum is gespannen en ongemakkelijk. Elke keer als ik hem aankijk voel ik die sterke spijt. Langzaam geeft Calum me één van de plasic bekertjes terwijl hij naast me op het bankje komt zitten. Er valt een erg ongemakkelijke stilte waarin we elkaar niet aan proberen te kijken omdat geen van beide weet wat te zeggen. Ik weet dat Calum en ik al eerder gepraat hebben, die nacht waarin ik Michael in de club had gezoent, maar dat wil niet zeggen dat het niet ongemakkelijk voor ons is om in dezelfde kamer te zijn. We hadden afgesproken om elkaar niet meer te zien en in de tijd dat we dat ook niet deden heb ik goed kunen nadenken. Ik weet wat ik wil en wat ik voel, maar ik ben bang om iemand te kwetsen. 'Uhm...' Wil Calum de stilte onderbreken, maar ik ben hem voor. 'Luister Calum, ik...' Ik haal diep adem terwijl ik me naar hem toe draai. 'De afgelopen dagen heb ik ongelooflijk veel na gedacht... over ons. Te veel zelfs, want eigenlijk wist ik het al, maar was te blind om eraan toe te geven. Het spijt me e-'

'Alsjeblieft stop met verontschuldigen...' Fluistert Calum en probeert me een geruststellend glimlachje te geven. Opnieuw haal ik diep adem en slik de brok in mijn keel weg. 'Ik dacht altijd dat ik verliefd op je was, maar ik denk... uiteindelijk was het niet zo...' Beschaamd kijk ik naar mijn vingers die ik op mijn schoot in elkaar strengel. 'Ik werd verlieft op Michael... Het was zo verwarrend want ik had al zo lang een crush op jou en nu heb ik gevoelens voor Michael... Het spijt me echt.' Ik schrik op wanneer Calum's duim een traan van mijn wang veegt. Verward ga ik met mijn handen over mijn wangen. Het was nog niet tot me door gedrongen dat ik aan het huilen was. 'Toen ik het wist dat ik gevoelens had voor Michael en niet voor jou voelde ik me zo schuldig. Ik voel me zo stom! En ik ben gewoon bang je te verliezen.' Snik ik. Calum aait over mijn rug en trekt me dichter naar zich toe om me te troosten. 'Ik wil jou ook niet kwijt.' Fluistert hij zacht. Verbaasd kijk ik naar hem op. Hoe kan hij dat nou zeggen? Ik heb alles verpest tussen ons. Toch besluit ik er niet naar te vragen. 'Dus kunnen we misschien... nouja uhh... overnieuw beginnen ofzo? Gewoon... als vrienden?' Vraag ik onzeker na een tijdje. Calum knikt en glimlacht zwak voordat ik hem een knuffel geef. 'Dankje.' Fluister ik zachtjes in zijn oor. 'T' is goed.' Fluistert hij terug. Wanneer we elkaar weer los laten schiet hem iets te binnen. 'Oh, misschien moet je Michael dan maar eens gaan zoeken. Hij is de laatste tijd erg... hmmm hoe zal ik het zeggen... gefrustreerd en ik denk niet dat dat is omdat Rose hem heeft verslagen met Call of Duty.' Grinnikt hij. Het verbaasd me hoe hij zijn stemming zo snel wisselde, maar ik denk dat hij een manier probeerd te vinden om zijn gevoelens een plaats te geven. Ik knik en sta op om de wachtkamer te verlaten. 'Calum?' Vraag ik wanneer ik me iets bedenk en draai me nog even om. Calum kijkt op van zijn koffie waarvan hij net een slokje wilde nemen. 'Bedankt voor de koffie.' Calum's mooie glimlach verschijnt weer waardoor zijn witte tanden goed te zien zijn. 'Geen probleem.' Antwoordt hij.