Just Hit The Drums! || Ashton Irwin

37. Goed nieuws of slecht nieuws?

AN: Belangrijke A/N aan het eind van het hoofdstuk :)

Rose's POV

Gehaast zet ik mijn fiets onhandig tegen de lantaarnpaal aan en zet hem op slot. Zuchtend kijk ik op naar de straat. Ashton's donkerblauwe auto staat aan de overkant van de straat, recht voor de Starbucks, geparkeerd. Even blijf ik staan en adem diep in. Rustig Rose... het is goed nieuws, geen slecht nieuws. Ik doe mijn handen in mijn zakken en loop langzaam naar de ingang van de Starbucks toe. Voor de deur blijf ik aarzelend staan. Goed nieuws. Het is goed nieuws en nu naar binnen jij! Commandeert mijn eigen stem me in mijn hoofd. Snel duw ik tegen de deur en loop naar binnen. In de Starbucks is het aangenaam warm en rustig. Dat is waarschijnlijk omdat het bijna kerst is. Ouders die nog snel op pad gaan om een cadeau voor hun kinderen te kopen hebben  geen tijd voor koffie. Mijn ogen glijden zoekend langs de tafeltjes. Al snel blijven ze hangen op de donkerblonde jongen in de hoek van de zaak. Zijn warrige, donkerblonde haar steekt nonchalant onder zijn donkerblauwe beanie vandaan. Hij steunt met zijn onderarmen op de tafel waardoor zijn schouders erg gespannen lijken te staan. Gefronste wenkbrauwen en hazelgroene ogen die emotieloos naar de mok op de tafel kijken. Stilletjes blijf ik hem onderzoekend aanstaren. Het is vast slecht nieuws... Schiet er door mijn hoofd. Ik zucht diep terwijl mijn benen in beweging komen. Langzaam leiden ze me naar het tafeltje in de hoek. Stop benen, stop! Ik ben er nog niet klaar voor! Maar om de één of andere manier blijf ik - tegen mijn zin in - doorlopen. Wanneer ik bijna bij het tafeltje ben, kijkt Ashton naar me op. Hij glimlacht zwak, waardoor mijn vermoede dat het slecht nieuws is, zich versterkt. Ik probeer terug te glimlachen, maar weet dat het er vast niet uitziet als een glimlach. Zonder iets te zeggen neem ik plaats op de stoel tegenover Ashton en kijk hem vragend aan. Langzaam open ik mijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem weer wanneer de woorden niet over mijn lippen komen. Zwijgend kijken we elkaar aan. 'Uhm... Hey.' Doorbreekt Ashton de ongemakkelijke stilte. 'Hey...' Antwoord ik. Opnieuw geeft Ashton me een zwakke glimlach voordat hij weer wegkijkt. Wat is er aan de hand?! Wat wil hij me vertellen? Dit maakt me echt gestrest! Er valt weer een stilte. Ik voel de spanningen oplopen waar ik van binnen helemaal onrustig van word. Ashton fronst diep. Hij lijkt wel een strijd te voeren met zichzelf. 'Ashton...' Begin ik aarzelend. Ashton lijkt op te schrikken en kijkt me aan. 'Wat je ook wil zeggen... alsjeblieft zeg het nu, ik word gek van deze spanning.' Vervolg ik aarzelend. Ashton ademt diep in en gaat rechterop zitten. Waarom lijkt hij zo nerveus? Ik bijt niet hoor... Zelfs niet als hij het uit zou maken. 'Uhm... Rose... I-ikuhh...' Stottert hij. Hij zucht diep alsof hij zich overgeeft en legt zijn hoofd in zijn handen. Waarom lijkt het zo moeilijk voor hem om me iets te vertellen? Raare ideeën, over wat hij me wil vertellen, stromen mijn hoofd binnen. Misschien heeft hij iemand vermoord. Misschien mag zijn moeder je toch niet. Misschien is hij vreemd gegaan. Misschien heeft hij iets gestolen. Begint mijn eigen stem in mijn hoofd. Hou toch op zeg! Moord? Vreemdgaan? Diefstal? Dat klinkt absoluut niet als Ashton. En wat zijn moeder betreft, ik heb niet de indruk gekregen dat ze me niet mag. Nee, het zal vast wel over onze "relatie" gaan. Is het eigenlijk nog wel een relatie? Als dat wel zo is, waarom zegt hij dan niets? Zo moeilijk is het toch niet om het met mij uit te maken? Denk ik met de nadruk op "mij". Natuurlijk wil ik niet dat hij dat doet, maar ik wil liever geen relatie dan een relatie waarin Ashton ongelukkig is. Ik zucht diep. Ashton heft zijn hoofd weer en kijkt me lipbijtend aan. De spanning begint me steeds erger om m'n zenuwen te werken. De hele tijd heb ik gewacht en mijn mond geprobeert te houden, maar nu vliegen de worden over mijn lippen. 'Verdomme Ashton! Als je het uit wil maken, zeg het me dan! Dat wachten maakt alles erger! Ik heb liever dat je het nu zegt en dat ik naar huis kan, dan dat ik hier nog uren in spanning zit te wachten tot je het eindelijk zegt!' Ik merk nu pas dat ik ben opgestaan en mijn stem heb verheven. De man die bij het raam zit kijkt nieuwsgierig onze kant op. Gelukkig is hij de enige, afgezien van het personeel, Ashton en mij, die hier nu is. Snel ga ik weer zitten en mompel "Sorry". Ashton kijkt met recht aan. 'Je hebt gelijk. We zouden dit niet moeten doen.' Zegt hij zacht na een korte stilte. 'Ons. Dit. Deze relatie.' Gaat hij zacht verder. Hier heb je het dan Rose? Ben je nou blij? Vraagt mijn stem me in gedachten. Even blijven we elkaar zo aanstaren, maar dan opent Ashton opnieuw zijn mond. 'Oké. Ik snap het.' Ben ik hem voor. 'Dag Ashton.' Ik draai me om en ren snel weg. Hoe erg ik ook wens dat dit niet was gebeurd, het zou toch niet uitmaken. Ashton wilde dit en ik moest het accepteren. Wanneer ik weer buiten sta haast ik me naar mijn fiets. Mijn vingers voelen bevroren aan door de kou terwijl ik ze stevig om mijn fietssleutels klem. Snel haal ik mijn fiets van het slot. Voordat ik op stap leg ik mijn hand op mijn borst en kom op adem. Wauw, mijn eerste relatie heeft niet langer geduurt dan.... uhh.... ik geloof dat we de twaalf uur nog niet eens gehaald hebben. Ik knijp niet-gelovig mijn ogen dicht. Wat een schaamte. Rose Winter's eerste relatie eindigt al na een paar uur... geweldig. Ik kan het de mensen op school al horen zeggen. 'Rose! Wacht!' Mijn ogen schieten open. Razend snel draai ik me om naar de ingang van de Starbucks. Aan de ene kant had ik gehoopt dat hij me inderdaad achterna zou komen, maar mijn andere kant wilde dat niet. Het zou het alleen maar erger en ongemakkelijker maken. Ashton begint naar me toe te rennen. Wat nu? Wachten op Ashton of wegfietsen? Ik bijt hard op mijn onderlip. Mijn bevroren vingers grijpen het stuur stevig vast terwijl ik me weer naar mijn fiets toe draai. Ik maak aanstalte om op te stappen en weg te fietsen, maar mijn benen weigeren mee te werken. Waarom? Waarom doen jullie nooit wat ik wil? Vraag ik mijn benen in gedachten af. Afgezien van het feit dat mijn benen toch niet zouden antwoorden, was het een stomme vraag. Mijn benen deden precies wat ik wilde, alleen mijn hoofd niet. Twee armen grijpen me van de zijkant vast en drukken me tegen een lichaam aan. 'Ashton i-' Ik word onderbroken door twee warme lippen die hard op de meine drukken. Onmiddelijk ontspant mijn lichaam zich. Mijn hartslag versnelt en een aangename warmte verspreidt zich door mijn lichaam. Mijn handen laten het stuur van mijn fiets los en vinden hun weg naar Ashton's nek. Ik voel een rilling door zijn lichaam heen gaan waardoor ik me geschokken terug trek. Shit! Hij wil dit niet. Langzaam kijkt hij me grijnzend aan. 'Het komt door je vingers, ze zijn echt extreem koud.' Verklaard Ashton buiten adem. Ik zucht opgelucht. Een tijdje zeggen we niets terwijl hij me zachtjes tegen zich aan drukt. Waarom is hij hier, nu op dit moment? Waarom ging hij me achterna als hij geen relatie met me wil? Wil hij me gek maken ofzo, want dat is hem aardig gelukt. Zodra ik hem los laat zal hij vast en zeker weggaan. Maar als ik niet genoeg voor hem ben, waarom zou hij me dan willen kussen? Was dit een soort van afscheidskus dan? Als dat zo is, wens ik dat ik was weggefietst toen ik de kans nog had. Dat zou me heel wat verdriet besparen. Verslagen sluit ik mijn ogen en zucht zachtjes. 'Ik beloof dat ik je alles zal uitleggen. Alles.' Fluistert Ashton zachtjes in mijn oor. Mijn ogen schieten open. Uitleggen? Wat valt er nog uit te leggen? Alles is toch al gezegt en duidelijk? Is dit een grap ofzo? Ik duw me iets van hem af zodat ik zijn gezicht kan bestuderen. Geen spoor van humor te zien. 'Maar niet hier. Ergens waar we alleen kunnen zijn, waar niemand ons kan afluisteren.' Vervolgt hij. Zijn ogen schieten naar de drukke winkelstraat alsof hij bang is dat iemand hem gehoord zou hebben. Daarna richten zijn ogen zich vragend weer op mij. Uh, oh... Hij wil een antwoord natuurlijk. Verbaasd knik ik.  

A/N:

Zo eindelijk vrijdag en ik heb weer tijd om te schrijven. Yeah!! Het duurde echt lang voordat ik dit hoofdstuk klaar had, het was echt lastig. Maar ik hoop dat jullie het hoofdstuk leuk vonden :)

Ik heb een klein vraagje... nouja klein...

Deze week had ik een idee voor een fanfiction.... een One Direction fanfiction. En ik vroeg me af of jullie het wel leuk zouden vinden als ik een fanfic over 1D zou gaan schrijven. (nouja niet echt over 1D, meer over een bandlid van 1D) Dus mijn vraag is:

Zouden jullie hem lezen?

Ik heb al een stukje geschreven en wat uitwerkingen gemaakt omdat ik het idee leuk vond, maar ja... dit vroeg ik me dus af. Antwoord alsjeblieft in de comments. Of op mijn muur of stuur me een persoonlijk bericht als je dat liever hebt.

xxx

StoryTimeWith

Sasha

PS: Ik heb ook ideeën voor een Calum en een Michael fanfic, die komen sowiezo :)

PPS: Sorry voor de lange A/N. Volgende hoofdstuk wordt een kortere A/N :)

PPPS: Ik geef een dedication van dit hoofdstuk aan @LaraHoran13 want ik ben haar echt heel erg dankbaar voor al haar support!! Ze is een super vriendin en haar verhaal is echt leuk dus check hem out :)))