Just Hit The Drums! || Ashton Irwin

40. Het kerstdiner

Rose's POV

Ik hoor het harde gerinkel van onze deurbel. Shit! Ze zijn er. 'Rose! Schiet op! Kom naar benenden, Ashton is er!' Roept mijn moeder naar boven. Ik hoor haar snel naar de voordeur lopen en diep inademen voordat ze hem open doet. Enthausiast begroet ze Ashton's familie. Daarmee bedoel ik dat ik voornamelijk mijn moeder en Hannah tegen elkaar hoor praten. Onbewust bijt ik op mijn onderlip en bekijk mezelf voor de zoveelste keer in de spiegel. Mijn haar zit in een schuine, lage knot in mijn nek. Het ziet er niet bepaald strak of netjes uit, want hier en daar steekt er een plukje uit. Ik vind het wel leuk zitten eigenlijk. Zo lijkt het niet alsof ik al te veel mijn best doe om er goed uit te zien. Voor het eerst in een lange tijd draag ik een licht laagje make-up. Een klein beetje mascara, eyeliner en lichtroze lipgloss. Mijn moeder heeft het bij me op gedaan, wat best beschamend is. Maar ja, voor één keer maakt het toch niet zo veel uit toch? Ik bekijk snel mijn jurk. Uhmm.... Wat moet ik hier nou van vinden? 'Rose, kom je nog?' Mijn moeder's stem doorbreekt mijn gedachten. Deze keer klinkt haar stem iets rustiger. Dat komt vast doordat we visite hebben en ze zichzelf niet voor schudt wil zetten door naar mij te schreeuwen. 'Ja, ja. Ik kom.' Ik rol met mijn ogen en kijk voor de laatste keer in de spiegel. Kom op kerstboom, recht je rug en ga naar beneden, moedig ik mezelf aan. Langzaam draai ik me om en loop naar de deur. Onderweg val ik bijna door mijn nieuwe - en eerste - paar zwarte, hoge hakken. Onhandig hou ik mezelf omhoog aan mijn deurklink. Dit gaat nog eens een lange avond worden.

Voorzichtig zet ik mijn laatste stappen de woonkamer in. Mijn moeder staat nog met Hannah en Ashton's vader te praten. Ondertussen probeert Ashton zijn broertje bij de kerstboom weg te halen. 'Nee Harry, laat die kerstboom nou maar zijn ding doen en-' Ashton stopt midden in zijn zin en kijkt naar me op. Door het klikkende geluid van mijn hakken draaien alle gezichten mijn kant op. Het blijft stil terwijl ik in de opening tussen de woonkamer en de gang blijf staan. Oké, alsjeblieft kijk weg, denk ik nerveus. Mijn ogen dwalen weer af naar Ashton. Een aantrekkelijke glimlach verschijnt op zijn gezicht terwijl hij me bekijkt. Hij draagt een wit overhemd met een stropdas, zwarte broek en nette schoenen. Onbewust ontsnapt er een kleine giechel uit mijn mond. Gelukkig ben ik dan niet de enige die zo opgedoft is door m'n moeder. Ik durf te wedden dat Hannah heeft gezegt dat Ashton dit moest dragen. En ik ben blij dat ze dat gedaan heeft want het staat hem goed, erg goed. Hoe langer ik naar hem blijf kijken, hoe aantrekkelijker ik hem vind. Voordat ik iets kan zeggen is mijn moeder me al voor. 'Ik zei toch dat die jurk je prachtig zou staan!' Roept ze enthousiast. Ze loopt naar me toe waardoor ik mijn ogen van Ashton af went. Ze kakelt enthousiast verder over hoe ik eruit ziet en neemt uiteindelijk iedereen mee naar de eetkamer. Ashton en ik blijven staan terwijl de rest de woonkamer verlaat. Wanneer we de enigste in de woonkamer zijn, kijken we elkaar weer aan. 'Je ziet er-' Beginnen we tegelijk waarna we allebei moeten lachen. Ik sta nog steeds in de doorgang van de woonkamer naar de gang, bang om een stap te verzetten en te vallen. Ashton glimlacht en loopt naar me toe. 'Je ziet er fantastisch uit, echt waar.' Complimenteert hij zacht. Oh shit! M'n wangen beginnen te gloeien! 'Ik wilde hetzelfde over jou zeggen.' Geef ik blozend toe. Ashton's glimlach wordt breder. 'En we zijn nu even groot.' Voegt hij er lachend aan toe. Ik werp een snelle blik op mijn hakken. Opeens schiet me iets te binnen. 'Ga je vanavond?' Vraag ik zacht. Ashton kijkt me verbaasd aan. 'Waarheen?' 'Naar het park... Het is eerste kerstdag.' Ashton schudt zijn hoofd en zet een stap dichter naar me toe, waardoor we bijna tegen elkaar aan staan. 'Ik ga nergens heen. Jenna kan dood vallen.' Ik glimlach. Ik weet dat Ashton niemand echt dood zou wensen, maar om het uit zijn mond te horen stelt me om de één of andere manier gerust. Nu hoef ik me in ieder geval even geen zorgen te maken om het hele Jenna gedoe. Het enigste waar ik me nu zorgen om kan maken is dit kerstdiner. Hopelijk gaat m'n moeder me niet voor schud zetten, zoals ze wel vaker doet. Ashton begint langzaam naar me toe te leunen. Voorzichtig legt hij zijn rechterhand op mijn wang terwijl hij zijn linkerarm om mijn middel heen legt. Grijnzend leun ik ook naar hem toe en sluit mijn ogen. 'Rose, Ashton! Komen jullie nog?' Onderbreekt mijn moeder's stem ons vanuit de eetkamer. Djeeez, serieus mam? Op dit moment? Met tegenzin trek ik me terug en open mijn ogen. Ashton doet hetzelfde en trekt een wenkbauw op. 'We moeten echt eens iets doen aan die timing.' Grijnst hij. Ik giechel even en zet dan een stap in de richting van de eetkamer. Ashton pakt mijn pols vast en trekt me zachtjes terug. 'Slechte timing wil niet zeggen dat ik je niet ga zoenen.' Grijnst hij voordat zijn lippen de mijne raken. Tevreden kus ik hem terug. 'Komen jullie nou noooohh...' Klinkt een stem achter ons. Snel laten we elkaar los en kijken om naar Ashton's jongere broertje, Harry. Hij trekt een vies gezicht en rent terug de eetkamer in. Giechelend draai ik me weer om naar Ashton. 'Slechte timing zit blijkbaar in de familie.' Giechel ik.